.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev2 3507/2023
22.11.2023. godina
Beograd
Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Zvezdane Lutovac, predsednika veća, Ivane Rađenović, Vladislave Milićević, Tatjane Miljuš i Jasmine Stamenković, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Nikola Nikolić, advokat iz ..., protiv tuženog JKP „Gradskog saobraćajnog preduzeća „Beograd“ sa sedištem u Beogradu, čiji je punomoćnik Dragan Jovanović, advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1343/23 od 30.03.2023. godine, u sednici održanoj 22.11.2023. godine, doneo je
R E Š E NJ E
NE PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1343/23 od 30.03.2023. godine, kao o izuzetno dozvoljenoj.
ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1343/23 od 30.03.2023. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 2003/20 od 01.11.2022. godine, stavovima prvim i drugim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca i obavezan tuženi da mu za period od decembra 2018. godine zaključno sa novembrom 2019. godine isplati i to: na ime razlike u visini predviđene i isplaćene naknade za troškove ishrane u toku rada koja se isplaćuje u gotovom novcu ukupno 21.528,00 dinara i na ime razlike u visini predviđene i isplaćene naknade za troškove ishrane u toku rada koja se isplaćuje u bonovima ukupno 13.993,00 dinara, sve u pojedinačnim mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom čija su visina i datumi dospelosti bliže navedeni u ovim stavovima izreke. Stavom trećim izreke, tuženi je obavezan da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 62.085,00 dinara.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 1343/23 od 30.03.2023. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena prvostepena presuda. Stavom drugim izreke, odbijen je zahtev tuženog za naknadu troškova drugostepenog postupka.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa predlogom da se o reviziji odluči kao o izuzetno dozvoljenoj primenom člana 404. Zakona o parničnom postupku.
Odlučujući o dozvoljenosti izjavljene revizije na osnovu člana 404. stav 2. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“, broj 72/11... 18/20, 10/23 drugi zakon), Vrhovni sud je zaključio da nisu ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji tuženog kao izuzetno dozvoljenoj. Razlozi revizije ne ukazuju na potrebu da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, niti je potrebno novo tumačenje prava, a kod utvrđenja da je tuženi isplaćivao tužiocu traženu naknadu u manjem iznosu od iznosa propisanog odredbama člana 23. Posebnog kolektivnog ugovora za javna preduzeća u komunalnoj i stambenoj delatnosti grada Beograda („Službeni list Grada Beograda“ broj 78/18) i člana 64. stav 1. Kolektivnog ugovora tuženog („Službeni list Grada Beograda“ broj 96/18 od 11.10.2018. godine), koji se primenjuje u spornom periodu, a u vezi člana 118. stav 1. tačka 5. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“, br. 24/05... 95/18). Naime, navedenim Posebnim kolektivnim ugovorom i kolektivnim ugovorom tuženog nije predviđeno da je visina naknade troškova za ishranu u toku rada ugovorena u bruto iznosu, pa iste treba primeniti upravo onako kako glase njihove odredbe, zbog čega nije bilo mesta umanjenju po osnovu poreza i doprinosa i isplaćivanju tužioca nižih iznosa od ugovorene naknade. U situaciji kada se u kolektivnom ugovoru navede konkretan novčani iznos koji se ima isplatiti zaposlenom na ime naknade troškova ishrane po radnom danu, ne može se na štetu zaposlenog ta odredba tumačiti kao da je reč o principu obračuna bruto zarade ustanovljenom u članu 105. Zakona o radu jer je to protivno odredbi člana 118. stav 1. Zakona o radu koja propisuje pravo zaposlenog na naknadu troškova, pa i troškova ishrane u toku rada, u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu.
Nema potrebe ni za ujednačavanjem sudske prakse, jer se odluke revizijskog suda na koje se tuženi poziva u reviziji na odnose na njega, odnosno donete su u postupcima protiv drugih tuženih i nisu zasnovane na istom činjeničnom i pravnom osnovu kao u ovoj pravnoj stvari. Iz navedenih razloga, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu prvom izreke.
Ispitujući dozvoljenost revizije u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. u vezi člana 403. stav 3. ZPP, Vrhovni sud je našao da revizija nije dozvoljena.
Odredbom člana 403. stav 3. ZPP propisano je da revizija u imovinskopravnim sporovima nije dozvoljena ako vrednost predmeta spora pobijenog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe.
Tužba radi isplate podneta je 21.08.2020. godine, a podneskom od 09.10.2022. godine tužba je preinačena povećanjem zahteva. Vrednost pobijanog dela pravnosnažne presude je 35.521,00 dinara. Ovaj iznos, prema srednjem kursu NBS na dan preinačenja tužbe, predstavlja dinarsku protiv-vrednost ispod 40.000 evra.
Kako je vrednost predmeta spora očigledno ispod zakonom propisanog revizijskog cenzusa, to revizija tuženog nije dozvoljena.
Imajući u vidu da se u konkretnom slučaju radi o imovinskopravnom sporu, koji se odnosi na novčano potraživanje, u kome vrednost predmeta spora pobijanog dela ne prelazi dinarsku protivvrednost od 40.000 evra prema srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan preinačenja tužbe, to je Vrhovni sud, primenom člana 403. stav 3. ZPP, našao da revizija tužene nije dozvoljena.
Iz iznetih razloga, na osnovu člana 413. ZPP Vrhovni sud je odlučio kao u stavu drugom izreke.
Predsednik veća - sudija
Zvezdana Lutovac, s.r.
Za tačnost otpravka
Zamenik upravitelja pisarnice
Milanka Ranković
