.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI SUD
Rev 26022/2023
13.03.2024. godina
Beograd
Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Zvezdane Lutovac, predsednika veća, Ivane Rađenović, Vladislave Milićeviš, Jasmine Stamenković i Tatjane Miljuš, članova veća, u parnici tužioca AA iz sela ..., opština ..., čiji je punomoćnik Slavoljub Simić, advokat iz ..., protiv tuženog BB iz ..., čiji je punomoćnik Predrag Jovanović, advokat iz ..., radi sticanja bez osnova, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1823/22 od 12.06.2023. godine, u sednici održanoj 13.03.2024. godine, doneo je
R E Š E NJ E
NE PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1823/22 od 12.06.2023. godine u usvajajućem delu, kao izuzetno dozvoljenoj.
ODBACUJE SE, kao nedozvoljena, revizija tuženog izjavljena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1823/22 od 12.06.2023. godine u usvajajućem delu.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Vranju P 30/22 od 12.05.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tuženi da mu na ime neosnovnaog obogaćenja isplati iznos od 360 evra u dinarskoj protivvrednosti po najnovijem kursu po kome poslovne banke u mestu plaćanja vrše otkup efektivne strane valuta u momentu isplate, sa kamatom na ovaj iznos koji propisuje Evropska centralna banka od presuđenja do isplate, Stavom drugim izreke, obavezan je tužilac da tuženom naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 91.500,00 dinara.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 1823/22 od 12.06.2023. godine, stavovima prvim i drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda tako što je obavezan tuženi da isplati tužiocu na ime neosnovnaog obogaćenja iznos od 260 evra, sa kamatom po stopi koju za evro propisuje Evropska centralna banka od 25.01.2022. godine kao dana prvostepenog presuđenja do isplate, sve u dinarskoj protivvrednosti prema srednjem kursu NBS na dan isplate, dok je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev preko dosuđenog do traženog iznosa od 400 evra, i za kamatu na taj iznos, te je obavezan tuženi da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 118.734,00 dinara. Stavom trećim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu naknadi troškove drugostepenog postupka u iznosu od 18.000,00 dinara.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka, pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava, pozivajući se i na člana 404. Zakona o parničnom postupku.
Odlučujući o dozvoljenosti izjavljene revizije na osnovu člana 404. stav 2. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“, broj 72/11, 55/14, 87/18, 18/20 i 10/23), Vrhovni sud je našao da nisu ispunjeni uslovi iz stava 1. istog člana za odlučivanje o reviziji kao izuzetno dozvoljenoj.
Prema odredbi člana 404. stav 1. ZPP, revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja se ne bi mogla pobijati revizijom, ako Vrhovni kasacioni sud oceni da je potrebno razmotriti pravna pitanja od opšteg interesa ili u interesu ravnopravnosti građana, ujednačiti sudsku praksu ili dati novo tumačenje prava (posebna revizija).
Ceneći ispunjenost uslova za posebnu reviziju, Vrhovni sud je imao u vidu da iz revidentovih navoda ne proizilazi da postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa ili u interesu ravnopravnosti građana, kao ni potreba novog tumačenja prava, niti neujednačena sudska praksa. U konkretnom slučaju drugostepeni sud je odluku o usvajanju tužbenog zahteva za vraćanje novčanog iznosa po osnovu neosnovanog obogaćenja doneo uz primenu članova 210. i 214. Zakona o obligacionim odnosima, a tuženi navodima revizije osporava pravilnost utvrđenog činjeničnog stanja, što ne može biti razlog za izjavljivanje posebne revizije. Tužilac uz reviziju nije dostavio niti se pozvao na presude iz kojih bi proizlazio zaključak o različitom odlučivanju sudova u istoj ili bitno sličnoj činjeničnopravnoj stvari.
Imajući u vidu da se radi o parnici radi sticanja bez osnova u kojima odluka o osnovanosti tužbenog zahteva i primena materijalnog prava zavise od utvrđenog činjeničnog stanja u svakom konkretnom slučaju, Vrhovni sud nalazi da nisu ispunjeni uslovi iz člana 404. stav 1. ZPP, pa je u skladu s tim odlučio kao u stavu prvom izreke.
Ispitujući dozvoljenost revizije na osnovu člana 410. stav 2. tačka 5. u vezi člana 479. stav 6. ZPP, Vrhovni sud je našao da revizija nije dozvoljena.
Odredbom člana 468. stav 1. ZPP propisano je da se sporovima male vrednosti smatraju sporovi u kojima se tužbeni zahtev odnosi na potraživanje u novcu koje ne prelazi dinarsku protivvrednost 3.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe. Odredbom člana 479. stav 6. ZPP propisano je da protiv odluke drugostepenog suda kojom je odlučeno u sporu male vrednosti revizija nije dozvoljena.
Tužba radi isplate u ovoj pravnoj stvari podneta je 12.12.2018. godine. Vrednost predmeta spora pobijanog usvajajućeg dela je 260 evra u dinarskoj protivvrednosti.
Kako je pobijanom drugostepenom presudom odlučeno u sporu male vrednosti u kome je prema članu 479. stav 6. ZPP isključeno pravo na izjavljivanje revizije, zbog čega se u toj vrsti spora dozvoljenost revizije ne ceni prema odredbama člana 403. stav 2. tačke 2. i 3. ZPP, to revizija tuženog nije dozvoljena.
Na osnovu iznetog, primenom člana 413. ZPP, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu drugom izreke.
Predsednik veća – sudija
Zvezdana Lutovac, s.r.
Za tačnost otpravka
Zamenik upravitelja pisarnice
Milanka Ranković
