-za maj 2015. godine iznos od 7.166,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2015. godine do konačne isplate,

-za jun 2015. godine iznos od 5.095,83 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2015. godine do konačne isplate,

-za jul 2015. godine iznos od 6.978,21 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2015. godine do konačne isplate i

-za avgust 2015. godine iznos od 3.582,94 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2015. godine do konačne isplate i

na ime naknade troškova za regres za korišćenje godišnjeg odmora:

-za septembar 2014. godine iznos od 2.850,63 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.10.2014. godine do konačne isplate,

-za oktobar 2014. godine iznos od 2.748,44 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.11.2014. godine do konačne isplate,

-za novembar 2014. godine iznos od 2.808,63 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.12.2014. godine do konačne isplate,

-za decembar 2014. godine iznos od 2.762,88 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.01.2015. godine do konačne isplate,

-za januar 2015. godine iznos od 3.123,13 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.02.2015. godine do konačne isplate,

-za februar 2015. godine iznos od 2.455,31 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.03.2015. godine do konačne isplate,

-za mart 2015. godine iznos od 2.671,81 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.04.2015. godine do konačne isplate,

-za april 2015. godine iznos od 2.695,06 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.05.2015. godine do konačne isplate,

-za maj 2015. godine iznos od 2.850,31 dinar sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2015. godine do konačne isplate,

-za jun 2015. godine iznos od 2.747,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2015. godine do konačne isplate,

-za jul 2015. godine iznos od 2.786,44 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2015. godine do konačne isplate i

-za avgust 2015. godine iznos od 2.850,06 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2015. godine do konačne isplate.

OBAVEZUJE SE tuženi AD za upravljanje javnom železničkom infrastrukturom „Infrastruktura železnice Srbije“, Beograd da za period od septembra 2015. godine zaključno sa septembrom 2017. godine, tužilji isplati na ime neisplaćenih naknada za ishranu u toku rada:

-za septembar 2015. godine iznos od 6.694,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.10.2015. godine do konačne isplate

-za oktobar 2015. godine iznos od 7.187,73 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.11.2015. godine do konačne isplate,

-za novembar 2015. godine iznos od 7.879,29 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.12.2015. godine do konačne isplate,

-za decembar 2015. godine iznos od 7.200,98 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.01.2016. godine do konačne isplate,

-za januar 2016. godine iznos od 8.458,25 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.02.2016. godine do konačne isplate,

-za februar 2016. godine iznos od 866,64 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.03.2016. godine do konačne isplate,

-za mart 2016. godine iznos od 6.377,61 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.04.2016. godine do konačne isplate,

-za april 2016. godine iznos od 7.535,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.05.2016. godine do konačne isplate,

-za maj 2016. godine iznos od 7.387,35 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2016. godine do konačne isplate,

-za jun 2016. godine iznos od 6.292,98 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2016. godine do konačne isplate,

-za jul 2016. godine iznos od 6.967,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2016. godine do konačne isplate,

-za avgust 2016. godine iznos od 3.018,26 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2016. godine do konačne isplate,

-za septembar 2016. godine iznos od 6.484,13 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.10.2016. godine do konačne isplate

-za oktobar 2016. godine iznos od 7.316,26 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.11.2016. godine do konačne isplate,

-za novembar 2016. godine iznos od 6.483,42 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.12.2016. godine do konačne isplate,

-za decembar 2016. godine iznos od 7.177,10 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.01.2017. godine do konačne isplate,

-za januar 2017. godine iznos od 8.018,40 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.02.2017. godine do konačne isplate,

-za mart 2017. godine iznos od 6.742,04 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.04.2017. godine do konačne isplate,

-za april 2017. godine iznos od 8.606,52 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.05.2017. godine do konačne isplate,

-za maj 2017. godine iznos od 8.092,66 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2017. godine do konačne isplate,

-za jun 2017. godine iznos od 3.535,20 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2017. godine do konačne isplate,

-za jul 2017. godine iznos od 7.737,40 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2017. godine do konačne isplate,

-za avgust 2017. godine iznos od 3.137,02 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2017. godine do konačne isplate i

-za septembar 2017. godine iznos od 7.757,57 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.10.2017. godine do konačne isplate i

na ime regresa za korišćenje godišnjeg odmora:

-za septembar 2015. godine iznos od 2.789,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.10.2015. godine do konačne isplate

-za oktobar 2015. godine iznos od 2.745,31 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.11.2015. godine do konačne isplate,

-za novembar 2015. godine iznos od 2.757,75 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.12.2015. godine do konačne isplate,

-za decembar 2015. godine iznos od 2.760,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.01.2016. godine do konačne isplate,

-za januar 2016. godine iznos od 3.217,81 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.02.2016. godine do konačne isplate,

-za februar 2016. godine iznos od 2.527,69 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.03.2016. godine do konačne isplate,

-za mart 2016. godine iznos od 2.778,13 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.04.2016. godine do konačne isplate,

-za april 2016. godine iznos od 2.866,88 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.05.2016. godine do konačne isplate,

-za maj 2016. godine iznos od 3.078,06 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2016. godine do konačne isplate,

-za jun 2016. godine iznos od 2.746,94 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2016. godine do konačne isplate,

-za jul 2016. godine iznos od 2.903,13 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2015. godine do konačne isplate,

-za avgust 2016. godine iznos od 2.892,50 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2016. godine do konačne isplate,

-za septembar 2016. godine iznos od 2.830,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.10.2016. godine do konačne isplate

-za oktobar 2016. godine iznos od 2.909,88 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.11.2016. godine do konačne isplate,

-za novembar 2016. godine iznos od 2.830,06 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.12.2016. godine do konačne isplate,

-za decembar 2016. godine iznos od 2.860,44 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.01.2017. godine do konačne isplate,

-za januar 2017. godine iznos od 3.341,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.02.2017. godine do konačne isplate,

-za februar 2017. godine iznos od 2.594,25 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.03.2017. godine do konačne isplate,

-za mart 2017. godine iznos od 2.936,88 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.04.2017. godine do konačne isplate,

-za april 2017. godine iznos od 2.988,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.05.2017. godine do konačne isplate,

-za maj 2017. godine iznos od 3.102,19 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.06.2017. godine do konačne isplate,

-za jun 2017. godine iznos od 2.946,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.07.2017. godine do konačne isplate,

-za jul 2017. godine iznos od 3.077,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.08.2017. godine do konačne isplate,

-za avgust 2017. godine iznos od 3.006,31 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 15.09.2017. godine do konačne isplate i

-za septembar 2017. godine iznos od 2.951,25 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 15.10.2017. godine do konačne isplate.

U preostalom delu revizija tužilje izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3315/21 od 29.09.2021. godine se ODBIJA kao neosnovana.

OBAVEZUJU SE tuženi da na ime troškova revizijskog postupka isplate tužilji ukupan iznos od 221.403,00 dinara i to: tuženi „Železnice Srbije“ a.d. Beograd u iznosu od 77.956,00 dinara, a tuženi AD za upravljanje javnom železničkom infrastrukturom „Infrastruktura železnice Srbije“, Beograd u iznosu od 143.447,00 dinara, u roku od 15 dana od dana dostavljanja presude.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 2995/17 od 03.03.2021. godine, stavom prvim, trećim, petim i sedmim izreke, odbijeni su osnovni i eventualni tužbeni zahtevi tužioca kojima je tražio da se solidarno obavežu tuženi da tužilji, za period od septembra 2014. godine zaključno sa avgustom 2015. godine, solidarno isplate na ime naknade troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora pojedinačne opredeljene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti do isplate, bliže određene ovim stavovima izreke, kao neosnovani. Stavom drugim, četvrtim, šestim i osmim izreke, odbijeni su osnovni i eventualni tužbeni zahtevi tužioca kojima je tražio da se obaveže tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ Beograd da mu, za period od septembra 2015. godine zaključno sa septembrom 2017. godine, isplati na ime naknade troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora pojedinačne opredeljene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti do isplate, bliže određene ovim stavovima izreke, kao neosnovani. Stavom devetim izreke, odlučeno je da svaka stranka snosi svoje troškove parničnog postupka.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3315/21 od 29.09.2021. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužilje, potvrđena prvostepena presuda i odbijen kao neosnovan zahtev tužilje za naknadu troškova postupka po žalbi.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu reviziju je blagovremeno izjavila tužilja zbog pogrešne primene materijalnog prava, s pozivom na odredbu člana 404. ZPP.

Vrhovni sud nalazi da su ispunjeni uslovi iz člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku (“Službeni glasnik RS” br. 72/11... 18/20), za odlučivanje o reviziji kao o izuzetno dozvoljenoj radi ujednačavanja sudske prakse, budući da je u više odluka izrazio stav u situaciji kada poslodavac pravo zaposlenih na isplatu troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, ne iskaže u platnoj listi zaposlenih, koji se razlikuje od stava izraženog u pobijanoj presudi. Takođe, istim članom je propisano da se o dozvoljenosti i osnovanosti revizije iz stava prvog ovog člana odlučuje u veću od pet sudija. Iz tog razloga odlučeno je kao u stavu prvom izreke.

Ispitujući pobijanu presudu, na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11...18/20), Vrhovni sud je našao da je revizija tužilje delimično osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je bila zaposlena kod tuženog „Železnice Srbije“ AD Beograd do 31.08.2015. godine, a nakon statusne promene počev od 01.09.2015. godine kod tuženog „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd. Tuženi prilikom isplate zarade tužilji nisu utvrđivali strukturu vrednosti jednog radnog časa, niti su ove naknade iskazane u nominalnom iznosu u platnim listama tužilje. U toku prvostepenog postupka obavljeno je ekonomsko- finansijsko veštačenje (koje su nižestepeni sudovi cenili i isti prihvatili u obračunskom - matematičkom delu) i date su dve varijante obračuna visine naknada za ishranu i za regres za korišćenje godišnjeg odmora. Prva varijanta obračuna sačinjena je prema parametrima iz Opšteg kolektivnog ugovora („Sl. glasnik RS“, br.50/08, 104/08 i 8/09). Druga varijanta obračuna izvršena je prema parametrima iz Kolektivnog ugovora za JP „Železnice Srbije“ iz 1995. godine. Tužilja tužbom u ovoj pravnoj stvari potražuje naknadu troškova za ishranu u toku rada i naknadu troškova za regres u periodu od septembra 2014. godine zaključno sa septembrom 2017. godine.

Kolektivni ugovor za JP „Železnice Srbije“ koji je donet 1995. godine predviđao je isplatu naknada za troškove ishrane u toku rada i za regres za korišćenje godišnjeg odmora, kao i način obračuna tih naknada. Predmetni Kolektivni ugovor važio je do 02. novembra 2002. godine. Opšti kolektivni ugovor bio je na snazi do avgusta 2011. godine. Aneks kolektivnog ugovora iz 2006. godine, kao i važeći Kolektivni ugovor iz 2015. godine, sadrže identičnu odredbu, shodno kojoj je u vrednost jednog radnog časa uračunata mesečna vrednost za ishranu u toku rada i vrednost 1/12 regresa za korišćenje godišnjeg odmora, svedena na 1 radni čas.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su odbili tužbeni zahtev nalazeći da su tužilji tražene naknade za ishranu u toku rada i za regres za korišćenje godišnjeg odmora isplaćene, tako što su joj uračunate prilikom obračuna zarade i utvrđene kroz vrednost radnog časa, kao i da ni u posebnim ni u opštim aktima ne postoji osnov za ostvarivanje prava tužilje za naknadu traženih troškova za utuženi period, jer nema odgovarajućeg opšteg akta na osnovu kog bi to pravo mogla ostvariti, zbog čega ne može sa uspehom potraživati novčanu isplatu po ovim osnovima.

Po stanovištu Vrhovnog suda, osnovano se revizijom tužilje ukazuje da su nižestepeni sudovi pogrešno primenili materijalno pravo kada su odbili tužbeni zahtev u odnosu na tuženog „Železnice Srbije“ a.d.Beograd za period od septembra 2014. godine zaključno sa avgustom 2015. godine i tuženog „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd za period od septembra 2015. godine zaključno sa septembrom 2017. godine.

Zakonom o radu predviđeno je pravo zaposlenog na naknadu troškova u vezi sa radom. Zakonom o izmenama i dopunama Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 61/05) koje se primenjuju od 01.01.2006. godine, pored ostalog, predviđeno je i pravo zaposlenog na naknadu troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora (član 118. tačke 5. i 6). Poslodavcima je, nakon početka primene noveliranog Zakona o radu, ostavljena mogućnost da svojim aktom utvrde visinu tih naknada. Pritom, njihova visina mora biti određena linearno za sve zaposlene, odnosno ti troškovi moraju biti isplaćeni svim zaposlenima u istom iznosu bez obzira na njihovu stručnu spremu, zvanje i radno mesto.

Kolektivnim ugovorom „Železnice Srbije“ a.d. Beograd od 24.03.2015. godine koji je nastavilo da primenjuje i društvo sticalac predviđeno je da je u vrednost jednog radnog časa za obračun i isplatu zarade uključena mesečna vrednost za ishranu u toku rada i vrednost 1/12 regresa za korišćenje godišnjeg odmora, svedena na jedan radni čas. Iz ovakvog utvrđenja vrednosti radnog časa ne može se utvrditi koji iznos predstavlja naknadu za troškove ishrane i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, jer isti nisu iskazani u nominalnim iznosima. Tuženi nisu dostavili odluku o visini ovih naknada, niti je obavljenim veštačenjem mogla biti utvrđena njihova visina - vrednost sa kojim su uključene u vrednost jednog radnog časa, što ne isključuje pravo tužilje na isplatu ovih naknada. Ne može se prihvatiti stav da su zaposlenima, pa i tužilji, ovi troškovi isplaćeni kroz visinu cene rada, s obzirom da tuženi sporne naknade nisu nominalno iskazali u platnoj listi tužilje, kako je to propisano članom 121. Zakona o radu i Pravilnikom o sadržaju obračuna zarada, odnosno naknada zarada („Službeni galsnik RS“ br. 90/2014 i 44/2018) kojim se propisuje sadržaj obračuna zarade, između ostalog i iznos naknade troškova koji imaju karakter zarada - topli obrok i regres (član 3. stav. 1. tačka 7). U situaciji kada važeći Kolektivni ugovor predviđa pravo zaposlenih na naknadu za troškove ishrane u toku rada i za regres za korišćenje godišnjeg odmora, a ne sadrži konkretnu odredbu o načinu obračuna tih naknada, visina naknada se utvrđuje primenom paramatera iz ranije važećeg propisa. U konkretnom slučaju, tužilji na opisani način nisu dosuđene navedene naknade (na osnovu propisa koji nije bio na pravnoj snazi u utuženom periodu), budući da i važeći Kolektivni ugovor predviđa isplatu ovih naknada zaposlenima.

Takođe, Zakon o parničnom postupku poznaje kumulativne tužbene zahteve koji se sabiraju, eventualne tužbene zahteve (usvajanje sledećeg tužbenog zahteva ako prvi nije osnovan) i ovlašćenje tuženog da se isplatom određenog iznosa oslobodi obaveze (facultas alternativa), ali ne i mogućnost isticanja više tužbenih zahteva koji su u alternativnom odnosu, a kojim bi se tuženi obavezao da od dve ili više alternativno određenih činidbi ispuni jednu. Izuzetno, tužbeni zahtev može da sadrži zahtev za alternativno obavezivanje tuženog, ali samo ako je ugovorom predviđena alternativna obligacija u smislu člana 403. Zakona o obligacionim odnosima, što nije reč u konkretnom slučaju.

Imajući u vidu sve navedeno, Vrhovni sud je preinačio nižestepene odluke u naznačenom delu i usvojio osnovni tužbeni zahtev, pa nije bilo mesta odlučivanju o sledećem tužbenom zahtevu.

Na osnovu izloženog, odlučeno je kao u stavu drugom izreke, primenom člana 416. stav 1. ZPP.

Suprotno navodima revizije u preostalom delu sudovi su pravilno primenili materijalno pravo kada su odbili tužbeni zahtev tužilje da se tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd solidarno sa tuženim „Železnice Srbije“ AD Beograd obaveže na isplatu navedenih naknada za period od septembra 2014. godine zaključno sa avgustom 2015. godine.

Naime, tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd osnovan je Odlukom Vlade Republike Srbije od 02.07.2015. godine kao društvo sticalac dela imovine tuženog „Železnice Srbije“ AD Beograd utvrđenog deobnim bilansom kao sastavnim delom plana statusne promene tog privrednog društva, izdvajanje uz osnivanje novih akcionarskih društava. Tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd, upisan je u registar privrednih subjekata rešenjem agencije za privredne registre od 10.08.2015. godine. Planom statusne promene tuženog „Železnice Srbije“ AD predviđeno je da će se opis preuzetih obaveza privrednih društava nastalih statusnom promenom urediti posebnim ugovorom. Svi učesnici statusne promene potpisali su protokol o usvajanju informacije o sprovedenom postupku statusne promene tuženog „Železnice Srbije“ AD od 24.06.2016. godine, kojim je prihvaćeno početno stanje u poslovnim knjigama učesnika na dan 10.08.2015. godine. Po označenom protokolu, tuženi „Železnice Srbije“ AD preuzeo je obaveze rezervisane za sudske sporove, odnosno sporove koji su u toku. Iz ovih razloga tužbeni zahtev kojim je traženo da se tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ AD Beograd (društvo sticalac), obaveže na solidarnu isplatu utuženih potraživanja nastalih pre statusne promene tuženog „Železnice Srbije“ AD (društvo prenosilac) i njegovog osnivanja pravilno je odbijen i u skladu sa protokolom od 24.06.2016. godine, odnosno da je obaveza isplate ovih naknada samo obaveza društva prenosioca.

Okolnost da je tuženo društvo sticalac preuzelo tužilju i sa njom zaključilo aneks ugovora o radu ne znači da je na taj način preuzelo i sve obaveze ranijeg poslodavca - društva prenosioca po osnovu radnog odnosa nastalog pre statusne promene, a odredbama Zakona o radu od 147-151 nije izričito propisano da se na taj način preuzimaju i obaveze poslodavca prethodnika prema zaposlenima iz njihovog radnog odnosa.

Na osnovu izloženog, odlučeno je kao u stavu trećem izreke, primenom člana 414. stav 1. ZPP.

Tužilja je uspela u postupku po reviziji, pa joj na osnovu članova 153. stav 1, 154. i 163. stav 2. ZPP pripadaju potrebni troškovi celog postupka prema ostvarenom uspehu u sporu. Tužilji su dosuđeni opredeljeni troškovi koji obuhvataju: sastav tužbe i četiri obrazložena podneska po 6.000,00 dinara, zastupanja na tri održana ročišta po 7.500,00 dinara, zastupanja na šest neodržanih ročišta po 4.500,00 dinara, sastav žalbe i revizije po 12.000,00 dinara, prema važećoj AT u trenutku preduzimanja parničnih radnji, uvećani za 20% PDV-a. Tužilji su priznati i troškovi naknade za obavljeno veštačenje 15.000,00 dinara i za sudske takse za reviziju 32.881,00 dinara i revizijsku odluku 49.322,00 dinara, odmereno prema Zakonu o sudskim taksama („Službeni glasnik RS“ broj 128/24...106/15). Tužilji trošak sudske takse za tužbu, prvostepenu i drugostepenu odluku nije priznat, jer ovaj zahtev nije opredeljen u smislu člana 163. stav 2. ZPP.

Takođe, tuženi nisu solidarni dužnici i zato su dužni da tužilji nadoknade ove troškove srazmerno svom udelu u predmetu spora, saglasno članu 160. stav 1. ZPP. U konkretnom slučaju, tužilji su dosuđeni ukupni troškovi u iznosu od 221.403,00 dinara, udeo tuženog Železnice Srbije“ AD u predmetu spora je 35,21%, a udeo tuženog „Infrastruktura železnice Srbije“ AD je 64,79%. Srazmerno tim udelima, tuženi „Železnice Srbije“ a.d. dužan je tužilji da naknadi troškove postupka u iznosu od 77.956,00 dinara, a tuženi „Infrastruktura železnice Srbije“ AD u iznosu od 143.447,00 dinara.

Na osnovu iznetog, primenom člana 165. stav 2. ZPP, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu četvrtom izreke.

Predsednik veća – sudija

Dragana Marinković,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić