Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je zasnovao radni odnos kod tužene na neodređeno vreme 01.10.2004. godine na radnom mestu ... sa završenom ... školom, ... stepenom stručne spreme u stručnom nazivu – ... . Rešenjem tužene od ...2017. godine, tužiocu je prestao radni odnos, zbog neispunjavanja uslova za prijem u radni odnos na neodređeno vreme, na osnovu člana 120. i 144. Zakona o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja iz 2009. godine sa izmenama iz 2016. godine. Pobijano rešenje je zasnovano na stručnom mišljenju Ministarstva prosvete, nauke i tehnološkog razvoja RS donetom dana 08.02.2017. godine, u kome je navedeno da nastavnici koji rade kod tužene i koji su stekli višu stručnu spremu na Višoj muzičkoj školi u Nišu, a zasnovali su radni odnos na neodređeno vreme 01.10.2004. godine i 05.09.2003. godine imaju obavezu da steknu odgovarajuće visoko obrazovanje prema Zakonu o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja iz 2003. godine i 2009. godine, kao i propisima donetim na osnovu tih zakona. Prigovor tužioca protiv prvostepenog rešenja od 07.03.2017. godine odbijen je rešenjem Školskog odbora tužene od 28.03.2017. godine, u kome je navedeno da je postupak donošenja rešenja pravilno sproveden i da je rešenje na zakonu zasnovano, kao i da je mišljenje škole u saglasnosti sa navedenim stručnim mišljenjem nadležnog ministarstva.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su pravilno primenili materijalno pravo kada su poništili kao nezakonito rešenje o prestanku radnog odnosa tužiocu, dajući jasne i pravilne razloge koje u svemu prihvata revizijski sud.

Prema članu 112. Zakona o osnovnoj školi („Sl. glasnik RS“, br.50/92...72/09), koji je bio u primeni u vreme zasnivanja radnog odnosa tužioca kod tužene, nastavu u osnovnoj muzičkoj školi može da izvodi lice koje ima najmanje odgovarajuću višu školsku spremu, kao i da izuzetno nastavu može da izvodi i lice koje ima odgovarajuću srednju muzičku školu, ako se za određeni predmet ne obrazuju u Republici Srbiji, nastavnici na višoj školi, odnosno fakultetu. Odredbom člana 110. stav 2. Zakona o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja („Sl. glasnik RS“, br.62/2003...101/2005), kao ranije važećeg opšteg propisa, poslove nastavnika u školi može da obavlja lice sa odgovarajućim visokim obrazovanjem, dok je u stavu 3. istog člana propisano da izuzetno od stava 2. poslove nastavnika u osnovnoj, odnosno srednjoj muzičkoj ili baletskoj školi, za predmete za koje se ne obrazuju nastavnici sa visokim obrazovanjem i za praktičnu nastavu u srednjoj školi može da obavlja i lice sa višim obrazovanjem.

Odredbom člana 8. stav 1. Zakona o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja, iz 2009. godine sa izmenama iz 2016. godine, propisano je da izuzetno nastavnik i vaspitač može biti lice sa stečenim odgovarajućim visokim obrazovanjem na studijama prvog stepena (osnovne akademske, odnosno strukovne studije), studijama u trajanju od tri godine i višim obrazovanjem.

U konkretnom slučaju, tužilac je zasnovao radni odnos prema Zakonu u osnovnoj školi iz 1992. godine sa izmenama iz 2009. godine, koji se kao poseban zakon primenjivao na uslove za prijem u radni odnos u osnovnoj školi. Prema tom zakonu, tužilac je ispunjavao uslove za prijem u radni odnos, jer je imao završenu Višu muzičku školu (...). Tužiocu je radni odnos prestao zbog neispunjavanja uslova za zasnivanje radnog odnosa, i to sa pozivom na opšti zakon - Zakona o osnovama sistema obrazovanja iz 2009. godine sa izmenama iz 2016. godine. Međutim, kasnije donet opšti zakon i na njemu zasnovani podzakonski propisi ne mogu se primenjivati povratno i na način koji je nepovoljan za zaposlenog, jer bi to bilo suprotno pravilu o zabrani retroaktivnog važenja zakona i zaštiti stečenih prava – u konkretnom slučaju prava na rad. Osim toga, Zakon o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja iz 2003. godine i Zakon o osnovama sistema obrazovanja i vaspitanja iz 2009. godine predviđaju, kao izuzetak, zasnivanja radnog odnosa u osnovnoj školi i za lica koja imaju odgovarajući viši stepen školske spreme.

Imajući u vidu da je tužilac zasnivao (stekao) radni odnos prema ranije važećem posebnom propisu – Zakonu o osnovnoj školi, pravilo o zabrani retroaktivnog važenja zakona, kao i mogućnost zasnivanja radnog odnosa za lica sa višom školskom spremom prema opštem zakonu, pravilna je ocena nižestepenih sudova da tužiocu, bez ostavljanja roka za doškolovavanje, nije mogao biti utvrđen prestanak radnog odnosa zbog neispunjavanja uslova za njegovo zasnivanje. Iz navedenih razloga, pobijano rešenje o prestanku radnog odnosa pravilno je poništeno kao nezakonito, a navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava nisu osnovani.

Kako je tužiocu nezakonito prestao radni odnos, nije bilo opravdanih razloga da se odbije zahtev tužioca za vraćanje na rad u smislu člana 191. tačka 7. Zakona o radu, pa je tužena u obavezi da tužioca po njegovom zahtevu reintegriše u radni odnos.

Na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci presude.

Predsednik veća - sudija

Slađana Nakić Momirović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić