U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branislave Apostolović, predsednika veća, Branislava Bosiljkovića i Zorane Delibašić, članova veća, u parnici tužioca AA čiji je punomoćnik Anita Antić Marjanović, advokat iz ..., protiv tuženog BB iz .., čiji je punomoćnik Miroslav Dmitrović, advokat iz ..., radi duga, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž 3670/17 od 02.10.2018. godine, u sednici veća održanoj dana 23.05.2019. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tuženog izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž 3670/17 od 02.10.2018. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Kraljevu – Sudska jedinica u Vrnjačkoj Banji P 597/2016 od 10.05.2017. godine, stavom prvim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu na ime duga isplati iznos od 5.970.883,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 09.09.2014. godine do isplate, u roku od 15 dana od dana prijema otpravka presude, pod pretnjom prinudnog izvršenja. Stavom drugim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 640.850,00 dinara, u roku od 15 dana od dana prijema otpravka odluke, pod pretnjom prinudnog izvršenja.

Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž 3670/17 od 02.10.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Kraljevu - Sudska jedinica u Vrnjačkoj Banji P 597/2016 od 10.05.2017. godine u delu stava prvog izreke kojim je odlučeno u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos počev od 10.05.2017. godine kao dana presuđenja do isplate, i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, ukinuta je prvostepena presuda u preostalom delu stava prvog izreke kojim je odlučeno o isplati zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos stavom prvim izreke za period od 09.09.2014. godine do 10.05.2017. godine, bez prava na ponovno suđenje. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tuženog za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv navedene pravnosnažne presude donete u drugom stepenu (stav prvi i treći izreke presude), tuženi je blagovremeno preko punomoćnika izjavio reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava, s tim da iz navoda revizije proizilazi da presudu pobija i zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja.

Ispitujući pravilnost pobijane odluke na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US, 55/14 i 87/18 - u daljem tekstu: ZPP), Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija tužene nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Neosnovano se revizijom tuženog ukazuje na bitnu povredu odredaba parničnog postupka iz člana 407. stav 1. tačka 3. ZPP, budući da u postupku pred drugostepenim sudom nije došlo do propuštanja u primeni, niti do nepravilne primene bilo koje od odredaba procesnog zakona koje su bile ili mogle biti od uticaja na zakonitost pobijane presude. Neosnovano je ukazivanje na pogrešnu primenu materijalnog prava, a osporavanje utvrđenog činjeničnog stanja u reviziji nije dozvoljeno saglasno odredbi člana 407. stav 2. ZPP.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, dana 15.02.2003. godine zaključen je Ugovor o zajedničkoj gradnji između VV, GG, BB i DD, u svojstvu investitora, i preduzeća AA u svojstvu suinvestitora, koji ugovor je overen kod Opštinskog suda u Vrnjačkoj Banji overen pod Ov. br. ../. . Predmet navedenog ugovora je bila zajednička izgradnja stambenog objekta vila „...“ u .... na k.p. br. .. KO ..., kojim ugovorom su precizno regulisane sve obaveze vezano za izgradnju predmetnog objekta i investitori su se obavezali da ulože predmetnu nepokretnu imovinu, da pribave urbanističku, projektnu i svu drugu dokumentaciju potrebnu za dobijanje građevinske dozvole, da ulažu novčana sredstva za pribavljanje dokumentacije i snose troškove prema Direkciji za urbanizam i imovinskopravne poslove ... i ostale takse i doprinose potrebne za dobijanje građevinske dozvole, kao i da po završetku gradnje obezbede priključak objekta na gradsku, vodovodnu i kanalizacionu, PTT i elektro mrežu. Članom 7. Ugovora predviđeno da srazmerno svojim ulaganjima po završetku objekta ugovorne strane imaju svojinu na tačno određenim delovima. Pregovore u vezi zaključenja ugovora vodili su zakonski zastupnik tužioca i sada pok. VV u svoje i u ime ostalih investitora, a postigli su dogovor da u novoizgrađenom objektu svakome pripadne po 50% prostora u svojinu, s tim da je nakon toga postignut dogovor da na ime toga što je tužilac platio komunalije i ostale troškove, koji su bili ugovorna obaveza investitora, tužiocu pripadne u svojinu veći deo prostora. Pravni prethodnik tuženog, sada pok. VV, je u toku konkretnog parničnog postupka učinio nespornim da je sve obaveze u vezi zaključenog ugovora prema tužiocu kao suinvestitoru preuzeo isključivo on, a ne ostali investitori, a po njegovoj smrti, postupak u ovoj pravnoj stvari je nastavljen prema tuženom BB, kao njegovom zakonskom nasledniku i pravnom sledbeniku. Po završenoj gradnji stambenog objekta tužilac i svi investitori su prodali stanove koji su im pripali u svojinu prema zaključenom ugovoru o zajedničkoj gradnji, s tim da tužilac na ime svog dodatnog ulaganja nije dobio veći deo novoizgrađenog prostora, zbog čega je dana 26.09.2009. godine u prisustvu trećih lica sačinjen zapisnik u kome pravni prethodnik tuženog priznaje da tužiocu duguje iznos od 49.189 evra, koji je potpisan od strane istog lica, zakonskog zastupnika tužioca i dvoje prisutnih svedoka. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka građevinske struke, utvrđeno je da je ukupna površina izgrađenog korisnog prostora u predmetnom objektu 931,58 m2 od čega je ovde tužiocu pripalo 396,14 m2 ili 42,50%, odnosno 69,65 m2 više od polovine površine ukupno izgrađenog korisnog prostora. Pravni prethodnik tuženog i tužilac ni na koji način nisu precizirali kriterijum kojim bi se vršila kompezacija ulaganja suinvestitora na ime obaveza koje je po ugovoru morao da izvrši pravni prethodnik tuženog, niti je precizirana cena m2 stambenog prostora kojim bi pravni prethodnik tuženog kompenzovao neugovorena ulaganja tužioca. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka ekonomsko-finansijske struke je utvrđeno da visina potraživanja tužioca iznosi 5.970.883,00 dinara.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su usvojili tužbeni zahtev tužioca koji se odnosi na glavno potraživanje sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja do isplate, uz obrazloženje da tužilac i otac tuženog, sada pok. VV, nisu naknadno ugovorili podelu stanova u većem obimu nego što je to definisano navedenim ugovorom, niti su utvrdili vrednost kompenzacije u površini stambenog prostora koji bi tužiocu eventualno pripao, naročito imajući u vidu da je pravni prethodnik tuženog godinu i po dana nakon okončanja svih radova, ulaganja svih sredstava i podele objekata, priznao postojanje duga prema tužiocu na ime spoljnog uređenja, dodatno izvedenih radova, uvođenja struje i plaćanja računa za struju, odnosno ulaganja tužioca koja je imao za komunalije i ostale troškove, a koji troškovi su predstavljali ugovornu obavezu pravnog prethodnika tuženog, a ne tužioca, a pozivajući se i na pravila o teretu dokazivanja, budući da ni pravni prethodnik tuženog, kao ni sam tuženi, tokom postupka nisu pružili dokaze na osnovu kojih bi se moglo utvrditi da su izmirili obavezu prema tužiocu po dostavljenim računima i da razlika u površini od 69.65 m2 od polovine površine ukupno izgrađenog korisnog prostora predstavlja kompenzaciju na ime izvršenih obaveza od strane tužioca u ime tuženog.

I po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno su nižestepeni sudovi primenili materijalno pravo pri odlučivanju o tužbenom zahtevu tužioca za isplatu na ime duga, a navodi revidenta kojima se pobija utvrđeno činjenično stanje ukazivanjem da su nižestepeni sudovi pogrešno zaključili da tužilac nije dobio veću površinu od polovine površine ukupno izgrađenog korisnog prostora na ime kompenzacije na ime izvršenih obaveza u ime tuženog nisu bili predmet ocene ovog suda, budući da ocena izvedenih dokaza, te samog činjeničnog stanja, nije dozvoljeno u postupku po reviziji u smislu odredbe člana 407. stav 2. ZPP.

Iz izloženih razloga, na osnovu odredbe člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci bez detaljnog obrazlaganja revizijske odluke u smislu stava 2. istog člana, s obzirom da se u reviziji ponavljaju žalbeni razlozi, koje u potpunosti detaljno i obrazloženo cenio drugostepeni sud.

Predsednik veća - sudija

Branislava Apostolović, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić