Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Dragane Marinković, predsednika veća, Zorice Bulajić, Irene Vuković, Vesne Subić i Radoslave Mađarov, članova veća, u parnici tužilaca: AA iz ..., BB iz ..., VV iz ..., GG iz ... i DD iz ..., čiji je punomoćnik Aleksandar Marinković, advokat iz ..., protiv tuženog „Elektroprivreda Srbija“ AD Beograd, radi utvrđenja ništavosti, odlučujući o reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2952/24 od 30.10.2024. godine, u sednici održanoj 17.07.2025. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tužilaca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2952/24 od 30.10.2024. godine, kao izuzetno dozvoljenoj.

ODBACUJE SE, kao nedozvoljena, revizija tužilaca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2952/24 od 30.10.2024. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 282/21 od 26.03.2024. godine, stavom prvim izreke, odbijen je, kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje AA kojim je tražila da se utvrdi ništavost odredbe člana 4. aneksa ugovora o radu broj 4167/51/2 od 06.02.2015. godine, zaključenog između tužilje i pravnog prethodnika tuženog u delu u kome je navedeno da se osnovna zarada zaposlenog određuje na osnovu koeficijenta posla od 1,861 zbog povrede prava na jednaku zaradu za isti rad i rad iste vredosti i zbog povrede zabrane diskriminacije. Stavom drugim izreke, odbijen je, kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca BB kojim je tražio da se utvrdi ništavost odredbe člana 4. aneksa ugovora o radu broj 2764/35-5 od 05.02.2015. godine zaključenog između tužioca i pravnog prethodnika tuženog, u delu u kome je navedeno da se osnovna zarada zaposlenog određuje na osnovu koeficijenta posla od 2,627 zbog povrede prava na jednaku zaradu za isti rad i rad iste vrednosti i zbog povrede zabrane diskriminacije. Stavom trećim izreke, odbijen je, kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca VV kojim je tražio da se utvrdi ništavost odredbe člana 4. aneksa ugovora o radu broj 6644/2 od 05.02.2015. godine zaključenog između tužioca i pravnog prethodnika tuženog u delu u kome je navedeno da se osnovna zarada zaposlenog određuje na osnovu koeficijenta posla od 2,092 zbog povrede prava na jednaku zaradu za isti rad i rad iste vrednosti i zbog povrede zabrane diskriminacije. Stavom četvrtim izreke, odbijen je, kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje GG kojim je tražila da se utvrdi ništavost odredbe člana 4. aneksa ugovora o radu broj 4182/160/2 od 05.02.2015. godine zaključenog između tužilje i pravnog prethodnika tuženog u delu u kome je navedeno da se osnovna zarada zaposlenog određuje na osnovu koeficijenta posla od 1,828 zbog povrede prava na jednaku zaradu za isti rad i rad iste vrednosti i zbog povrede zabrane diskriminacije. Stavom petim izreke, odbijen je, kao neosnovan tužbeni zahtev tužilje DD kojim je tražila da se utvrdi ništavost odredbe člana 4. aneksa ugovora o radu broj 22022/1 od 05.02.2015. godine zaključenog između tužilje i pravnog prethodnika tuženog u delu u kome je navedeno da se osnovna zarada zaposlenog određuje na osnovu koeficijenta posla od 1,940 zbog povrede prava na jednaku zaradu za isti rad i rad iste vrednosti i zbog povrede zabrane diskriminacije. Stavom šestim izreke, odlučeno je da svaka stranka snosi svoje troškove parničnog postupka.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 2952/24 od 30.10.2024. godine, stavom prvim izreke, odbijena je, kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđena prvostepena presuda. Stavom drugim izreke, odbijen je zahtev tužilaca za naknadu troškova nastalih u postupka po žalbi.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužioci su blagovremeno izjavili reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa predlogom da se o reviziji odluči kao o izuzetno dozvoljenoj primenom člana 404. ZPP.

Predmet tražene pravne zaštite je utvrđenje ništavosti odredaba aneksa ugovora o radu, zaključenih između tužilaca i pravnog prethodnika tuženog, u delu kojim je utvrđen koeficijent za obračun osnovne zarade, a pravnosnažnom presudom je utvrđeno da tužbeni zahtevi nisu osnovani. O ovom pravu tužilaca, sudovi su odlučili uz primenu odgovarajućih odredaba materijalnog prava iz člana 9. stav 2, člana 104, člana 171. i člana 172. Zakona o radu, kao i člana 103. i 109. Zakona o obligacionim odnosima kod utvrđene činjenice da su opštim aktima poslodavca - Odlukom o izmenama i dopunama Odluke o sistematizaciji poslova u PD za proizvodnju, preradu i transport uglja RB „Kolubara“ doo Lazarevac od 16.01.2015. godine i Odlukom o izmenama Odluke o koeficijentima poslova u PD za proizvodnju, preradu i transport uglja RB „Kolubara“ doo Lazarevac od 30.01.2015. godine, koja je ispravljena Odlukom od 02.02.2015. godine, predviđene izmene u sistematizaciji radnih mesta, kao i koeficijenti za obračun osnovne zarade za svako od radnih mesta, i da su u skladu sa tim Odlukama i zaključeni predmetni aneksi ugovora o radu. Takođe, kod utvrđenja da osporenim odredbama aneksa nije povređeno pravilo o jednakoj zaradi za isti rad ili rad iste vrednosti kod poslodavca predviđeno članom 104. stav 2. Zakona o radu. Saglasno navedenom, Vrhovni sud nalazi da nisu ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji tužilaca kao izuzetno dozvoljenoj, jer ne postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa ili u interesu ravnopravnosti građana, kao ni potreba ujednačavanja sudske prakse ili novog tumačenja prava.

Ispitujući dozvoljenost revizije u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni sud je našao da revizija nije dozvoljena.

Tužba u ovoj pravnoj stvari podneta je 25.01.2021. godine. Predmet tužbenog zahteva je utvrđenje ništavosti odredaba aneksa ugovora o radu, koje su tužioci zaključili sa pravnim prethodnikom tuženog, a kojim je utvrđen koeficijent za obračun osnovne zarade tužiocima. Vrednost predmeta spora označena u tužbi je 7.000,00 dinara.

Prema prirodi tražene pravne zaštite, ova parnica spada u parnice iz radnih sporova.

Odredbom člana 441. Zakona o parničnom postupku, propisano je da je u parnicama iz radnih sporova revizija dozvoljena u sporovima o zasnivanju, postojanju i prestanku radnog odnosa. Van ovih radnih sporova revizija nije dozvoljena, osim ukoliko se tužba ne odnosi na novčano potraživanje, kada se primenjuje opšti režim dopuštenosti ovog pravnog leka, prema vrednosti spora.

Imajući ovo u vidu, kao i da se u konkretnom slučaju ne radi o parnici iz radnog spora u smislu člana 441. Zakona o parničnom postupku (kod kojih je revizija uvek dozvoljena), iako tužioci tužbom traže zaštitu prava iz radnog odnosa, predmet tražene pravne zaštite nije zasnivanje, postojanje ili prestanak radnog odnosa, već utvrđenje ništavosti odredaba aneksa ugovora o radu kojima je utvrđen koeficijent za obračun osnovne zarade tužiocima, a vrednost predmeta spora je ispod zakonom propisanog cenzusa za izjavljivanje revizije (član 403. stav 3. Zakona o parničnom postupku), to revizija tužilaca nije dozvoljena.

Na osnovu iznetog, primenom člana 413. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni sud je odlučio kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća – sudija

Dragana Marinković,s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković