U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Milomira Nikolića, predsednika veća, Marine Govedarica i Slađane Nakić Momirović, članova veća, u parnici tužilje AA, iz ..., sa boravištem u ..., čiji je punomoćnik Draginja Veljković, advokat iz ..., protiv tuženih BB, iz ..., sa boravištem u ..., čiji je punomoćnik Nemanja Lukić, advokat iz ... i VV, iz ..., čiji je punomoćnik Stana Ćekić, advokat iz ..., radi utvrđenja prava svojine i ništavosti ugovora o poklonu, odlučujući o reviziji tuženog BB, iz ..., izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 1836/14 od 21.05.2015. godine, u sednici održanoj 14.12.2016. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE revizija tuženog BB, iz ..., izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 1836/14 od 21.05.2015. godine, kao neosnovana.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Višeg suda u Valjevu P 12/13 od 06.02.2015. godine, stavom prvim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužilje, pa je utvrđeno da je tužilja suvlasnik na ½ nepokretnosti i to: poslovnog prostora posebnog dela broj ..., ulaz broj ..., koji se sastoji od prizemnog dela površine 75,50 m2 i podrumskog dela površine 75,65 m2, u stambeno poslovnoj zgradi – deo broj ..., na kat. parceli ... KO ..., upisanog u list nepokretnosti ... KO ..., a po osnovu sticanja u bračnoj zajednici sa tuženim BB, koji je u svojstvu poklonodavca raspolagao suvlasničkim udelom tužilje ugovorom o poklonu, zaključenim sa tuženim VV, kao poklonoprimcem, overenim kod Opštinskog suda u Valjevu pod br. Ov .../... dana 05.11.2007. godine, i utvrđeno je da je navedeni ugovor o poklonu, koji se odnosi na raspolaganje suvlasničkim udelom od 1/2 imovine tužilje na navedenoj nepokretnosti, ništav, a da u ostalom delu ugovor ostaje na snazi, što su tuženi dužni priznati i trpeti, da se tužilja uknjiži kao suvlasnik na ½ navedene nepokretnosti u katastarskim i drugim javnim knjigama. Stavom drugom izreke, odlučeno je da svaka stranka snosi svoje troškove postupka.

Apelacioni sud u Beogradu je presudom Gž 1836/14 od 21.05.2015. godine odbio žalbe tuženih kao neosnovane i potvrdio prvostepenu presudu.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi BB je izjavio reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11 i 55/14), koji se primenjuje na osnovu člana 506. stav 2. istog ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Neosnovano tuženi u reviziji ukazije na bitnu povredu odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 7. ZPP i tvrdi da tužena GG (majka prvotuženog i supruga drugotuženog) nije imala svojstvo stranke u ovom delu postupka. Ovo iz razloga što predmet tužbenog zahteva u konkretnom sporu nije utvrđenje svojine po osnovu sticanja u porodičnoj zajednici, već je pravni osnov tužbenog zahteva utvrđenje svojine sticanjem u bračnoj zajednici, te ništavosti ugovora o poklonu zaključenog između tuženih, u delu koji ima za predmet suvlasnički udeo tužilje na nepokretnosti koja je predmet tužbenog zahteva. Shodno tome, drugostepeni sud je pravilno ocenio da tužena GG nema svojstvo nužnog suparničara tuženima u konkretnom sporu, iz čega proizlazi da u postupku nije došlo do povrede načela kontradiktornosti i obostranog saslušanja parničnih stranaka. Nema ni bitne procesne povrede 374. stav 2. tačka 10. ZPP, na koju se revizijom ukazuje, s obzirom da ne postoji presuđena stvar, jer da bi prigovor da je stvar pravnosnažno presuđena bio osnovan, potrebno je da budu ispunjena tri uslova: 1 – da postoji identitet stranaka u istoj ili obrnutoj ulozi; 2 - da postoji identitet tužbenog zahteva i 3 - da postoji identitet činjeničnog osnova. U ovom slučaju ni jedan od ovih uslova nije ispunjen.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, brak tužilje i tuženog BB zaključen .... godine razveden je odlukom Okružnog suda okruga „SOOK“ države Ilinois dana 02.02.2008. godine. Presuda o razvodu braka priznata je rešenjem Okružnog suda u Valjevu donetim 07.05.2009. godine. Sastavni deo odluke o razvodu braka jeste sporazum tužilje i tuženog o deobi imovine stečene u toku braka a nalazi se na teritoriji .... Istovremeno, u tom sporazumu navedeno je da predmet ugovora – sporazuma nije imovina koja se nalazi u Republici Srbiji (tač. 2 i 5. sporazuma). Parnične stranke imaju zajedničko dete i za vreme trajanja braka živele su i radile u ..., odnosno tužilja i tuženi nikad nisu živeli u zajednici sa roditeljima tuženog. U toku trajanja bračne zajednice, tuženi BB i DD zaključili su ugovor o kupoprodaji nepokretnosti overen pred Opštinskim sudom u Valjevu pod br. Ov .../... dana 10.09.2004. godine, na osnovu kojeg je tuženi stekao u svojinu jedan poslovni prostor u Valjevu, koji se sastoji od prizemnog dela površine 75,50 m2 i podrumskog dela površine 75,65 m2, pa je istim raspolagao tako što je u svojstvu poklonodavca, zaključio ugovor o poklonu nepokretnosti sa svojim ocem, tuženim VV u svojstvu poklonoprimca, a ugovor o poklonu navedene nepokretnosti overen je pred Opštinskim sudom u Valjevu dana 05.11.2007. godine. Tužilja i tuženi su za vreme trajanja braka radili i ostvarivali zaradu, dok se tužilja starala o kući, detetu i pripremala hranu za radnike koji su živeli kod nje i tuženog.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je u pobijanim nižestepenim presudama primenjeno materijalno pravo kada je usvojen tužbeni zahtev tužilje.

Pravilna je ocena nižestepenih sudova da poslovni prostor koji je predmet spora predstavlja zajedničku imovinu koja je stečena radom u toku trajanja zajednice života i braka supružnika - tužilje i tuženog BB, a na osnovu člana 171. stav 1. Porodičnog zakona. Tokom postupka tuženi nije pružio dokaze da je njegov doprinos u sticanju zajedničke imovine bio veći, kao ni da je između njega i njegovih roditelja postojala porodična zajednica, iz čega proizlazi da je tužilja, po osnovu sticanja u bračnoj zajednici sa tuženim, suvlasnik na ½ opisane nepokretnosti, primenom odredbe člana 180. stav 2. Porodičnog zakona, kojom je propisana zakonska pretpostavka o jednakim udelima supružnika u sticanju zajedničke imovine. Shodno izloženom, tuženi nije mogao, predmetnim ugovorom o poklonu koji je zaključio sa svojim ocem – tuženim VV, preneti svoj suvlasnički udeo na ½ poslovnog prostora, budući da tužilja ima pravo susvojine na opisanoj nepokretnosti, a da zajedničkom imovinom supružnici upravljaju i raspolažu zajednički i sporazumno, u smislu odredbe člana 174. stav 3. Porodičnog zakona. Zbog toga je pravilna materijalnopravna ocena nižestepenih sudova da je sporni ugovor o poklonu ništav i bez pravnog dejstva, budući da je zaključen protivno prinudnim propisima, javnom poretku i dobrim običajima, u smislu člana 103. Zakona o obligacionim odnosima, u vezi člana 174. stav 3. Porodičnog zakona. Iz navedenih razloga, navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava nisu osnovani.

Na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća - sudija

Milomir Nikolić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić