Presudom Višeg suda u Novom Sadu P 316/17 od 15.12.2020. godine, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje kojim je traženo da se utvrdi da je nosilac prava svojine na nepokretnosti kat.parceli broj .. u površini od 57 hektara 58 ari 95 m2, upisanoj u list nepokretnosti broj .. K.O. ..., što je tuženi dužan da prizna i trpi da se tužilac na osnovu ove presude uknjiži kao nosilac prava svojine na istoj nepokretnosti. Stavom drugim izreke, obavezana je tužilja da tuženom naknadi troškove postupka u iznosu od 1.014.450,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž 343/21 od 25.02.2021. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužilje, a žalba tuženog delimično usvojena i potvrđena je presuda Višeg suda u Novom Sadu P 316/17 od 15.12.2020. godine u delu odluke o tužbenom zahtevu, dok je u delu odluke o troškovima postupka preinačena, tako što je obavezana tužilja da tuženom na ime naknade troškova postupka umesto iznosa dosuđenog prvostepenom presudom isplati iznos od 1.100.850,00 dinara. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka, pogrešno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Tuženi je podneo odgovor na reviziju zahtevajući troškove njenog sastava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11... 18/20), koja se u ovom postupku primenjuje na osnovu člana 506. stav 2. istog Zakona i našao da je revizija tužilje neosnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, pred Opštinskim sudom u Novom Sadu u predmetu I 923/06 izvršni poverilac DOO Kimex podneo je 20.03.2006. godine predlog za izvršenje protiv OZZ „Kovilj“ kao izvršnog dužnika, radi namirenja novčanog potraživanja prodajom nepokretnosti, sa predlogom da se izvršenje sprovede procenom i prodajom nepokretnosti izvršnog dužnika na kojoj je zasnovao hipotekarno pravo i to na parceli br. .. po kulturi poljoprivredno zemljište, upisanoj u LN br. .. KO ... u površini od 57ha 58a 95m2, koja je u društvenoj svojini, a na kojoj je izvršni dužnik nosilac prava korišćenja, sa konstatacijom da postoje neizvršene promene na toj parceli. Republički geodetski zavod SKN od 17.05.2006. godine se izjasnio da se radi o neizvršenim promenama upisa založnog prava i rešenja o izvršenju donetim u drugim izvršnim postupcima u odnosu na OZZ „Kovilj“ iz 2004, 2005. i 2006. godine, zahtevu iste zadruge za promenu društvene svojine u zadružnu svojinu na nepokretnostima u K.O. ..., L.N. .., kao i u predmetu broj 952-02-3880/06 od 10.05.2006. godine koji se odnosi na podnesak Opštinskog suda u Novom Sadu I 923/06 kojim je dostavljeno rešenje o izvršenju od 25.04.2006. godine. U tom izvršnom postupku Opštinski sud u Novom Sadu doneo je rešenje o izvršenju od 25.04.2006. godine kojim je određeno predloženo izvršenje, a nakon utvrđene tržišne vrednosti parcele br. .., zaključkom od 27.09.2006. godine određena je javna prodaja. Tuženom je kao učesniku i najpovoljnijem ponuđaču na javnoj prodaji održanoj 02.11.2006. godine rešenjem istog suda od 02.11.2006. godine dosuđena sporna nepokretnost, a rešenjem od 06.11.2006. godine određena je predaja predmetne nepokretnosti kupcu i naloženo zemljišno-knjižnom odeljenju suda da po pravnosnažnosti rešenja upiše u zemljišnu knjigu pravo vlasništva na predmetnoj nepokretnosti u korist ovde tuženog. To rešenje je Republičkom geodetskom zavodu – Službi katastra nepokretnosti Novi Sad od strane suda dostavljeno dana 13.11.2006. godine, po kom je zahtevu, ali i po posebnom zahtevu tuženog za upis prava svojine od 13.06.2007. godine, doneto rešenje od 13.04.2009. godine kojim je na predmetnoj parceli dozvoljena uknjižba prava svojine u korist ovde tuženog (naloženo je i brisanje zabeležbe rešenja o izvršenju I 923/06 od 25.04.2005. godine). Nakon dostavljanja izvršnog delimičnog rešenja Direkcije za restituciju od 27.07.2009. godine u ponovnom postupku radi sprovođenja promena prava svojine RGZ SKN Novi Sad je rešenjem od 19.11.2018. godine prekinula postupak pokrenutog po službenoj dužnosti do okončanja predmetne parnice.

Direkcija za restituciju Republike Srbije je u sprovedenom postupku po zahtevu ovde tužilje Srpske pravoslavne crkve od 11.07.2007. godine, donela delimično rešenje od 27.07.2009. godine kojim joj je vraćena imovina i utvrđeno pravo svojine na nepokretnostima oduzetim Odlukom Ministarstva poljoprivrede- Odeljenje za agrarnu reformu i kolonizaciju od 26.06.1946. godine, između ostalog i na katastarskoj parceli .. KO ..., pa je obavezana Republika Srbija da kao vlasnik prenese tužilji u svojinu, a OZZ „Kovilj“ da preda u državinu navedenu parcelu, kao i da nadležni organ izvrši upis prava svojine u korist Patrijaršije SPC. U obrazloženju je navedeno da je upravni organ iz izvoda iz lista nepokretnosti .. KO ... koji je izdat 21.01.2008. godine utvrdio da je sporna parcela upisana kao društvena svojina OZZ „Kovilj“ i da je upis prava korišćenja u korist zadruge izvršen na osnovu rešenja Opštinskog suda u Novom Sadu R. 211/91 od 4.03.1992. godine kojim je dozvoljeno zaključenje poravnanja postignutog u postupku vraćanja imovine predlagača OZZ „Kovilj“ protiv protivnika predlagača DP „Futog“ i drugih kojim su se stranke u ovom postupku saglasile da se u korist predlagača OZZ „Kovilj“ utvrdi pravo zadružne svojine između ostalih i na parceli .. . Tuženi nije bio upoznat, niti je učestvovao u postupku koji se vodio pred Direkcijom za restituciju radi zaštite svojih interesa. Rešenje je postalo izvršno 06.08.2009. godine. Presudom Upravnog suda U 11447/10 od 1.06.2011. godine odbijena je tužba OZZ „Kovilj“ u stečaju izjavljena protiv navedenog delimičnog rešenja Direkcije za restituciju 27.07.2009. godine. Ministarstvu poljoprivrede, šumarstva i vodoprivrede je OZZ „Kovilj“ 04.07.2000. godine dostavila obrasce za poljoprivredno zemljište koje koristi, čime je ovo pravno lice započelo postupak popisa evidencije i razgraničenja zemljišta u državnoj od zemljišta u društvenoj svojini u skladu sa Zakonom o pretvaranju društvene svojine na poljoprivrednom zemljištu u druge oblike svojine. Ovaj postupak popisa i razgraničenja zemljišta još uvek nije dovršen.

Nakon donošenja rešenja I 923/06 od 06.11.2006. godine tuženi je parcelu .. više puta davao u zakup, počev od ugovora o zakupu zaključenog sa OZZ „Kovilj“ od 12.04.2007. godine do ugovora o zakupu od 22.10.2010. godine zaključenog sa NS Agro Ing d.o.o. na period od pet godina, ali je sporna parcela isključena iz zakupa aneksom tog ugovora od 01.01.2014. godine zbog postojanja spora o vlasništvu. Tuženom je nakon sticanja predmetnih nepokretnosti od strane Poreske uprave utvrđen porez na imovinu za parcelu .. i to: za 2009. godinu, 2010. godinu, 2011. godinu i za 2012. godinu. Tuženi je podneo poresku prijavu za 2018. godinu kojom je prijavio nepokretnosti uključujući i spornu parcelu. Tuženi od 2017. godine nije u posedu predmetne parcele (tužilja je na osnovu ugovora o zakupu poljoprivrednog zemljišta u 2017. godini u posed iste parcele uvela treće lice kao zakupca).

Na osnovu utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su ocenili da tužbeni zahtev tužilje nije osnovan, s obzirom na to da je raspolaganje predmetnom katastarskom parcelom izvršeno donošenjem rešenja o izvršenju Opštinskog suda u Novom Sadu od 25.04.2006. godine, koje je pravni osnov prodaje predmetne nepokretnosti u izvršnom postupku, zbog čega u konkretnom slučaju nije prekršena zabrana predviđena odredbom člana 36. Zakona o vraćanju imovine crkvama i verskim zajednicama koja se primenjivala posle 01.05.2006. godine. Tuženi je pravo svojine na spornoj parceli stekao u smislu člana 20. stav 2. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa na osnovu odluke izvršnog suda kao državnog organa, dosuđenjem i predajom sporne nepokretnosti njemu kao kupcu u izvršnom postupku na način i pod uslovima propisanim tada važećim Zakonom o izvršnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 125/2004 od 22.11.2004. godine), pa je tuženi savesni sticalac sporne nepokretnosti. Zahtev za upis svog prava na spornoj nepokretnosti podneo je 13.06.2007. godine pre donošenja rešenja o restituciji od 27.07.2009. godine i nije bio upoznat sa postupkom koji se vodio pred Direkcijom za restituciju, niti je učestvovao u istom radi zaštite svojih interesa. Imajući u vidu odluku Ustavnog suda Už 2592/14 od 14.10.2016. godine, ocenili su da treće lice koje nije učestvovalo u postupku koji se tiče njegovih prava i obaveza, ne sme biti lišeno mogućnosti da osporava takvu odluku, te da bi time treće lice trpelo posledice postupka u kome nije učestvovalo bez svoje krivice, kao u konkretnom slučaju tuženi. Pretpostavka tačnosti izvršnog upisa je oboriva, ali u propisanom postupku, te sudovi ne mogu preispitivati tačnost zemljišno-knjižnog upisa, sem ukoliko onaj koji to osporava isto traži na način kako to zakon propisuje, kao i da prema praksi Evropskog suda za ljudska prava rizik od bilo kakve greške ili propusta koju napravi državni organ mora da snosi država, a takve greške se ne smeju stavljati na teret građana. Iz iznetih razloga je odbijen tužbeni zahtev.

Suprotno navodima revizije, Vrhovni kasacioni sud nalazi da su nižestepeni sudovi na utvrđeno činjenično stanje pravilno primenili materijalno pravo.

Prema odredbama Zakona o vraćanju (restituciji) imovine crkvama i verskim zajednicama („Službeni glasnik RS“, broj 46/06, koji je stupio na snagu 02.06.2006. godine, a primenjuje od 01.10.2006. godine) vraćanje oduzete imovine zasniva se na načelima jednakog pravnog tretmana svih crkava i verskih zajednica, njihove autonomije volje u pogledu pokretanja postupka, zaštite pravne sigurnosti sadašnjih savesnih vlasnika i trećih lica, kao i na načelima hitnog postupanja (član 2.). Ako privredno društvo ili drugo pravno lice dokaže da je svojinu na nepokretnosti steklo teretnim pravnim poslom, po tržišnoj ceni u vreme prenosa prava svojine ili drugog prava koje u sebi sadrži pravo raspolaganja, to privredno društvo, odnosno drugo pravno lice ostaje vlasnik nepokretnosti, a Republika Srbija je obveznik isplate novčane naknade. Lice iz stava 2. ovog člana, koje je steklo pravo svojine ili drugo pravo koje u sebi sadrži pravo raspolaganja na nepokretnosti na osnovu pravnog posla za koje u vreme prenosa nije plaćena tržišna cena, obveznik je vraćanja nepokretnosti iz stava 1. ovog člana (član 7. st. 2. i 3.). Ako je imovina koja je predmet vraćanja prešla iz državne, odnosno društvene u privatnu svojinu na osnovu nezakonitih, odnosno fiktivnih pravnih akata i poslova, obveznik vraćanja ili isplate tržišne novčane naknade je pravno, odnosno fizičko lice koje je na dan stupanja na snagu ovog zakona neosnovano obogaćeno od te imovine i ako takvo lice ne postoji, obveznik plaćanja novčane naknade je Republika Srbija, a nezakonitost, odnosno fiktivnost pravnih akata i poslova iz stava 2. ovog člana utvrđuju se u sudskom postupku (član 8. st. 2. i 3.). Stranke u postupku za vraćanje imovine su crkva, odnosno verska zajednica, obveznik vraćanja i drugo pravno ili fizičko lice koje, radi zaštite svojih prava ili pravnih interesa ima pravo da učestvuje u postupku (član 24.), a obveznici vraćanja i treća lica su dužni da Direkciji podnesu sve dokaze i dozvole uvid u isprave i podatke koji su potrebni za kompletiranje dokumentacije o zahtevu (član 27. stav 2.). Odredbom člana 36. stav 1. istog zakona od 1. maja 2006. godine nije dozvoljeno bilo kakvo raspolaganje imovinom koja je po odredbama ovog zakona predmet vraćanja, niti zasnivanje hipoteke, zaloge ili zakupa na toj imovini. Prema stavu 2. istog člana, pravni poslovi i pravni akti koji su u suprotnosti sa odredbom stava 1. ovog člana ništavi su.

Zakonom o izvršnom postupku („Službeni glasnik RS“, broj 125/2004 od 22.11.2004. godine) koji je bio na snazi u vreme kada je podnosilac kupio spornu nepokretnost, propisano je da se uz predlog za izvršenje na nepokretnosti izvršni poverilac podnosi izvod iz javne knjige, kao dokaz o tome da je nepokretnost upisana kao svojina izvršnog dužnika. Ako je pravo na nepokretnosti iz stava 1. ovog člana upisano u javnoj knjizi na drugo lice a ne na izvršnog dužnika, izvršni poverilac je dužan da podnese ispravu koja je podobna za upis prava svojine izvršnog dužnika (član 100. st. 1. i 2.). U javnoj knjizi se vrši zabeležba rešenja o izvršenju, odnosno drugi odgovarajući upis predviđen propisima o upisu prava na nepokretnostima u javne knjige (član 102. stav 1.). O dosuđenju nepokretnosti prodate javnim nadmetanjem sud donosi posebno rešenje koje se objavljuje na oglasnoj tabli suda i dostavlja svim licima kojima se dostavlja zaključak o prodaji, kao i svim učesnicima u nadmetanju (član 126. stav 5.), te da ukidanje ili preinačenje rešenja o izvršenju posle pravosnažnosti rešenja o predaji nepokretnosti kupcu nema uticaja na njegovo pravo stečeno po rešenju o predaji nepokretnosti (član 133.).

Odredbama Zakona o pretvaranju društvene svojine na poljoprivrednom zemljištu u druge oblike svojine („Službeni glasnik RS“, broj 49/92) koje su stupile na snagu nakon što je zaključeno poravnanje R. 211/91 4.03.1992. godine, bilo je propisano da je poljoprivredno zemljište u društvenoj svojini koje je pravno lice steklo po osnovu Zakona o agrarnoj reformi i propisima o nacionalizaciji poljoprivrednog zemljišta u državnoj svojini i da je poljoprivredno zemljište u društvenoj svojini ono koje je pravno lice steklo na osnovu pravnog posla, kao sredstvo za proizvodnju, društveni kapital tog preduzeća (član 1.), da poljoprivredno zemljište u društvenoj svojini koristi preduzeće, zemljoradnička zadruga ili drugo pravno lice (u daljem tekstu: preduzeće) koje je imalo pravo korišćenja i raspolaganja tim zemljištem na dan stupanja na snagu ovog zakona i da poljoprivrednim zemljištem iz stava 1. ovog člana raspolaže i upravlja država preko Republičkog fonda za zaštitu, korišćenje, unapređivanje i uređenje poljoprivrednog zemljišta (član 2.), a da će Fond i preduzeća koja koriste poljoprivredno zemljište iz člana 1. ovog zakona, izvršiti popis tog zemljišta i odgovarajuće promene u zemljišnim, odnosno drugiim javnim knjigama o evidenciji nepokretnosti u roku od jedne godine od dana stupanja na snagu ovog zakona (član 3. stav 1.). Članom 2. Zakona o izmenama i dopunama Zakona o pretvaranju društvene svojine na poljoprivrednom zemljištu u druge oblike svojine („Službeni glasnik RS“, broj 54/96) izmenjen je dotadašnji član 3. stav 1. zakona, tako što je propisano da će Ministarstvo nadležno za poslove poljoprivrede i preduzeća koja koriste poljoprivredno zemljište iz člana 1. ovog zakona, izvršiti popis tog zemljišta i odgovarajuće promene u zemljišnim, odnosno drugim javnim knjigama o evidenciji nepokretnosti najkasnije do 31.12.1997. godine.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, Patrijaršiji SPC je na osnovu pravnosnažnog rešenja Direkcije za restituciju od 27.07.2009. godine, primenom odredaba Zakona o vraćanju (restituciji) imovine crkvama i verskim zajednicama, vraćena predmetna parcela .. KO ... i utvrđeno pravo svojine na toj parceli, a Republika Srbija kao vlasnik i OZZ"Kovilj" kao držalac (kako je to utvrđeno u upravnom postupku), obavezane su da joj istu prenesu u svojinu i predaju u državinu. U tom postupku i u upravnom sporu radi ocene zakonitosti delimičnog rešenja od 27.07.2009 godine (presudom Upravnog suda U 11447/10 od 1.06.2011. godine odbijena je tužba OZZ „Kovilj“ u stečaju) tuženi nije bio stranka, odnosno učesnik u postupku restitucije radi zaštite svojih interesa, a iz navedenih odluka proizilazi da ni upravni organ i sud nisu bili obavešteni o tome da je sporno zemljište još u novembru 2006. godine prodato u izvršnom postupku koji je vođen protiv OZZ "Kovilj", imajući u vidu da je u tom momentu bilo uknjiženo kao društvena svojina navedene zadruge (koju činjenicu je utvrdila i Direkcija za restituciju prema izvodu iz ZKUL od 21.01.2008. godine).

Polazeći od citiranih odredbi Zakona o izvršnom postupku, pravilno su nižestepeni sudovi zaključili da je raspolaganje predmetnom nepokretnošću izvršeno sudskom odlukom, donošenjem rešenja Osnovnog suda u Novom Sadu I 923/06 od 25.04.2006. godine kojim je dozvoljeno izvršenje u korist poverioca u tom postupku, protiv dužnika OZZ „Kovilj“ javnom prodajom predmetne nepokretnosti, koje je osnov da (izvršni) sud preduzme radnje propisane za sledeću fazu postupka koja se odnosi na sprovođenje izvršenja do potpunog namirenja poverioca. S tim u vezi, pravnosnažnost rešenja o izvršenju je uslov za njegovo sprovođenje, dakle pristupanje utvrđivanju vrednosti nepokretnosti, donošenja zaključka o prodaji nepokretnosti (član 116 ZIO) za koje se prema pravilima o sprovođenju izvršenja zahteva pravnosnažnost svakog od tih sudskih akta, sve do donošenja rešenja o dosuđenju u konkretnom slučaju dana 2.11.2006. godine, a zatim i nakon isplate izlicitirane cene, predaja nepokretnosti kupcu ovde tuženom na osnovu rešenja od 06.11.2006. godine.

Takođe, pravilno su nižestepeni sudovi u smislu člana 20. stav 2. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa ocenili da je tuženi savesni sticalac sporne nepokretnosti na osnovu odluke državnog organa, na način i pod uslovima određenim zakonom.

Zakonom o državnom premeru i katastru i upisima prava na nepokretnostima („Službeni glasnik RS“, br. 83/92 ... 101/05), koji je bio na snazi u vreme sprovođenja izvršnog postupka i upisa prava tuženog u javne evidencije, bilo je predviđeno da se prava na nepokretnosti stiču, prenose, ograničavaju i prestaju upisom u katastar nepokretnosti i da pravo na nepokretnosti nastalo upisom u katastar nepokretnosti iz stava 1. ovog člana ima pravno dejstvo prema trećim licima od dana upisa (član 5. st. 1. i 3.). Podaci o nepokretnosti i pravima na njima upisani u skladu sa odredbama člana 5. ovog zakona, smatraju se tačnim i treća lica ne mogu trpeti štetne posledice u prometu nepokretnosti i drugim odnosima u kojima se ovi podaci koriste (član 6.).

Svrha evidencije nepokretnosti, između ostalog, je da se obezbedi pouzdan dokaz o svojini odnosno drugim pravima na nepokretnostima i obezbedi sigurnost pravnog prometa. To podrazumeva pravnu sigurnost ne samo titulara već postojećih prava na nepokretnostima, već i savesnih trećih lica koja se javljaju kao potencijalni titulari, a to su lica koja su u pravnom prometu istupala s poverenjem u istinitost i potpunost podataka upisanih u javni registar, pa i u onoj situaciji kada se stvarnopravno stanje nepokretnosti upisano u registar razlikuje od stvarnog stanja, a oni to niti su znali, niti su mogli znati. Pretpostavka savesnosti, na koju se u poziva tuženi u ovoj parnici, svakako je oboriva (ukoliko je znao za neslaganje upisanog i stvarnog stanja i u prometu nije postupao da dužnom pažnjom), ali teret dokazivanja je na onom koji tvrdi suprotno, a u konkretnom slučaju to je izostalo.

Osim toga, na nepokretnostima u društvenoj svojini kao nosilac prava upisuje se pravno lice koje na toj nepokretnosti ima prava u pogledu raspolaganja i da se na nepokretnostima u državnoj svojini, pored nosioca prava svojine, upisuje i nosilac prava korišćenja, odnosno korisnik nepokretnosti (član 58b st. 2. i 3. Zakona o državnom premeru i katastru i upisima prava na nepokretnostima).

S tim u vezi, na strani nadležnog ministarstva je bila obaveza da do 31.12.1997. godine izvrši popis tog zemljišta i odgovarajuće promene u javnim evidencijama o nepokretnostima. Okolnosti na koje se ukazuje revizijom da je OZZ „Kovilj“ 04.07.2000. godine Ministarstvu poljoprivrede, šumarstva i vodoprivrede dostavila obrasce za poljoprivredno zemljište koje koristi, da je započet postupak popisa evidencije i razgraničenja zemljišta u državnoj od zemljišta u društvenoj svojini koji nije završen i da je navedena zadruga bila dužna da u tom postupku i pred RGZ dostavi dokaze da je to zemljište (između ostalih i na parceli .. KO ...) stekla teretnim pravnim poslom, ne mogu biti od uticaja na sticanje prava tuženog kao savesnog lica na spornoj nepokretnosti pred nadležnim sudom u zakonom sprovedenom izvršnom postupku. Ovo iz razloga što štetne (negativne) posledice zbog propusta državnog organa da izvrši odgovarajuće promene u javnim evidencijama o nepokretnostima ne može da snosi tuženi kao savesni sticalac, niti se one mogu ispravljati na njegov teret.

Dakle, sporna parcela koja je bila predmet prodaje u izvršnom postupku, u tom momentu u katastru je bila upisana kao društvena svojina OZZ "Kovilj“, (upis prava korišćenja u korist zadruge izvršen na osnovu rešenja Opštinskog suda u Novom Sadu R. 211/91 od 4.03.1992. godine).

Imajući u vidu načelo pouzdanja i sigurnost pravnog prometa, koje se zasniva na pretpostavci da data evidencija nepokretnosti istinito i potpuno odražava činjenično i pravno stanje nepokretnosti, da je na osnovu odluke nadležnog (izvršnog) suda kao državnog organa od 25.04.2006. godine, na način i pod uslovima propisanim tada važećim Zakonom o izvršnom postupku, tuženom dosuđenjem, a zatim i predajom sporne nepokretnosti kao kupcu u postupku sprovođenja rešenja o izvršenju, a nakon uplate izlicitirane kupoprodajne cene u vreme kada nije bio ni podnet zahtev tužilje za vraćanje iste parcele, pravilno je stanovište nižestepenih sudova da je tuženi savesni sticalac sporne nepokretnosti. Sledom iznetog, nisu ispunjeni uslovi iz odredbe člana 36. Zakona o vraćanju imovine crkvama i verskim zajednicama, budući da se u konkretnom slučaju ne radi o raspolaganju imovinom (koja je po odredbama tog zakona predmet vraćanja) pravnim poslom ili pravnim aktom nakon 01.05.2006. godine, već o sprovođenju sudske odluke donete pre ustanovljene zabrane u smislu navedene odredbe, u zakonom predviđenom postupku, pri tom imajući u vidu načelo pravne sigurnosti koje se temelji na predvidivosti zakonskih normi i poštovanju legitimnih očekivanja učesnika u tom postupku. Iz iznetih razloga, sa stanovišta pravilne primene materijalnog prava, pravilno je odbijen tužbeni zahtev.

O troškovima postupka odlučeno je pravilnom primenom članova 153. stav 1. i 154. Zakona o parničnom postupku.

Iz iznetih razloga, a na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u stavu prvom izreke.

Primenom člana 165. stava 1, u vezi sa članom 154. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odbio zahtev tuženog za naknadu troškova odgovora na reviziju, jer to nisu troškovi potrebni za vođenje ove parnice.

Predsednik veća – sudija

Zvezdana Lutovac, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić