U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je kod tuženog u spornom periodu radio na poslovima električara prve grupe u radnoj jedinici ''BB'' bez zaključenog ugovora o radu, a tokom čitavog perioda osnovna zarada mu je obračunavana po osnovu vrednosti sata od 10.985,00 dinara i koeficijenta 3,20 iako je tuženi 05.04.2010. godine doneo odluku prema kojoj najmanji koeficijent prema kome će se obračunavati osnovna zarada za najjednostavniji posao iznosi 1,8. Prema ovom koeficijentu bruto zarada iznosi 19.773,00 dinara, a neto zarada 13.680,00 dinara. Veštak je obračun razlike zarade vršio prema koeficijentu radnog mesta tužioca od 3,2, uzimajući minimalnu cenu rada po satu za koeficijent 1 i utvrdio da ona za utuženi period iznosi ukupno 1.518.255,79 dinara.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev i obavezao tuženog da tužiocu isplati razliku između isplaćene i pripadajuće zarade za traženi period, po osnovu člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala (''Službeni glasnik RS'' br. 15/12), koji je bio u primeni do 29.03.2014. godine, člana 34. Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost putne privrede (''Službeni glasnik RS'' br. 3/15), koji se primenjivao od 22.01.2015. godine i Zakona o radu. Po oceni prvostepenog suda, tuženi je u spornom periodu isplatu zarade tužiocu vršio određivanjem manje cene rada od cene rada koja bi mu pripadala prema navedenim posebnim kolektivnim ugovorima, pa su samim tim isplate koje zavise od osnovne zarade vršene u manjim iznosima od pripadajućih.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno je u pobijanoj drugostepenoj presudi primenjeno materijalno pravo kada je prvostepena presuda preinačena i odbijen tužbeni zahtev.

Drugostepeni sud pravilno ocenjuje da koeficijent u visini od 2,30 čiju primenu tužilac traži prilikom obračuna razlike zarade nije koeficijent koji mu pripada prema navedenim kolektivnim ugovorima za poslove koje je obavljao u utuženom periodu (električar prve grupe), a shodno stručnoj spremi, složenosti i odgovornosti. Navedeni koeficijent je bio propisan za zaposlene koji poseduju V i VI stepen, VKV radnik i VŠS, a radno mesto tužioca električar prve grupe, zahteva niži stepen stručne spreme od navedenog. Pravilno je shvatanje da, u nedostatku ugovora o radu kojim se utvrđuju elementi za obračun zarade, isplatni listovi za utužene mesece nisu akti na osnovu kojih se, prema Zakonu o radu, utvrđuju prava i obaveze po osnovu rada.

S tim u vezi revizijom se neosnovano ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Kako se ni ostalim navodima revizije ne dovodi u sumnju zakonitost i pravilnost pobijane presude u preinačujućem delu, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Zahtev tuženog za naknadu troškova odgovora na reviziju je odbijen, jer se ne radi o troškovima potrebnim radi vođenja ove parnice (član 154. ZPP).

Predsednik veća - sudija

Zvezdana Lutovac,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić