Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Tuženi je blagovremeno podneo odgovor na reviziju.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. Zakona o parničnom postupku – ZPP (,,Službeni glasnik RS“ br. 72/11, 49/13 - US, 74/13 - US, 55/14 i 87/18) i utvrdio da revizija tužilje nije osnovana.

U postupku pred nižestepenim sudovima nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti, na osnovu člana 408. ZPP. U reviziji je ukazao da je drugostepeni sud prilikom donošenja pobijane presude učinio bitnu povredu odredaba parničnog postupka iz člana 396. stav 1. ZPP. Međutim, drugostepeni sud je naveo koje je bitne žalbene navode cenio, kao i koje je razloge uzeo u obzir po službenoj dužnosti, pa se u tom delu navodima revizije ne dovodi u sumnju zakonitost i pravilnost pobijane presude.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je sa svojim suprugom VV koristila spornu porodičnu stambenu zgradu u ... u ulici ... broj ... . Tužilja se 1979. godine posle udaje, uselila u kuću, kad je nosilac stanarskog prava na njoj bila majka njenog supruga. Tužiljin suprug je u ovoj nepokretnosti živeo sa svojom primarnom porodicom od 1967. godine, dok je stanarsko pravo na njoj stekao na osnovu rešenja Opštinskog suda u Novom Sadu R 1586/88 od 30.03.1993. godine. Predmetna porodična stambena zgrada je u svojini građana. Tuženi je vlasnik zgrade na osnovu ugovora o kupoprodaji od 25.02.2015. godine. Tužiljin suprug je preminuo 12.11.2015. godine. Tužilja je iz predmetne nepokretnosti iseljena u postupku izvršenja presude.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je odbijen tužbeni zahtev tužilje da se utvrdi da ima pravo korišćenja na neodređeno vreme na predmetnoj porodičnoj stambenoj zgradi i da je tuženi dužan da trpi da se tužilja sa svojim pravom uknjiži u katastru i drugim javnim knjigama, kao i da se obaveže tuženi da preda tužilji u posed predmetnu porodičnu stambenu zgradu slobodnu od lica i stvari.

Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o stambenim odnosima („Službeni glasnik RS“ br. 29/73 i 30/80), je propisano, da, građanin koji se uselio u stan u svojini građana na osnovu ugovora o zakupu stana stiče pravo da taj stan koristi pod uslovima utvrđenim ovim zakonom i ugovorom o zakupu. Odredbom člana 9. stav 1. ovog zakona, da korisnikom stana u smislu ovog zakona smatraju se: nosilac stanarskog prava i članovi njegovog porodičnog domaćinstva koji zajedno sa njim stanuju, kao i lica koja su prestala da budu članovi tog domaćinstva, a ostala su u istom stanu.

Odredbom člana 30. stav 1. Zakona o stanovanju („Službeni glasnik RS“ br. 50/92 ... 99/11) je propisano da, od dana stupanja na snagu ovog zakona, na stanu se ne može steći stanarsko pravo. Odredbom stava 2. ovog člana, da, lica koja su do dana stupanja na snagu ovog zakona stekla stanarsko pravo po ugovoru o korišćenju stana, nastavljaju sa korišćenjem stana po osnovu tih ugovora, sa pravima i obavezama utvrđenim ovim zakonom, pod uslovima iz člana 31. – 39. ovog zakona. Odredbom člana 40. stav 1. ovog zakona je propisano da, nosilac stanarskog prava, odnosno zakupac stana na neodređeno vreme koji to pravo ima na stanu u svojini građana od dana stupanja na snagu ovog zakona, nastavljaju sa korišćenjem tog stana u skladu sa odredbama člana 30. – 39. ovog zakona. Odredbom stava 2. ovog člana, da, vlasnik stana čiji se stan koristi pod uslovima iz stava 1. ovog člana, ima prava i obaveze nosioca prava raspolaganja, u skladu sa odredbama ovog zakona, osim obaveze da omogući otkup tog stana po odredbama ovog zakona.

Pravilan je zaključak drugostepenog suda da, kako se tužilja u predmetnu kuću uselila 1979. godine, nakon što je odredbama člana 2. Zakona o stambenim odnosima, isključena mogućnost sticanja stanarskog prava na nepokretnostima u svojini građana, to je prvostepeni sud pravilno našao da ne postoji pravni osnov koji bi udovoljio zahtevu tužilje posle smrti njenog supruga, u smislu odredbi člana 40, a u vezi člana 30. – 39. Zakona o stanovanju.

U konkretnoj situaciji, nema mesta primeni odredbi člana 2, 9. i 15. Zakona o stambenim odnosima, na koje se u reviziji ukazuje, s obzirom na to da je nosilac stanarskog prava na predmetnom stanu od 1993. godine bio samo suprug tužilje (na osnovu rešenja Opštinskog suda u Novom Sadu R 1586/88 od 30.03.1993. godine) i da od stupanja na snagu Zakona o stanovanju („Službeni glasnik RS“ br. 50/92 ... 99/11), saglasno odredbi člana 30. stav 1. istog, na stanu se ne može steći stanarsko pravo.

Kako se odbija kao neosnovana revizija tužilje i navodi iz revizije nisu od uticaja na drugačiju odluku ovog suda, to nije neophodno dalje detaljno obrazlagati ovu presudu, u smislu odredbe člana 414. stav 2. ZPP.

Troškovi na ime odgovora na reviziju nisu bili potrebni radi vođenja parnice, zbog čega je odbijen kao neosnovan zahtev tuženog za naknadu troškova na ime odgovora na reviziju, na osnovu odredbe člana 154. stav 1. ZPP.

Iz iznetih razloga, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu odredbi člana 414. stav 1. i 165. stav 1. ZPP, odlučio kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Slađana Nakić Momirović,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić