U IME NARODA

Vrhovni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branke Dražić, predsednika veća, Marine Milanović i Vesne Mastilović, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Milorad Matić, advokat iz ..., protiv tuženog BB PR Javni izvršitelj, Beograd, čiji je punomoćnik Marin Blagojević, advokat iz ..., radi naknade štete, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2281/22 od 11.01.2023. godine, u sednici održanoj 15.10.2025. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE, kao neosnovana, revizija tužioca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2281/22 od 11.01.2023. godine.

ODBIJA SE zahtev tuženog za naknadu troškova odgovora na reviziju.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Višeg suda u Beogradu P 12790/18 od 08.11.2021. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da sud obaveže tuženog da tužiocu isplati iznos od 7.965.503,00 dinara sa kamatom u skladu sa Zakonom o zateznoj kamati počev od 30.11.2017. godine pa do isplate; stavom drugim izreke, obavezan je tužilac da tuženom naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 386.150,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 2281/22 od 11.01.2023. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužioca i potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu P 12790/18 od 08.11.2021. godine; stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tuženog za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno, preko punomoćnika, izjavio reviziju zbog bitne povrede odredaba Zakona o parničnom postupku i zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Tuženi je dao odgovor na reviziju.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu primenom člana 408. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 72/11 ... 18/20) i utvrdio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni sud pazi po službenoj dužnosti, kao ni druge bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 407. ZPP, zbog kojih se revizija može izjaviti. Drugostepeni sud nije propustio da primeni, niti je nepravilno primenio odredbe procesnog zakona, što je bilo ili moglo biti od uticaja na zakonitost i pravilnost pobijane presude.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, rešenjem o izvršenju Četvrtog opštinskog suda u Beogradu I 10340/06 od 21.09.2006. godine, donetim na osnovu izvršnog rešenja Drugog opštinskog suda u Beogradu P 8442/05 od 29.11.2005. godine, izvršni dužnik AA, ovde tužilac, obavezan je da izvršnom poveriocu VV preda viljuškar marke „Litostroj“ bliže opisan u nižestepenim presudama, te da na ime troškova spora plati iznos od 44.250,00 dinara sa pripadajućom zakonskom kamatom i troškove izvršnog postupka. Tužilac, kao izvršni dužnik u izvršnom postupku je izjavio da je viljuškar prodao, o čemu ne poseduje bilo kakvu dokumentaciju, zbog čega je veštačenjem utvrđena vrednost otuđenog viljuškara u iznosu od 1.565.613,60 dinara. Rešenjem Prvog osnovnog suda u Beogradu I 21211/2010 od 21.06.2012. godine, stavom prvim, obavezan je izvršni dužnik, ovde tužilac, da izvršnom poveriocu isplati navedeni novčani iznos na ime protivvrednosti otuđenog viljuškara, dok je stavom drugim konstatovano da ukoliko to ne učini u ostavljenom roku određuje se izvršenje radi naplate navedenog iznosa sa zakonskom zateznom kamatom počev od 06.06.2012. godine prodajom nepokretnosti izvršnog dužnika – poslovne zgrade u ... ulici u Beogradu na kp br. .., ln br. .. KO ... i isplatom tako dobijenog iznosa izvršnom poveriocu. Nakon toga sudski veštak je u svom dopisu od 20.05.2013. godine obavestio sud da povlači svoj nalaz dat u postupku, jer je naknadno utvrdio da na predmetni viljuškar ne može da se primeni cena koju je u prvobitnom nalazu primenio, jer je cena istog znatno niža. Rešenjem Prvog osnovnog suda u Beogradu I 21211/2010 od 30.09.2013. godine, stavom prvim izreke, obustavljen je postupak sprovođenja izvršenja određen rešenjem tog suda od 21.06.2012. godine, dok je stavom drugim izreke, usvojen zahtev izvršnog poverioca da se postupak izvršenja određen rešenjem tog suda od 21.06.2012. godine sprovede preko izvršitelja BB, ovde tuženog, koji je svojim zaključkom II 238/13 od 04.11.2013. godine odredio sprovođenje izvršenja na osnovu rešenja Prvog osnovnog suda u Beogradu od 21.06.2012. godine radi naplate novčanog potraživanja i to iznosa od 1.565.613,60 dinara na ime glavnog duga sa zakonskom zateznom kamatom od 06.06.2012. godine pa do isplate, kao i troškova sprovođenja izvršenja i troškova nastalih pred izvršiteljem na celokupnoj imovini izvršnog dužnika. Izvršni dužnik, ovde tužilac je 19.11.2013. godine podneo zahtev za otklanjanje nepravilnosti ukazujući da nije utvrđena vrednost pokretne stvari s obzirom da je sudski veštak povukao svoj nalaz i mišljenje, povodom čega je Drugi osnovni sud u Beogradu rešenjem Ion br. 12/14 od 11.09.2014. godine otklonio nepravilnost pri sprovođenju izvršenja u predmetu Prvog osnovnog suda u Beogradu I 21211/2010 tako što su ukinute sprovedene izvršne radnje u predmetu I 21211/10 s obzirom da je postupak sprovođenja izvšrenja obustavljen i usvojen predlog izvršnog poverioca da se postupak nastavi preko izvršitelja rešenjem od 30.09.2013. godine, a da je propušteno da se donese odluka o ukidanju svih sprovedenih izvršnih radnji u smislu člana 76. stav 5. ZIO, zbog čega je doneta navedena odluka po ukidanju sprovedenih izvršnih radnji, što se odnosi i na sva izvršena veštačenja. Iako je rešenjem suda I 21211/2010 od 30.09.2013. godine obustavljen postupak sprovođenja izvršenja određen rešenjem od 21.06.2012. godine i određeno da će se postupak izvršenja sprovesti preko izvršitelja, zaključkom Drugog osnovnog suda u Beogradu I 21211/10 od 17.10.2014. godine određena je procena vrednosti viljuškara uz angažovanje stručnih lica – veštaka odgovarajuće struke, kojih je bilo više, zavisno od činjenice da li je primedbe na nalaze i mišljenja veštaka o proceni tržišne vrednosti viljuškara davao izvršni poverilac ili izvršni dužnik. Zaključkom izvršitelja od 24.02.2017. godine utvrđena je protivvrednost viljuškara u iznosu od 4.120.024,87 dinara, pa je zaključkom od 28.02.2017. godine određeno sprovođenje izvršenja na osnovu rešenja o izvršenju Prvog osnovnog suda u Beogradu II 21211/2010 od 21.06.2012. godine radi naplate novčanog potraživanja u iznosu od 4.120.024,87 dinara na ime protivvrednosti viljuškara sa zakonskom zateznom kamatom od 06.06.2012. godine pa do isplate, kao i troškove izvršenja i troškova izvršitelja. Zaključkom o oglašavanju javnog izvršitelja od 16.03.2017. godine koji je primljen u Prvi osnovni sud u Beogradu dana 17.03.2017. godine podnet je zahtev za isticanje na oglasnu tablu zaključka o sprovođenju izvršenja od 28.02.2017. godine, zaključku o sprovođenju izvršenja od 01.03.2017. godine, zaključku o utvrđivanju protivvrednosti od 24.02.2017. godine i superveštačenja, a u cilju dostavljanja pismena izvršnom dužniku, ovde tužiocu AA, te su navedena pismena istaknuta na oglasnu tablu suda 17.03.2017. godine, a sa oglasne table skinuta 27.03.2017. godine. Zaključkom izvršitelja od 22.03.2017. godine određeno je sprovođenje navedenog izvršenja na nepokretnosti izvršnog dužnika u ulici ... broj .. . Nakon što je zaključkom od 13.04.2017. godine izvršitelj odbio zahtev za otklanjanje nepravilnosti podnet od strane izvršnog dužnika dana 12.04.2017. godine, kao i Drugi osnovni sud u Beogradu svojim rešenjem I 21211/10 od 23.05.2017. godine zahtev izvršnog dužnika za otklanjanje nepravilnosti od 17.10.2016. godine, u pogledu tvrdnje tužioca kao izvršnog dužnika da je vrednost koju je utvrdio tuženi nerealno utvrđena zaključkom izvršitelja od 06.10.2017. godine, određena je prodaja putem usmenog javnog nadmetanja nepokretnosti – stambenog objekta u ... broj .. čija je vrednost procenjena na 210.000 evra, s tim da na prvom nadmetanju početna cena iznosi 60% od procenjene vrednosti, te je na zapisniku II 238/13 od 01.11.2017. godine konstatovano da se pristupa usmenom javnom nadmetanju sa početnom cenom od 126.000 evra (što predstavlja 60% od utvrđene vrednosti nepokretnosti) pa pošto ista nije prihvaćena od strane učesnika na javnom nadmetanju, prvo javno nadmetanje je zaključeno. Zakučkom izvršitelja od 01.11.2017. godine određena je prodaja putem usmenog javnog nadmetanja objekta, s tim da na drugom nadmetanju početna cena iznosi 30% od procenjene vrednosti, a javno nadmetanje je zakazano za 28.11.2017. godine. Tužilac je kao izvršni dužnik u tom izvršnom postupku, ovde tuženom dana 27.11.2017. godine uputio molbu u kojoj je izjavio da priznaje dug prema izvršnom poveriocu, nakon čega je zaključkom izvršitelja od 27.11.2017. godine utvrđeno da je stanje duga na dan 27.11.2017. godine: iznos od 4.120.024,87 dinara na ime glavnog duga, iznos od 3.479.503,67 dinara na ime zakonske zatezne kamate na navedeni iznos za period od 06.06.2012. godine pa do 27.11.2017. godine, kao i dug po osnovu troškova sprovođenja izvršenja i izvršitelja. Tužilac je potom dana 28.11.2017. godine kao izvršni dužnik ukupan iznos od 8.200.928,51 dinara uplatio na račun javnog izvršitelja, ovde tuženog, nakon čega je zaključkom javnog izvršitelja od 13.03.2018. godine zaključen izvršni postupak usled namirenja izvršnog poverioca u celosti u smislu člana 77. Zakona o izvršenju i obezbeđenju. Pravnosnažnom presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu K 1380/18 od 18.10.2018. godine okrivljeni GG oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela prevara u pokušaju iz člana 208. stav 1. u vezi člana 30. KZ zbog toga što je u svojstvu punomoćnika javnog izvršitelja, ovde tužioca doveo u zabludu kako bi ga naveo da mu na štetu svoje imovine isplati iznos od 1.000 evra tako što mu je obećavao da će izdejstvovati odlaganje javne prodaje nepokretnosti u ulici ... broj .., a znao je da to ne može da ispuni.

Na osnovu utvrđenog činjeničnog stanja nižestepeni sudovi su zaključili da je tuženi prilikom sprovođenja rešenja o izvršenju u svemu postupao u okviru svojih zakonskih ovlašćenja i vodio postupak na način koji je propisan Zakonom o izvršenju i obezbeđenju, pa tužilac nije dokazao osnovanost svog tužbenog zahteva, zbog čega su isti odbili kao neosnovan.

Po stanovištu ovoga suda, neosnovani su revizijski navodi tužioca o pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Odredbom člana 498. stav 1. Zakona o izvršenju i obezbeđenju propisano je da javni izvršitelj odgovara svojom celokupnom imovinom za štetu koju svojom krivicom prouzrokuje u izvršnom postupku ili u postupku obezbeđenja.

U konkretnom slučaju tuženi kao javni izvrištelj je zaključkom od 24.02.2017. godine utvrdio protivvrednost viljuškara u iznosu od 4.120.024,87 dinara, pri čemu tužilac nije osporio tako utvrđenu vrednost i nije podneo zahtev za otklanjanje nepravilnosti shodno članu 74. stav 1. i 5. Zakona o izvršenju i obezbeđenju, niti je prethodno izjavio prigovor na rešenje o izvršenju od 21.06.2012. godine, na osnovu koga je javni izvršitelj sprovodio izvšrenje, te nije iskoristio sva pravna sredstva propisana odredbama Zakona o izvršenju i obezbeđenju. Nasuprot tome, tužilac je kao izvršni dužnik (koji nije dobrovoljno izvršio svoju obavezu po pravnosnažnom izvršnom rešenju Drugog opštinskog suda u Beogradu P 8442/05 od 29.11.2005. godine) dana 27.11.2017. godine priznao dug prema izvršnom poveriocu, nakon čega je javni izvršitelj zaključkom o stanju duga izvršnog dužnika, ovde tužioca od 27.11.2017. godine utvrdio da njegov ukupan dug na dan 27.11.2017. godine iznosi 8.200.928,51 dinar, koji iznos je 28.11.2017. godine on uplatio na račun javnog izvršitelja, nakon čega je zaključkom od 13.03.2018. godine zaključen izvršni postupak usled namirenja izvršenja poverioca u celosti. U ovoj parnici tužilac nije dokazao da je priznanje duga izvršio pod pretnjom i prinudom, niti je dokazao da tuženi prilikom sprovođenja rešenja o izvršenju nije postupao u okviru svojih zakonskih ovlašćenja i da nije vodio postupak na način propisan odredbama Zakona o izvršenju i obezbeđenju, te nije dokazao da je tuženi svojom krivicom prouzrokovao tužiocu štetu u izvršnom postupku ili u postupku obezbeđenja, zbog čega nisu ispunjeni uslovi za primenu člana 498. stav 1. Zakona o izvršenju i obezbeđenju, pa nisu ni osnovani revizijski navodi o pogrešnoj primeni materijalnog prava od strane nižestepenih sudova.

Revizijskim navodima ponavljaju se žalbeni navodi tužioca koji su detaljno cenjeni i obrazloženi u pobijanoj presudi, a koje razloge prihvata i na koje upućuje i ovaj sud.

Pravilna je i odluka o troškovima parničnog postupka doneta na osnovu člana 153. i 154. ZPP.

Na osnovu člana 414. Zakona o parničnom postupku odlučeno je kao u stavu prvom izreke.

Tuženom nisu priznati ni dosuđeni traženi troškovi odgovora na reviziju, jer isti nisu bili nužni u ovom revizijskom postupku, zbog čega je na osnovu člana 165. stav 1. u vezi člana 154. ZPP odlučeno kao u stavu drugom izreke presude.

Predsednik veća-sudija,

Branka Dražić, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković