U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudije dr Dragiše B. Slijepčevića, predsednika veća, sudije Branka Stanića i sudije Gordane Ajnšpiler Popović, članova veća, u pravnoj stvari tužioca Samostalna zanatska radnja „AA“ BB, preduzetnik, ..., koga zastupa punomoćnik Aleksandar Dragović, advokat iz ..., protiv tuženog Preduzeće za trgovinu i usluge „VV“, ..., koga zastupa punomoćnik Slobodan Kaitović, advokat iz ..., radi duga, odlučujući o reviziji tuženog, izjavljenoj protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž 6083/15 od 14.09.2016. godine, doneo je u sednici veća održanoj dana 30.03.2017. godine sledeću

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tuženog, izjavljena protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž 6083/15 od 14.09.2016. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Privrednog suda u Beogradu P 2598/2014 od 24.07.2015. godine, u stavu I izreke delimično je usvojen tužbeni zahtev tužioca i obavezan tuženi da tužiocu isplati iznos od 123.445,44 evra sa kamatom po stopi osnovne kamatne stope Evropske centralne banke od 28.12.2011. godine do 24.12.2012. godine a od 25.12.2012. godine do isplate po Zakonu o zateznoj kamati, sve u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate. Stavom II izreke delimično je odbijen tužbeni zahtev u delu kojim je tužilac tražio da sud obaveže tuženog da mu isplati zakonsku zateznu kamatu na iznos od 123.445,44 dinara preko kamate dosuđene u stavu prvom izreke presude, kao neosnovan, dok je stavom III izreke obavezan tuženi da tužiocu nadoknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 1.639.997,00 dinara.

Presudom Privrednog apelacionog suda Pž 6083/2015 od 14.09.2016. godine, odbijena je žalba tuženog kao neosnovana i potvrđena presuda Privrednog suda u Beogradu P 2598/2014 od 24.07.2015. godine, u stavu I i III izreke.

Protiv drugostepene presude tuženi je preko punomoćnika iz reda advokata blagovremeno izjavio reviziju zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. Zakona o parničnom postupku i pogrešne primene materijalnog prava. Troškove je opredeljeno tražio.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku (''Službeni glasnik RS'' br. 72/11, 55/14),i utvrdio da revizija tuženog nije osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. Zakona o parničnom postupku na koju se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti. Revizijom se ne navode druge bitne povrede odredaba parničnog postupka, zapravo u reviziji se navodi da se ista izjavljuje iz svih ostalih razloga određenih zakonom, ne navodeći bliže koji su to razlozi.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju parnične stranke su bile u poslovnom odnosu po osnovu 14 ugovora o izvođenju radova na objektu tuženog na ... br. ... u ... u periodu od 2007. godine do 2009. godine i to tuženi u svojstvu naručioca radova i tužilac u svojstvu izvođača radova. Tužilac je izveo radove po osnovu 14 zaključenih ugovora, koje je u ime tuženog kao naručioca kao i sve ponude i obračune, potpisao GG koji je u vreme izvođenja radova bio zaposlen kod tuženog, ali ne kao zakonski zastupnik. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka sud je utvrdio da je tužilac izveo radove u vrednosti novčnog potraživanja koji je predmet spora odnosno 123.445,44 evra. Takođe je utvrđeno da građevinski dnevnik na gradilištu nije vođen jer nije bio određen odgovorni nadzorni organ, a u građevinsku knjigu su pored količine izvršenih radova za datu poziciju,upisivani i iznosi radova, te su svi radovi po spornim ugovorima iz listova građevinske knjige uredno overeni i potpisani kao izvedeni od strane predstavnika investitora tj. tuženog.

Nižestepeni sudovi su u smislu člana 600. Zakona o obligacionim odnosima usvojili tužbeni zahtev tužioca nalazeći da je tuženi dužan da plati tužiocu celokupnu naknadu za izvedene radove, s obzirom da je tužilac izvršio svoju ugovornu obavezu i izvršio iste u skladu sa zaključenim ugovorima.

Prema oceni revizijskog suda, pobijana odluka je doneta pravilnom primenom materijalnog prava, te je pravilno usvojen tužbeni zahtev tužioca i sve razloge koje je drugostepeni sud naveo u svojoj odluci, kao pravilne prihvata i revizijski sud.

Naime, nema mesta revizijskim navodima da je potpisnik spornih ugovora, ponuda i obračuna u ime tuženog bilo neovlašćeno lice GG imajući u vidu član 221. Zakona o privrednim društvima. Samom činjenicom da je tuženi dozvolio tužiocu da na njegovom objektu vrši ugovorene radove, nakon zaključenja spornih ugovora,jasno ukazuje da je tuženi naknadno odobrio iste iako su bili zaključeni od strane neovlašćenog lica za tuženog u smislu člana 88. Zakona o obligacionim odnosima. Stoga sporni radovi su navedenim ponašanjem, naknadno odobreni od strane tuženog i kao takvi su proizveli pravna dejstva za obe ugovorne strane, te navedeno ne može predstavljati okolnost koja bi tuženog oslobodila obaveze plaćanja cene za iste.

Navodi revizije da sud prilikom odlučivanja nije imao u vidu odredbu člana 152. Zakona o planiranju i izgradnji po kome se utvrđivanje odlučnih činjenica u konkretnom slučaju moglo dokazivati samo pismenom dokumentacijom - građevinskim dnevnikom i građevinskom knjigom su bez uticaja na drugačiju odluku suda. Ne samo zbog toga što se ovim navodima u suštini osporava ocena dokaza i utvrđeno činjenično stanje, a što nikako ne može biti revizijski razlog, nego i zbog i činjenice da su se i tužilac i tuženi prema poslu odredili tako da ne vode građevinski dnevnik jer sam tuženi nije odredio nadzorni organ kao pretpostavku za vođenje građevinskog dnevnika. Odsustvo građevinskog dnevnika nije od uticaja na ostvarenje prava na naknadu za građevinske radove, s obzirom da se ispravnost i visina obračuna onda utvrđuje u privrednom sporu. Bez obzira na navedeno prvostepeni sud je nesumnjivo utvrdio da je tužilac izveo radove, te da je preostao dug u utuženom iznosu za iste. To dalje znači da je tužilac u potpunosti izvršio obaveze po zaključenim ugovorima o delu (član 600. Zakona o obligacionim odnosima), pa je i tuženi u obavezi da tužiocu isplati cenu utvrđenu veštačenjem, za izvedene radove.

Takođe, bez uticaja su na drugačije odlučivanje u ovoj pravnoj stvari revizijski navodi tuženog u pogledu činjenice da je nezakonito postavni deo tužbenog zahteva i potraživanje tužioca po osnovu PDV-a, iako nije bio iskazan u fakturama. Iz članova 2. Ugovora zaključenih između parničnih stranaka, jasno proizilazi da je u obračunu visine cene naznačena i iskazana visina PDV-a na ugovorene radove, a ovlašćeno lice tuženog je obračune u skladu sa navedenim ugovorom overilo i potpisalo. Prema članu 16. Zakona o porezu na dodatu vrednost poreska obaveza u slučaju prometa usluge izvođenja građevinskih radova na objektu primaoca usluge nastaje danom overe privremene odnosno okončane situacije od strane primaoca usluge ili nadzornog organa ako je imenovan. Takođe, prema članu 10. Zakona o porezu na dodatu vrednost propisano je da je poreski dužnik lice koje u računu ili nekom drugom dokumentu koji služi u te svrhe, iskaže PDV. Stoga, kako su izvedeni radovi overeni od strane tuženog, tužilac će iskazani i naplaćeni iznos PDV-a u skladu sa članom 10. stav 1. tačka 4. i člana 44. stav 3. Zakona o porezu na dodatu vrednost, morati da izmiri državi, pa nema mesta revizijskim navodima o eventualnoj utaji istog zbog nedostavljanja računa tuženom. Iz navedenih razloga ne radi se ni o nedozvoljenom raspolaganju stranaka koje je u suprotnosti sa prinudnim propisima tako da nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka na koju revident neosnovano ukazuje.

Kako ne postoje razlozi zbog kojih je revizija izjavljena, kao ni razlozi na koje pazi po službenoj dužnosti, Vrhovni kasacioni sud na osnovu procesnih ovlašćenja na osnovu člana 414. Zakona o parničnom postupku je odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

dr Dragiša B. Slijepčević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić