Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Dobrile Strajina, predsednika veća, Marine Milanović, Katarine Manojlović Andrić, Danijele Nikolić i Branislava Bosiljkovića, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji su punomoćnici Aleksandar Filipović i Dušan Filipović, advokati iz ..., protiv tuženog Akcionarskog društva za ... „BB“, ..., koga zastupa punomoćnik Aleksandar Grujičić, advokat iz ..., radi naknade štete, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 772/19 od 01.07.2019. godine, u sednici veća održanoj 13.05.2021. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 772/19 od 01.07.2019. godine.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 772/19 od 01.07.2019. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Loznici P 1082/17 od 26.10.2018. godine, stavom prvim izreke obavezan je tuženi da tužiocu na ime naknade materijalne štete za troškove lečenja isplati, i to po računu od 11.04.2016. godine iznos od 6.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 11.04.2016. godine do isplate, dok je tužbeni zahtev od dosuđenog do traženog iznosa naknade materijalne štete od 7.000,00 dinara, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, odbijen kao neosnovan, kao i po računu od 29.02.2016. godine iznos od 4.095,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 29.02.2016. godine do isplate, dok je od dosuđenog do traženog iznosa naknade od 4.550,00 dinara sa pripadajućom zateznom kamatom, tužbeni zahtev odbijen kao neosnovan. Stavom drugim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede na radu isplati i to za pretrpljene fizičke bolove iznos od 450.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjene životne aktivnosti iznos od 630.000,00 dinara, na ime pretrpljenog straha iznos od 225.000,00 dinara i na ime naruženosti iznos od 144.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom na navedene iznose od 26.10.2018. godine do isplate, dok je od dosuđenih do traženih iznosa naknade štete sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, tužbeni zahtev odbijen. Stavom trećim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 222.890,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti odluke do isplate, dok je od dosuđenog do traženog iznosa naknada troškova parničnog postupka, zahtev tužioca odbijen. Stavom četvrtim izreke, odbijen je zahtev tuženog da se obaveže tužilac da mu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 206.750,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 772/19 od 01.07.2019. godine, odbijena je žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Loznici P 1082/17 od 26.10.2018. godine.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju na osnovu člana 404. Zakona o parničnom postupku, radi ujednačavanja sudske prakse i razmatranja pravnih pitanja u interesu ravnopravnosti građana, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Prema odredbi člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku – ZPP (''Službeni glasnik RS'' br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US, 55/14, 87/18 i 18/20), revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija). O dozvoljenosti i osnovanosti posebne revizije iz stava 1. ovog člana odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija.

Vrhovni kasacioni sud je ocenio da nisu ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji tuženog, kao izuzetno dozvoljenoj reviziji, jer u konkretnom slučaju ne postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja u interesu ravnopravnosti građana, kao ni za ujednačavanjem sudske prakse, uzimajući u obzir vrstu spora i sadržinu tražene sudske zaštite, način presuđenja i razloge za usvajanje tužbenog zahteva koji su navedeni u nižestepenim presudama. Sporno pravno pitanje, pitanje isključenja odgovornosti poslodavca za štetu koju zaposleni pretrpi na radu ili u vezi sa radom, rešava se u zavisnosti od utvrđenog činjeničnog stanja u svakom konkretnom sporu. Obrazloženja pobijanih presuda za odluku o odgovornosti tuženog i njegovoj obavezi da tužiocu naknadi štetu su u skladu sa postojećom sudskom praksom i vladajućim pravnim shvatanjima u tumačenju i primeni materijalnog prava – člana 164. Zakona o radu u vezi sa članom 192. i 200. Zakona o obligacionim odnosima, tako da ne postoji potreba za ujednačavanjem sudske prakse, kao ni za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa ni u interesu ravnopravnosti građana. Iz navedenih, razloga odlučeno je kao u prvom stavu izreke.

Ispitujući dozvoljenost revizije na osnovu člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije dozvoljena ni kao redovna.

Odredbom člana 403. stav 3. ZPP, revizija nije dozvoljena u imovinskopravnim sporovima ako vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe.

Tužilac je podneo tužbu 25.07.2017. godine radi naknade štete, a vrednost predmeta spora pobijanog dela iznosi 1.459.395,00 dinara.

S obzirom da vrednost predmeta spora ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe, revizija nije dozvoljena.

Na osnovu člana 413. ZPP, odlučeno je kao u drugom stavu izreke.

Predsednik veća-sudija

Dobrila Strajina,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić