Protiv pravosnažne presude donete u drugom stepenu tuženi je blagovremeno izjavio reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu, u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Sl. glasnik RS“ br. 72/11...10/23) u vezi člana 202. Porodičnog zakona, pa je ocenio da izjavljena revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stv 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Takođe, u postupku nije došlo do propusta u primeni ili do pogrešne primene odredaba Zakona o parničnom postupku, pa nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. ZPP, na koju se u reviziji ukazuje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, presudom Osnovnog suda u Novom Sadu P2 1595/16 od 05.10.2016. godine razveden je brak zakonske zastupnice mal. tužilaca i tuženog, mal. deca su poverena majci radi samostalnog vršenja roditeljskog prava, obavezan je otac da doprinosi izdržavanju mal. dece mesečnim iznosom od po 3.000,00 dinara, ukupno 6.000,00 dinara, počev od donošenja presude pa ubuduće dok za to postoje zakonski uslovi i uređen je model održavanja ličnih odnosa između mal. dece i tuženog. U vreme razvoda braka roditelja, mal. AA je imao osam godina, a sada ima 13 godina i učenik je osmog razreda osnovne škole, a mal. BB je imala pet godina, sada ima deset godina i učenica je petog razreda osnovne škole. U postupku su utvrđene potrebe mal. dece u iznosima koji su bliže navedeni u pobijanoj presudi, a iz kojih proizlazi da se radi o prosečnim potrebama.

Zakonska zastupnica mal. dece je rođena 1991. godine, završila je osnovnu školu, i dalje živi u porodičnoj kući u zasebnom domaćinstvu, kao i u vreme razvoda braka, plaća režijske troškove i telefon za mal. AA. Pre razvoda braka je bila nezaposlena, a nakon razvoda braka se zaposlila i ostvaruje mesečnu zaradu od 38.000,00 dinara, kao i pravo na dečiji dodatak po 3.000,00 dinara za svako dete. Tuženi je rođen 1987. godine i završio je tri razreda osnovne škole. U vreme razvoda braka je živeo u roditeljskoj kući, a sada živi u kući koja je u suvlasništvu njegovog oca i strine i režijske troškove snosi u celosti. Zaposlen je kao pomoćni radnik na određeno vreme, zbog povećanog obima posla, sa mesečnom zaradom od 32.000,00 dinara, a radi i povremene poslove i dnevno može da zaradi 1.000,00 dinara. Boluje od hipertenzije i redovno koristi terapiju koju uzima na recept uz participaciju od 50,00 dinara. Redovno doprinosi izdržavanju maloletne dece, ali sa njima ne održava kontakte.

Imajući u vidu ovako utvrđeno činjenično stanje, sudovi su ocenili da su se ispunili uslovi za izmenu odluke za izdržavanje mal. dece, u smislu člana 164. Porodičnog zakona, pa su, primenjujući članove 160, 161. i 162. istog Zakona tuženog obavezali da doprinosi izdržavanju mal. dece u iznosu od po 10.000,00 dinara mesečno počev od dana presuđenja, dok postoje zakonski uslovi.

Pravilno je drugostepeni sud na utvrđeno činjenično stanje primenio materijalno pravo donoseći pobijanu presudu, za koju je dao dovoljno razloga, koje u svemu prihvata i Vrhovni sud. Naime, u postupku je utvrđeno da su se ukupne mesečne potrebe mal. tužilaca, s obzirom na njihov uzrast kao i prilike zakonske zastupnice mal. dece promenile, ali i prilike tuženog, kao dužnika izdržavanja. S obzirom na potrebe mal. dece i mogućnosti tuženog, kao dužnika izdržavanja, pravilno je tuženi obavezan da doprinosi izdržavanju mal. dece u iznosu od po 10.000,00 dinara.

Suprotno navodima revizije, u postupku je utvrđeno da je tuženi zaposlen i da ostvaruje zaradu u iznosu od 32.000,00 dinara, kao da obavlja i povremene poslove i može da zaradi 1.000,00 dinara dnevno. Činjenica da li je tuženi zaposlen na određeno ili neodređeno vreme nema značaja u ovom postupku, jer su cenjene mogućnosti tuženog, kao dužnika izdržavanja u vreme presuđenja. Tuženi je mlad, zdrav i radno sposoban, te je stoga dužan da aktivira sve svoje mogućnosti i uloži dodatni napor da na dozvoljeni način obezbedi sredstva za izdražavanje maloletne dece, što je njegova zakonska obaveza koje se ne može osloboditi, shodno odredbama člana 167. stav 2. Porodičnog zakona. Stoga je Vrhovni sud, uzimajući u obzir sve okolnosti koje su članom 160. stav 2. i 3. Porodičnog zakona propisane kao parametri za ocenu potreba mal. deteta, kao poverioca izdržavanja i mogućnosti tuženog, kao dužnika izdržavanja, imajući u vidu minimalnu sumu izdržavanja u smislu člana 160. stav 4. istog Zakona koju periodično utvrđuje ministarstvo nadležno za porodičnu zaštitu, a rukovodeći se najboljim interesom maloletne dece, saglasno članovima 6. i 266. Porodičnog zakona, ocenio da su nižestepeni sudovi pravilno utvrdili visinu doprinosa tuženog izdržavanju mal. dece.

Vrhovni sud je cenio i ostale navode revizije, kojima se ne dovodi u sumnju pravilnost i zakonitost pobijane presude, zbog čega ti navodi nisu posebno obrazloženi.

Tuženi nije uspeo u revizijskom postupku, pa nema pravo na troškove tog postupka koje je tražio i opredelio u reviziji, u smislu člana 153. i 154. Zakona o parničnom postupku.

Iz navedenih razloga odlučeno je kao u izreci presude, na osnovu člana 414. stav 1. i člana 165. Zakona o parničnom postupku.

Predsednik veća - sudija

Vesna Subić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić