Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilje su blagovremeno izjavile reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu, primenom člana 408. Zakona o parničnom postupku, u vezi člana 403. stav 2. tačka 3. ZPP (,,Službeni glasnik RS“ broj 72/11, 49/2013-US, 74/2013-US, 55/14 i 87/18), pa je našao da je revizija dozvoljena i neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja AA je supruga, a tužilja BB je ćerka pokojnog GG. Sada pok. GG je bio nosilac stanarskog prava, na stanu koji se nalazi u ..., na Trgu ... broj .., upisan u list nepokretnosti broj .. KO ..., na ... spratu, ukupne površine 92 m2, koje pravo je stekao na osnovu rešenja Opštinskog suda u Novom Sadu P 877/81 od 16.12.1982. godine. Prvobitni nosilac stanarskog prava je bila baba pok. GG, DD, a sa njom su kao članovi domaćinstva živeli otac ĐĐ i GG. Sada pok. GG je od svog rođenja živeo u predmetnom stanu, a nakon babine smrti 1972. godine, otac GG je zaključio novi ugovor o korišćenju stana i nastavio da koristi stan sa svojom porodicom, sve do smrti, ...1980. godine. Tužilja AA je zaključila brak sa sada pok. GG 1977. godine, a od 26.09.1977. godine je prijavljena na adresi Trg ... broj .. . Tužilja BB rođena je ...1985. godine u ..., prijavljena je u ... i od rođenja živi na adresi Trg ... broj .. . GG je preminuo ...2010. godine. Tuženi je pravo svojine na predmetnom stanu stekao kupoprodajnim ugovorom sa prethodnim vlasnikom EE, a u vreme kada je kupio stan znao je za stanarsko pravo koje je imao sada pok. GG. Tužilje su redovno isplaćivale zakupninu, a tuženi je nakon smrti pok. GG, prestao da prima zakupninu i odbio da zaključi novi ugovor. Pravnosnažnom presudom Osnovnog suda u Novom Sadu od 11.02.2014. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilja za utvrđenje da spadaju u krug lica koja imaju pravo da postanu zakupci na predmetnom stanu, posle smrti ranijeg nosioca stanarskog prava pok. GG, dok je protivtužbeni zahtev tuženog kojim je tražio da se obavežu tužilje da se iz predmetnog stana isele usvojen. Tužene su dana 21.06.2015. godine u postupku prinudnog izvršenja iseljene, a tužilac je dana 12.01.2016. godine zaključio ugovor o kupoprodaji nepokretnosti, overen od strane javnog beležnika, sa ŽŽ, kojoj je prodao predmetni stan i koja je u posedu istog. Tužilje su imale troškove iznajmljivanja stana u periodu od 18.07.2017. godine do avgusta 2018. godine u ukupnom iznosu od 319.143,00 dinara u pojedinačno opredeljenim mesečnim iznosima. Odlukom Ustavnog suda Už 8949/2016 od 06.04.2017. godine, usvojena je žalba tužilja i utvrđeno da je presudom Osnovnog suda u Novom Sadu P 6217/12 od 11.02.2014. godine i presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 1977/14 od 10.09.2014. godine, povređeno pravo podnosilaca ustavne žalbe na pravično suđenje i poništena navedena drugostepena presuda. Apelacioni sud u Novom Sadu je 15.06.2017. godine doneo rešenje Gž 1542/17, kojim je žalba tužilja usvojena, presuda Osnovnog suda u Novom Sadu P 6217/12 od 11.02.2014. godine ukinuta i predmet vraćen prvostepenom sudu na ponovno suđenje. Tuženi je preko svog punomoćnika, dana 18.07.2017. godine dobio drugostepeno rešenje, od kada zvanično ima saznanje o ukidanju pravnosnažno donete presude.

Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je drugostepeni sud primenio materijalno pravo kada je preinačio prvostepenu presudu i odbio tužbeni zahtev tužilja kao neosnovan.

Odredbom člana 2. Zakona o stambenim odnosima (,,Službeni glasnik SRS", br. 29/73), koji je stupio na snagu 29. jula 1973. godine, bilo je regulisano da se stanarsko pravo, odnosno pravo na trajno korišćenje stana može steći samo na stanu u društvenoj svojini, odnosno ne i na stanu u svojini građana. Članom 8. stav 1. istog zakona, bilo je regulisano da nosilac stanarskog prava koji je to pravo stekao na porodičnu stambenu zgradu i stan u svojini građana a do stupanja na snagu tog zakona ima sva prava i obaveze koje se tim zakonom propisuju za nosioca stanarskog prava koji koristi stan u društvenoj svojini.

Prema utvrđenom, prvobitni nosilac stanarskog prava na predmetnom stanu u svojini građana bila je DD, baba sada pok. GG, supruga, odnosno oca tužilja, koja je to svojstvo stekla u vreme kada se po tadašnjim propisima iz stambene oblasti na stanu u svojini građana moglo steći stanarsko pravo. Nakon njene smrti stanarsko pravo na predmetnom stanu je stekao suprug, odnosno otac tužilja, sada pok. GG jer je u spornom stanu živeo pre i posle 29. 07. 1973. godine, a sve do svoje smrti ...2010. Tužilja AA je zaključila brak sa sada pok. GG 1977. godine, a tužilja BB rođena je ...1985. godine u ..., prijavljena je u ... i od rođenja živi na adresi Trg ... broj .., kada se više nije moglo steći svojstvo nosioca stanarskog prava na stanu u svojini građana, što znači da tužilje nisu mogle steći svojstvo nosioca stanarskog prava. U takvoj situaciji, imajući u vidu sadržinu tražene pravne zaštite, a suprotno revizijskim navodima, tužilje nisu stekle svojstvo nosioca stanarskog prava i nisu ispunjeni uslovi za utvrđenje da tužilje imaju pravo zakupa na neodređeno vreme na predmetnom stanu koji je bio u svojini tuženog, a sada je u svojini trećeg lica, nakon smrti bivšeg nosioca stanarskog prava na predmetnom stanu, shodno navedenim odredbama republičkog Zakona o stanovanju. Bez uticaja su revizijski navodi kojima se ukazuje da je tužiljama povređeno pravo na pravično suđenje i pravo na dom, imajući u vidu da se o navedenom, u svojoj odluci izjasnio Ustavni sud po ustavnoj žalbi tužilja.

Pravilna je i odluka drugostepenog suda da tuženi nije u obavezi da tužiljama naknadi štetu u smislu člana 154. Zakona o obligacionim odnosima za plaćenu zakupninu u periodu od 18.07.2017. godine (kada je punomoćnik tuženog primio rešenje Apelacionog suda u Novom Sadu od 15.06.2017. godine, kojim je ukinuta prvostepena presuda nakon donošenja odluke Ustavnog suda), do avgusta 2018. godine, imajući u vidu da su tužilje u postupku prinudnog izvršenja iseljene iz spornog stana 21.06.2015. godine, isti je u posedu drugog lica od 12.01.2016. godine, dok je odlukom Ustavnog suda isključena povreda prava na dom tužilja.

Sud je cenio i ostale navode revizije, pa je našao da su neosnovani, jer je drugostepeni sud u pobijanoj odluci dao jasne, potpune i pravilne razloge iz kojih proizilazi neosnovanost revizijskih razloga, a koje ovaj sud u svemu prihvata.

Iz napred navedenih razloga, primenom člana 414. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci.

Predsednik veća - sudija

Slađana Nakić Momirović,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić