Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž2 179/16 od 21.04.2016. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju P2 298/14 od 20.11.2015. godine u stavu prvom i petom izreke. Ukinuta je prvostepena presuda u stavu drugom, trećem, četvrtom i šestom izreke i u tom delu predmet je vraćen prvostepenom sudu na ponovno suđenje (očito je ukinuta prvostepena odluka i u delu kojim je odlučeno o troškovima spora iako to u izreci drugostepene odluke nije navedeno).

Protiv pravnosnažne drugostepene presude, tuženi je blagovremeno izjavio reviziju zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu na osnovu člana 408. ZPP (''Službeni glasnik RS'' 72/11 i 55/14), Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija tuženog nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti, niti povrede postupka na koje tuženi ukazuje u reviziji.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tuženi je sa BB zaključio brak 2006. godine, s tim što je tuženi rođen ... godine, a BB ... godine. Tuženi je završio srednju tehničku školu i u stalnom je radnom odnosu u firmi DD u ... gde ostvaruje zaradu od 23.000,00 dinara mesečno. U braku su im rođena deca i to VV ... godine i GG ... godine. Po zaključenju braka živeli su u kući roditelja tuženog. BB se nije slagala sa svekrom i svekrvom jer su je često vređali, a suprug AA je nije uzimao u zaštitu. Tokom trajanja bračne zajednice od strane supruga je trpela psihičko a i fizičko nasilje i tome su prisustvovala deca koja su pokušavala da majku zaštite. AA je zabranjivao BB da odlazi kod svoje majke, proveravao je njen mobilni telefon, zabranjivao da sa decom šeta u grad, povremeno je zaključavao a i često tukao. AA je ponekad tukao i decu kada su htela da gledaju crtani film.

Polazeći od napred utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su našli da u postupanju tuženog postoji nasilje u porodici te su to utvrdili, prvostepeni sud je odredio više mera zaštite od nasilja u porodici, a drugostepeni sud je u postupku po žalbi zadržao samo onu meru koja nije u suprotnosti sa drugom odlukom suda u postupku razvoda braka između BB i AA.

Kod napred utvrđenog činjeničnog stanja, koje se revizijom ne može pobijati, pravilno su zaključili nižestepeni sudovi da su ispunjeni uslovi iz čl. 197. i 198. Porodičnog zakona da se utvrdi postojanje nasilja u porodici i da se prema tuženom, koji je nasilje izvršio, odredi mera zaštite od nasilja koja nije u suprotnosti sa nepravnosnažnom presudom suda u postupku razvoda braka. Ne stoji tvrdnja izneta u reviziji da je odluka suda zasnovana isključivo na mišljenju organa starateljstva koji se u ovoj parnici javlja i kao tužilac jer je presuda zasnovana i na drugim izvedenim dokazima – iskazima saslušanih svedoka, izveštajima MUP-a koji potvrđuju da je BB više puta prijavljivala postojanje nasilja i slično. Pri svemu tome ni zaključci organa starateljstva, koji se po članu 12. stav 1. Porodičnog zakona bavi poslovima zaštite porodice, u ovakvim sporovima se ne smeju zanemariti, a oni nedvosmisleno ukazuju na to da je tuženi nasilje u porodici izvršio zbog čega je organ starateljstva u nekoliko navrata zaključivao da je radi zaštite od nasilja u porodici nužno da se pokrene odgovarajući postupak. Porodično nasilje, pa i kada se ono ne ispoljava u drastičnijem vidu i kada zbog njega nisu nastupile ozbiljne posledice, kao što je ovde slučaj, ne sme se tolerisati.

S obzirom da se ni ostalim navodima iz revizije, koji su uglavno usmereni na pobijanje utvrđenog činjeničnog stanja, ne dovodi u sumnju pravilnost nižestepenih odluka to je i odlučeno kao u izreci, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća sudija

Vesna Popović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić