U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Jasminke Stanojević, predsednika veća, Spomenke Zarić i Biserke Živanović, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Dragoljub Sretković, advokat iz ..., protiv tužene Gradske opštine Palilula, koju zastupa Opštinsko pravobranilaštvo Gradske opštine Palilula, radi utvrđenja, odlučujući o reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2444/2017 od 25.01.2018. godine, na sednici održanoj 22.07.2020. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE, kao neosnovana, revizija tužene izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2444/2017 od 25.01.2018. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P 29390/13 od 10.04.2014. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se utvrdi da je zakupac na neodređeno vreme stana br. .., površine 61 m2, koji se nalazi u ... u ... br. .. . Stavom drugim izreke, obavezan je tužilac da tuženoj naknadi troškove postupka u iznosu od 28.500,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 2444/2017 od 25.01.2018.godine, stavom prvim izreke, preinačena je prvostepena presuda tako što je usvojen tužbeni zahtev pa je utvrđeno da je tužilac AA iz ... zakupac na neodređeno vreme stana br. .. površine 61 m2 koji se nalazi u ... u ... br. .. i obavezana tužena Gradska opština Palilula da ovo prizna i trpi. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove postupka u iznosu od 196.200,00 dinara.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužena je izjavila reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pravilnost pobijane presude na osnovu člana 408. ZPP (''Službeni glasnik RS'' 72/11 i 55/14), i utvrdio da revizija tužene nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana postupku pred drugostepenim sudom nije došlo do propusta u primeni ili do pogrešne primene koje od odredaba ovog zakona, pa nema ni povrede iz člana 374. stav 1. ZPP, na koju se revizijom ukazuje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je od svog rođenja 1953. godine živeo u zajedničkom domaćinstvu sa babom BB, neprekidno, sve do njene smrti ...1982.godine. Najpre su živeli u stanu u ulici ... br. .., a kada je predmetni stan određen da bude srušen radi izgradnje novih objekata, BB je 29.05.1980. godine dobila na korišćenje dvoiposoban konforan stan br. .., površine 61 m2, na ... spratu, u ... br. .. . Na osnovu ugovora koji je tim povodom zaključila sa Zavodom za izgradnju Beograda, BB je 26.03.1981. godine, kao nosilac stanarskog prava zaključila sa opštinskom zajednicom stanovanja Ugovor o korišćenju ovog stana, kojim je dogovoreno i da će nosilac stanarskog prava stan koristiti zajedno sa članovima domaćinstva AA - unukom, njegovom suprugom VV (sa kojom se venčao 1978.godine) i njihovim sinom GG. Tužilac od useljenja, maja 1980. godine, živi u ovom stanu sa babom BB, suprugom VV i sinom GG, a zatim i ćerkom DD, a prijavio je prebivalište na adresi spornog stana 21.10.1980. godine i nije ga menjao do danas. ĐĐ, tužiočev otac, zaključio je 04.04.1969. godine Ugovor o korišćenju stana br. .., površine 56m2, po strukturi dvosoban, u zgradi u ulici ... br. .., koji je dobio za suprugu EE i njihovo petoro zajedničke dece, tužioca i još dva sina i dve ćerke. U taj stan su se uselili tužiočevi roditelji, dvojica braće i dve sestre, dok se njihov treći sin, ovde tužilac, koji je tada imao između 16 i 17 godina, nije u njega uselio već je ostao da živi sa babom BB u stanu u ul. ... br. .. . Nakon očeve smrti 1982. godine, tužiočeva majka EE je 1984. godine zaključila Ugovor o korišćenju stana u ul. ... br. .. u kome je kao član njenog porodičnog domaćinstva unet i ovde tužilac AA iako se on nikada nije useljavao u ovaj stan, niti je bio član porodičnog domaćinstva svojih roditelja od njihovog useljenja u taj stan 1969. godine.

Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je odbio tužbeni zahtev jer je zaključio da je u vreme smrti nosioca stanarskog prava BB, sa kojom je tužilac živeo u zajedničkom domaćinstvu u spornom stanu, kao njen unuk, imao žive roditelje i rešenu stambenu potrebu preko roditelja, zbog čega tužiocu ne pripada pravo da nastavi sa korišćenjem stana posle smrti nosioca stanarskog prava jer za to nisu ispunjeni uslovi iz člana 9. Zakona o stambenim odnosima („Službeni glasnik SRS“ br. 29/73 i 30/80), važećeg u vreme smrti nosioca stanarskog prava.

Drugostepeni sud je pravilnom primenom materijalnog prava, preinačio prvostepenu presudu i usvojio tužbeni zahtev zaključujući da iz utvrđenih činjenica proizilazi da su ispunjeni zakonskonom propisani uslovi da tužilac stekne pravo da nastavi da koristi predmetni stan kao zakupac na neodređeno vreme.

Odredbom člana 9. Zakona o stambenim odnosima („Službeni glasnik SRS“ br. 29/73 i 30/80), važećeg u vreme smrti nosioca stanarskog prava, propisano je da se korisnikom stana smatraju nosilac stanarskog prava i članovi njegovog porodičnog domaćinstva koji zajedno sa njim stanuju, kao i lica koja su prestala da budu članovi porodičnog domaćinstva, a ostala su u istom stanu. Odredbom člana 17. istog zakona propisani su uslovi za korišćenje stana posle smrti nosioca stanarskog prava tako da stan) i posle smrti nosioca stanarskog prava (stav 2), a da članovima porodičnog domaćinstva koji su po bilo kom osnovu rešili svoje stambene potrebe ne pripada pravo da po odredbama stava 2. ovog člana nastave sa korišćenjem stana i posle smrti nosioca stanarskog prava, kao i kada on iz drugih razloga trajno prestane da koristi stan (stav 3.)

Suprotno revizijskim navodima, pravilan je zaključak drugostepenog suda da su u konkretnom slučaju ispunjeni kumulativni uslovi iz citiranih zakonskih odredaba da tužilac, kao korisnik stana, nastavi da koristi stan posle smrti nosioca stanarskog prava jer je bio član njegovog porodičnog domaćinstva i nema po bilo kom osnovu rešenu stambenu potrebu, pravilno se pozivajući i na odredbu člana 8. Zakona o stambenim odnosima, odnosno da se dvosoban stan površine 56m2, koji su na korišćenje dobili roditelji tužioca, ne može smatrati odgovarajućim stanom za sedmočlanu porodicu, čak ni nakon smrti oca tužioca. Iz navedenog proizilazi da tužilac, koji je, suprotno navodima revizije, ceo svoj život neprekidno živeo u zajedničkom domaćinstvu sa babom BB, i ostvario sa njom dugogodišnju zajednicu života i stanovanja, nije imao rešeno stambeno pitanje u roditeljskom domaćinstvu. Tužilac, kao unuk nosioca stanarskog prava, koji je nesporno i član njenog porodičnog domaćinstva, nakon njene smrti stekao je pravo da nastavi sa korišćenjem spornog stana, u kome živi sa svojom porodicom, kao zakupac na neodređeno vreme u smislu člana 31. Zakona o stanovanju („Službeni glasnik RS“ br. 50/92...99/11) važećeg u vreme podnošenja tužbe, i suprotno navodima revizije nije lišen tog prava po odredbi člana 9. Zakona o stambenim odnosima, što proizilazi i iz odluka Ustavnog suda Jugoslavije U. 167/85, 336/85 od 17.02.1988. godine, kojima je odredba ovog člana koji iz kruga lica koji se smatraju članovima porodičnog domaćinstva isključuju unučad sa živim roditeljima utvrđena suprotnom Ustavu SFRJ, te je deo te odredbe „bez roditelja“ prestao da važi. Imajući u vidu navedeno, tužilac je ispunio sve uslove da nastavi da koristi predmetni stan u svojstvu zakupca.

Ostalim navodima revizije tužene ponavljaju se navodi koji su već bili pravilno cenjeni od strane nižestepenog suda, te ih ovaj sud neće detaljno obrazlagati u skladu sa odredbom člana 414. stav 2. ZPP.

Na osnovu člana 414. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Jasminka Stanojević, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić