U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. U postupku pred drugostepenim sudom nije došlo do povrede postupka iz člana 374. stav 1. u vezi člana 396. stav 1. ZPP, jer su u obrazloženju drugostepene presude ocenjeni bitni žalbeni navodi i navedeni razlozi koje je taj sud uzeo u obzir po službenoj dužnosti, pa su neosnovani navodi revizije da pobijana presuda nije dovoljno obrazložena.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, na osnovu pravnosnažnih i izvršnih presuda Opštinskog suda u Vrnjačkoj Banji P 70/07 od 19.04.2007. godine i Okružnog suda u Kraljevu Gž 778/03 od 02.12.2003.godine, tužilac je protiv izvršnog dužnika „Nacional group“ iz Vrnjačke Banje, pokrenuo izvršni postupak pred Opštinskim sudom u Vrnjačkoj Banji, radi namirenja novčanih potraživanja koja su mu dosuđena navedenim presudama. Rešenjem Osnovnog suda u Kraljevu, Sudska jedinica u Vrnjačkoj Banji I 29 I 404/13 od 31.10.2013. godine, obustavljeno je izvršenje, određeno rešenjem o izvršenju I 111/05 od 25.04.2005. godine, zbog otvaranja stečajnog postupka nad izvršnim dužnikom PD „Nacional group“ iz Vrnjačke Banje, rešenjem Privrednog suda u Kraljevu St. 73/2010 od 10.09.2010. godine, i ukinute su sprovedene izvršne radnje, na osnovu člana 93. Zakona o stečaju i člana 76. tačka 7. Zakona o izvršenju i obezbeđenju.

Tužilac smatra da je zbog nepravilnog i nezakonitog postupanja izvršnog suda i „lošeg Zakona o stečaju“, došlo do obustave izvršenja, zbog čega trpi materijalnu štetu u iznosima koji su mu dosuđeni navedenim presudama, na ime glavnog duga i kamate prema priloženom obračunu od 29.04.2017. godine, kao i nematerijalnu štetu za pretrpljene fizičke i duševne bolove, patnje i straha za budućnost, zbog toga što nije mogao da naplati svoja potraživanja i pored postojanja pravnosnažnih i izvršnih sudskih presuda. Tužilac nije prijavio svoja potraživanja u stečajnom postupku, niti mu je u zakonom propisanom postupku utvrđena povreda prava na suđenje u razumnom roku.

Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su zaključili da je potraživanje tužioca zastarelo primenom člana 376. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, pa su odbili tužbeni zahtev.

Po stanovištu Vrhovnog kasacionog suda, pobijanom drugostepenom presudom pravilno je primenjeno materijalno pravo.

Prema odredbi člana 172. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, pravno lice odgovara za štetu koju njegov organ prouzrokuje trećem licu u vršenju ili u vezi sa vršenjem svojih funkcija.

Polazeći od citirane zakonske odredbe, pravilno su nižestepeni sudovi ocenili osnov i pravnu prirodu potraživanja tužioca kao naknadu štete koja se traži zbog nepravilnog i nezakonitog postupanja izvršnog suda u sprovođenju izvršenja pravnosnažnih sudskih presuda radi naplate potraživanja tužioca. Stoga su, radi ocene osnovanosti prigovora zastarelosti pravilno primenjene odredbe člana 376. stav 1. i 2. Zakona o obligacionim odnosima, prema kojima potraživanje naknade prouzrokovane štete zastareva za tri godine od kada je oštećenik doznao za štetu i za lice koje je štetu učinilo, a u svakom slučaju ovo potraživanje zastareva za pet godina od kada je šteta nastala.

Primenom navedenih zakonskih odredbi pravilna je ocena da je potraživanje tužioca zastarelo u subjektivnom roku od tri godine, s obzirom da je tužilac za štetu saznao donošenjem rešenja Osnovnog suda u Kraljevu – Sudske jedinice u Vrnjačkoj Banji I 29 I 404/13 od 31.10.2013. godine kada je obustavljeno izvršenje određeno rešenjem o izvršenju zbog otvaranja stečajnog postupka nad izvršnim dužnikom i ukinute sprovedene izvršne radnje. Od tog dana do dana podnošenja tužbe 17.09.2018. godine u ovom sporu, protekao je trogodišnji rok zastarelosti, pa je tužbeni zahtev pravilno odbijen.

Nisu osnovani navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava. U konkretnom slučaju nema mesta primeni člana 379. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, koji propisuje desetogodišnji rok zastarelosti, s obzirom da pravni osnov potraživanja tužioca nije isplata po pravnosnažnoj sudskoj odluci ili odluci drugog nadležnog organa, ili poravnanju zaključenom pred sudom ili drugim nadležnim organom, (iako se traže u iznosima dosuđenim pravnosnažnim sudskim presudama), već se tužbeni zahtev zasniva na pravnom institutu naknade štete prema članu 172. ZOO, pa se na tu vrstu potraživanja primenjuje rok zastarelosti iz člana 376. stav 1. i 2. navedenog Zakona.

Navodima revizije u pogledu primene materijalnog prava za ocenu prigovora zastarelosti, ponavljaju se navodi isticani i u žalbi tužioca protiv prvostepene presude, o kojima se izjasnio drugostepeni sud u obrazloženju pobijane presude pravilnim i jasnim razlozima koje u svemu prihvata i revizijski sud, pa je revizija ocenjena neosnovanom.

Iz izloženih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci ove presude.

Predsednik veća – sudija

Branislav Bosiljković,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić