Ispitujući pobijanu presudu po odredbi člana 408. Zakona o parničnom postupku („Sl. glasnik RS“, br.72/11... 18/20) Vrhovni kasacioni sud je odlučio da revizija tuženog nije osnovana.

Pobijana presuda je doneta bez bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti. Pored toga što je u reviziji ukazano da je došlo do bitne povrede odredaba parničnog postupka, revident nije posebno opredelio koja odredba je povređena. Navodima revizije da je izreka presude nerazumljiva, nejasna i u nesaglasnosti sa razlozima iz obrazloženja presude ukazuje se na bitnu povredu odredbe parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 12. Zakona o parničnom postupku, što prema odredbi člana 407. stav 1. Zakona o parničnom postupku ne može biti revizijski razlog. Drugostepeni sud je u obrazloženju pobijane presude dao ocenu žalbenih navoda koji su od značaja za odluku o zahtevima stavljenim u postupku, u meri kako propisuje odredba člana 396. stav 2. Zakona o parničnom postupku, i odlučio u potpunosti pravilnom primenom odredaba materijalnog prava.

Predmet tužbenog zahteva je naplata iznosa od 65.212.846,06 dinara sa kamatom, i to:

- iznos od 54.847.727,03 dinara na ime naknade za isporučenu toplotnu energiju

- iznos od 36.245,28 dinara na ime naknade za izvršenu uslugu isključenja i priključenja na sistem grejanja i

- iznos od 10.328.873,75 dinara na ime obračunate zakonske zatezne kamate na račune plaćene u docnji, od datuma dospelosti do datuma plaćanja.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju na kom su zasnovane nižestepene presude, tužilac, čija je delatnost prodaja toplotne energije za zagrevanje prostorija, i tuženi su bili u ugovornom odnosu na osnovu ugovora o prodaji toplotne energije kojima se tužilac obavezao da tuženog snabdeva toplotnom energijom, a tuženi se obavezao da plaća naknadu za isporučenu toplotnu energiju po mesečnim računima. Tužilac je uredno dostavljao tuženom račune kojima je obračunavao naknadu za isporučenu toplotnu energiju u periodu od 01.01.2017. godine do 01.02.2019. godine. Tuženi nije plaćao po ispostavljenim računima koji su predmet tužbenog zahteva, nije ih reklamirao, niti je u toku postupka dostavio dokaz da je prigovarao tužiocu na kvalitet grejanja i da je zahtevao isključenje snabdevanja toplotnom energijom, odnosno nije dostavio dokaze da je u skladu sa članom 12. ugovora pismeno obavestio tužioca o prestanku korišćenja usluge usled nastanka određenih promena.

Na temelju tako utvrđenih činjenica prvostepeni sud nalazi da je tuženi u obavezi da plati tužiocu utuženi iznos po ispostavljenim računima, naknadu troškova usluge isključenja i priključenja na sistem grejanja, kao i obračunatu zakonsku zateznu kamatu na račune plaćene u docnji. Navedeno uz obrazloženje da je tužilac dokazao osnovanost svog potraživanja, a da tuženi nije dokazao da je utuženi dug izmirio odnosno da je potraživanje ugašeno na drugi način. Drugostepeni sud odbija žalbu tuženog i potvrđuje prvostepenu presudu prihvatajući u svemu razloge prvostepenog suda. Navedene odluke nižestepeni sudovi donose na osnovu odredaba člana 262., 277. i 279. Zakona o obligacionim odnosima, člana 2. Zakona o komunalnim delatnostima, člana 3., 16. stav 3. i 4. Odluke o načinu plaćanja komunalnih usluga na teritoriji grada Beograda i člana 1. i 2. Odluke o troškovima isključenja i ponovnog priključenja na sistem daljinskog grejanja JKP Beogradske elektrane.

Po nalaženju Vrhovnog kasacionog suda, pravilno su nižestepeni sudovi primenili navedene odredbe materijalnog prava, uz obrazloženje koje prihvata i revizijski sud, čija pravilnost se revizijskim navodima nije dovela u sumnju.

Neosnovani su revizijski navodi da je pobijanom odlukom pogrešno primenjeno materijalno pravo. Prema odredbi člana 262. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, poverilac u obaveznom odnosu je ovlašćen da od dužnika zahteva ispunjenje obaveze, a dužnik je dužan ispuniti je savesno u svemu kako ona glasi. Isto se odnosi i na dužnost dužnika da obavezu ispuni u roku određenom za ispunjenje. Među strankama je ugovorena obaveza tuženog da plaća naknadu za isporučenu toplotnu energiju po mesečnim računima. Tuženi nije do zaključenja glavne rasprave dokazao da je obaveze po računima izmirio. Nije pružio ni dokaze na okolnost da su obaveze prestale na drugi zakonom propisani način. Stoga je pravilno tuženi obavezan na isplatu dugovanog iznosa sa kamatom zbog docnje u plaćanju u smislu čl. 277. Zakona o obligacionim odnosima. Tako je presuđeno uz pravilnu primenu pravila o teretu dokazivanja iz čl. 228. i 231. ZPP. S tim u vezi, navodi revizije kojima se postavlja pitanje da li je tužilac priključio tuženog na toplotnu energiju zbog toga što je tuženi izmirio dugovanja u maju 2019. godine nisu od značaja, jer se njima ne ukazuje na dokazano plaćanje po predmetnim računima.

Navodi tuženog kojima se ukazuje na obustavu isplate toplotne energije u periodu od maja 2018. godine do maja 2019. godine suštinski predstavljaju osporavanje utvrđenog činjeničnog stanja. Međutim, saglasno odredbi člana 407. st.2 ZPP revizija se ne može izjaviti zbog pogrešno ili nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja. Stoga su i istaknuti revizijski razlozi po tom osnovu bez uticaja na pravilnost revizijom pobijane odluke.

Neosnovani su navodi revizije da je tuženi dvaput obavezan na plaćanje kamata, jer prema razlozima presuđenja proizilazi da su uglavničene kamate od 10.328.873,75 dinara na iznose po računima plaćenim u docnji, od datuma dospelosti do datuma plaćanja.

Prema tome, kako ne stoje kao osnovani razlozi zbog kojih je revizija izjavljena, kao ni razlozi na koje se pazi po službenoj dužnosti, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu procesnih ovlašćenja iz člana 414. Zakona o parničnom postupku odlučio kao u izreci presude.

Predsednik veća - sudija

Branko Stanić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić