Tuženi je podneo odgovor na reviziju sa zahtevom za naknadu troškova povodom tog odgovora.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 55/14), pa je našao da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je zaposlen kod tuženog na neodređeno vreme i u spornom periodu radio je na poslovima ... bez zaključenog ugovora o radu. Članom 56. PKU tuženog od 06.02.2006. godine, propisano je da se cena rada za najjednostavniji rad utvrđuje u mesečnom iznosu, a u članu 59. da se cena rada radnog mesta utvrđuje množenjem cene za najjednostavniji rad i koeficijenta tog radnog mesta. Ovako utvrđena cena rada ne može biti niža od najniže cene rada prema Posebnom kolektivnom ugovoru za delatnost putne privrede RS. U članu 61. ovog ugovora propisano je da se zarada zaposlenog utvđuje na osnovu cene rada utvrđene ugovorom o radu, ostvarenog radnog učinka, ostvarenog rezultata poslovanja i vremena provedenog na radu, a u članu 65. da se zarada zaposlenom uvećava za 0,5% cene radnog mesta za svaku navršenu godinu rada ostvarenu u radnom odnosu i da se zarada zaposlenog uvećava za rad u dane državnog i verskog praznika 110%, za rad noću od 22,00 do 6,00 časova narednog dana 30%, a za prekovremeni rad 30% i za rad nedeljom 30%. Odlukom tuženog broj .. od 05.04.2010. godine određeno je da najmanji koeficijent prema kome će se obračunavati osnovna zarada za najjednostavniji posao iznosi 1,8. Prema koeficijentu 1,8 bruto zarada iznosi 19.773,00 dinara a neto zarada 13.680,00 dinara, dok će se primena bruto, odnosno neto cene rada primenjivati za obračun zarada za april 2010. godine i zarada će se isplaćivati shodno finansijskim mogućnostima privrednog društva. Ekonomsko finansijskim veštačenjem utvrđeno je da primenom Odluke tuženog broj .. od 05.04.2010. godine, razlika između isplaćene zarade tužiocu i obračunate zarade prema koeficijentu 1,8 uzimajući cenu rada za najjednostavniji rad za koeficijent 1, iznosi ukupno 487.688,14 dinara za utuženi period. Primenjujući odredbe PKU tuženog od 06.02.2006. godine koji se i dalje kod tuženog primenjuje, odredbe PKU za građevinarstvo i odredbe PKU za delatnost putne privrede, veštak je izvršio obračun razlike zarade između isplaćene zarade tužiocu i zarade obračunate prema koeficijentu radnog mesta tužioca od 1,8, uzimajući minimalnu cenu rada po satu za koeficijent 1 i utvrdio da ista za utuženi period iznosi 874.053,13 dinara. Tužiocu je u spornom periodu isplaćivana zarada koja je bila viša od minimalne zarade.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev i tuženog obavezao da tužiocu isplati neisplaćenu razliku zarade za sporni period, koja mu pripada prema Posebnom kolektivnom ugovoru za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala RS i Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost putne privrede RS obračunatu primenom minimalne cene rada za koeficijent 1 i koeficijenta radnog mesta tužioca od 1,8.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda pravilno je pobijanom drugostepenom presudom primenjeno materijalno pravo kada je prvostepena presuda preinačena i tužbeni zahtev za isplatu neisplaćene zarade za period od 01.08.2012. godine do 31.07.2015. godine, odbijen kao neosnovan.

U spornom periodu u primeni je bio Posebni kolektivni ugovor za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala (''Službeni glasnik RS'' br. 15/12) do 29.03.2014. godine, a zatim Posebni kolektivni ugovor za delatnost putne privrede (''Službeni glasnik RS'' br. 3/15) koji se primenjivao od 22.01.2015. godine. Pravilno je stanovište drugostepenog suda da u konkretnom slučaju ne postoji osnov za obračun zarade tužiocu primenom osnovice koju čini minimalna zarada i koeficijenta 1,8 sadržanog u obračunu zarada –isplatnom listu za tužioca, jer mu ovaj koeficijent ne pripada prema navedenim kolektivnim ugovorima za poslove koje je obavljao (...) shodno stručnoj spremi, složenosti i odgovornosti. U nedostatku ugovora o radu kojim se utvrđuju elementi za obračun zarade, isplatni listovi za sporni period shodno Zakonu o radu ne predstavljaju akte na osnovu kojih se utvrđuju prava i obaveze po osnovu rada. Ugovorena cena rada može biti niža od minimalne cene rada koju određuje Socijalno-ekonomski savet, ali iznos koji poslodavac isplati zaposlenom na ime zarade ne sme biti niži od minimalne zarade. U spornom periodu tužiocu je isplaćivana zarada veća od minimalne zarade, pa se neosnovano revizijom ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Zahtev tuženog za naknadu troškova odgovora na reviziju je odbijen na osnovu člana 154. stav 1. ZPP, jer se ne radi o troškovima potrebnim za vođenje ove parnice.

Predsednik veća – sudija

Zvezdana Lutovac,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić