Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija Milomira Nikolića, predsednika veća, Marine Govedarica, Slađane Nakić-Momirović, Jasminke Stanojević i Biljane Dragojević, članova veća, u parnici tužilaca B.B., iz P., V.S., iz P. i Š.M., iz L., protiv tužene Republike Srbije - Ministarstvo unutrašnjih poslova, Policijska uprava Z., koju zastupa Državno pravobranilaštvo Republike Srbije, iz Beograda, radi isplate, odlučujući o reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2902/14 od 08.12.2014. godine, u sednici održanoj 25.06.2015. godine, doneo je

R E Š E NJ E

PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2902/14 od 08.12.2014. godine, kao izuzetno dozvoljenoj.

UKIDA SE presuda Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2902/14 od 08.12.2014. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno odlučivanje.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Zrenjaninu P1 339/14 od 09.09.2014. godine, stavom prvim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev tužilaca. Stavom drugim izreke, tužena je obavezana da svakome od tužilaca, na ime uvećane zarade za period 2004-2007 i to po osnovu rada u dane državnih i verskih praznika, prekovremenog rada i noćnog rada, isplati iznose pojedinačno navedene po mesecima, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog iznosa do isplate, kao i da Fondu PIOZ Filijala Z. i Zavodu za zdravstveno ostiguranje Filijala Z. uplati za tužioce pripadajuće doprinose u iznosu koji obračunavaju nadležne službe tužene u vreme obračuna, na dosuđene iznose, kao i da im solidarno isplati iznos od 454.591,47 dinara na ime troškova spora, sa kamatom od presuđenja do isplate. Stavom trećim izreke, odbijen je deo tužbenog zahteva tužilaca za isplatu uvećane zarade po osnovu rada u dane državnih i verskih praznika, prekovremenog rada i noćnog rada i to za tužioca B.B. preko dosuđenog iznosa od 57.434,39 dinara, do traženog iznosa od 95.836,09 dinara, za tužioca V.S. preko dosuđenog iznosa od 49.817,85 dinara do traženog iznosa od 88.634,80 dinara i za tužioca Š.M. preko iznosa od 68.362,79 dinara do traženog iznosa od 100.624,02 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačno navedene iznose po mesecima, od dospelosti, do isplate, kao i zahtev tužilaca za uplatu pripadajućih doprinosa nadležnom fondu PIOZ i Zavodu za zdravstveno osiguranje na navedene iznose.

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 2902/14 od 08.12.2014. godine, odbijene su žalbe tužilaca i tužene i potvrđena je prvostepena presuda a odbijen je zahtev tužilaca za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv navedene drugostepene presude, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava i radi ujednačavanja sudske prakse, na osnovu člana 404. stav 1. ZPP.

Vrhovni kasacioni sud nalazi da su ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji tužilaca, primenom člana 404. stav 1. ZPP, imajući u vidu da su tužioci uz reviziju dostavili odluke Apelacionog suda u Novom Sadu, Nišu i Kragujevcu, iz kojih proizlazi da su osnovani navodi o različitom postupanju (odlučivanju) apelacionih sudova u istoj pravnoj stvari, što ukazuje na potrebu odlučivanja o reviziji, kao o izuzetno dozvoljenoj, radi ujednačavanje sudske prakse apelacionih sudova, zbog čega je i odlučeno kao u stavu prvom izreke.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu odluku primenom člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 72/11, 49/13, 74/13 i 55/14), pa je našao da je revizija osnovana.

Prema do sada utvrđenom činjeničnom stanju, tužioci su policajci zaposleni kod tužene, a rešenjima o plati, donetim u skladu sa članom 3, 4. i 7. Pravilnika tužene o platama zaposlenih u Ministarstvu unutrašnjih poslova od 26.06.2006. godine, za radno mesto policajca sa statusom ovlašćenog službenog lica određen im je osnovni koeficijent od 9,96 i dodatni u visini od 6,52. Ocenom nalaza sudskog veštaka, sudovi su utvrdili broj časova prekovremenog i noćnog rada, kao i rada u dane državnih i verskih praznika („neredovnost u radu“), za svakog od tužilaca pojedinačno, pa je poređenjem sa platama policajaca koji imaju takođe status ovlašćenog službenog lica, ali nemaju izrazitu neredovnost u radu, utvrđeno da koeficijenti tužilaca sadrže uvećanje od 30%, ali i da je uporednom radniku S.NJ., koja je raspoređena na administrativno-tehničke i daktilografske poslove, koeficijent uvećan za 30%. Upoređivanjem dodatnog koeficijenta tužilaca od 6,52 sa dodatnim koeficijentom drugog uporednog radnika – M.P. od 4,61, utvrđeno je da su, za period posle 01.07.2006. godine, dodatni koeficijenti tužilaca za više od 30% veći od dodatnog koeficijenta navedenog uporednog radnika, koja je raspoređena na administrativno-tehničke i daktilografske poslove.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je našao da tužioci neosnovano potražuju utužene iznose, na ime uvećanja po osnovu prekovremenog rada, rada noću i u dane državnih i vreskih praznika, za period posle 01.07.2006. godine, pa je u navedenom delu odbio zahteve tužilaca.

Drugostepeni sud je potvrdio prvostepenu presudu, uz zaključak da je tužiocima, određivanjem dodatnog koeficijenta u skladu sa Pravilnikom o platama zaposlenih u MUP-u, već izvršeno uvećanje koeficijenta po osnovu neredovnosti u radu (prekovremeni rad, rad noću i u dane državnih i verskih praznika), zbog čega neosnovano potražuju isplatu utuženog iznosa, na ime naknade po istom osnovu.

Vrhovni kasacioni sud nalazi da se revizijom osnovano ukazuje da je prilikom odlučivanja o tužbenom zahtevu pogrešno primenjeno materijalno pravo, zbog čega je i činjenično stanje ostalo nepotpuno utvrđeno.

Zakonom o policiji („Sl.glasnik RS“ br.101/05 i 63/09, koji je bio na snazi u spornom, utuženom periodu), određeno je da se osnovna plata zaposlenih kod tužene, sastoji od osnovice koju utvrđuje Vlada i osnovnog i dodatnog koeficijenta u odnosu na zvanje, radna mesta, odnosno poslove na kojima se staž osiguranja računa sa uvećanim trajanjem, posebne uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost poslova (član 146. stav 2. Zakona). Dodatni koeficijent utvrđen u skladu sa članom 146. stav 2. ovog Zakona, primenom na osnovicu uvećava platu za 30 do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (član 147. stav 1.), a uz saglasnost Vlade, za pojedine kategorije zaposlenih mogu se utvrditi dodatni koeficijenti koji omogućavaju uvećanje i za više od 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (član 147. stav 2. istog Zakona). Pravilnikom o platama zaposlenih u MUP-u, od 26.06.2006. godine, određeni su dodatni koeficijenti zaposlenih.

Pravilna primena navedenih zakonskih odredaba podrazumeva da policajci i ovlašćena službena lica zaposlena kod tužene, počev od stupanja na snagu Pravilnika o platama od 26.06.2006. godine do 08.12.2011. godine, kada su stupile na snagu izmene Zakona o policiji (“Sl.glasnik RS” 92/11), nemaju pravo na uvećanje plate po osnovu neredovnosti u slučaju da je njihova plata već uvećana 30 do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika.

Da li je plata policajca koji ima status ovlašćenog službenog lica uvećana za navedeni procenat predstavlja faktičko pitanje, koje je potrebno utvrditi u svakom konkretnom slučaju i to poređenjem sa platom policijskog službenika istog stepena školske spreme koji ima status ovlašćenog službenog lica. Pri tom, sama sadržina odredbe člana 147. Zakona, ukazuje da se uvećanje ceni u odnosu na plate drugih državnih službenika, iz čega proizlazi da prilikom utvrđivanja da li je tužiocima već uvećana plata po ovom osnovu, uporedni radnik može biti ovlašćeno službeno lice sa istim stepenom stručne spreme kao tužilac koje nema neredovnosti u radu.

Imajući ovo u vidu, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je pobijanom odlukom pogrešno primenjeno materijalno pravo kada je okolnost - da li je tužiocima već priznato i utvrđeno pravo na uvećanu zaradu po osnovu prekovremenog i noćnog rada, kao i za rad u dane državnih i verskih praznika, utvrđena stavljanjem u srazmeru dodatnog koeficijenta tužilaca sa dodatnim koeficijentom lica koja obavlja administrativne poslove.

Na ovaj način, pobijanom odlukom je o osnovanosti tužbenog zahteva tužilaca odlučeno uz pogrešnu primenu materijalnog prava, zbog čega je činjenično stanje ostalo nepotpuno utvrđeno, pa je Vrhovni kasacioni sud, primenom člana 416. stav 2. Zakona o parničnom postupku, odlučio kao u izreci.

U ponovnom postupku drugostepeni sud će, u skladu sa primedbama iz ovog rešenja i uz pravilnu primenu materijalnog prava, doneti novu i zakonitu odluku.

Predsednik veća - sudija

Milomir Nikolić, s.r.