Protiv drugostepene presude tužena je blagovremeno izjavila reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava, zasnivajući istu na potrebi razmatranja pravnog pitanja od opšteg interesa, ujednačavanja sudske prakse u vezi sa pitanjem početka i toka rokova zastarelosti potraživanja naknade nematerijalne štete na ime duševnih bolova zbog umanjenja opšte životne aktivnosti.

Apelacioni sud u Beogradu je rešenjem R3 br. 115/15 od 11.06.2015.godine predložio Vrhovnom kasacionom sudu odlučivanje o izjavljenoj reviziji tužene u smislu člana 395. ZPP, a zbog potrebe ujednačavanja sudske prakse.

Vrhovni kasacioni sud je prihvatio predlog Apelacionog suda u Beogradu za odlučivanje o reviziji tužene izjavljenoj protiv drugostepene presude kao izuzetno dozvoljenoj reviziji jer su u konkretnom slučaju i po oceni Vrhovnog kasacionog suda ispunjeni uslovi iz člana 395. ZPP, zbog potrebe ujednačavanja sudske prakse obzirom na različito odlučivanje nižestepenih sudova o prigovoru zastarelosti potraživanja, naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog umanjenja opšte životne aktivnosti prouzrokovane posttraumatskim stresnim poremećajem.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u granicama propisanim odredbom člana 399. ZPP („Službeni glasnik RS“, broj 125/04 i 111/09) koji se u konkretnom slučaju primenjuje na osnovu člana 506. stav 1. ZPP („Službeni glasnik RS“, br. 72/11) i odlučio da je revizija tužene osnovana.

Pobijana presuda nije zahvaćena bitnom povredom odredaba parničnog postupka iz člana 361. stav 2. tačka 9. ZPP, na koju se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti, a revizijom tužene konkretno se ne ukazuje na postojanje drugih bitnih povreda koje mogu biti revizijski razlog.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je sa svojom porodicom izbegao iz Hrvatske za Srbiju 1995. godine gde je stigao 12.08.1995. godine i smestio se u blizini L.. Odatle je prinudno odveden 18.08.1995. godine od strane pripadnika MUP-a Republike Srbije prvobitno u N., a potom u J.odakle je preuzet od strane Vojske Republike Srpske. Tu je prisilno držan do decembra 1995. godine. U navedenom periodu trpeo je torturu i prisilno je vraćen na ratište. Kao posledica ovih događaja tužilac je oboleo od posttraumatskog stresnog poremećaja što je konstatovano 2006. godine, a usled navedenog poremećaja kod tužioca je došlo do umanjenja opšte životne aktivnosti u iznosu od 12%. Prvi simptomi kod tužioca pojavili su se nakon prisilne mobilizacije u vidu nervoze i napetosti, razdražljivosti i alkoholizma kao posledice u suštini posttraumatskog stresnog poremećaja. Tužbu u predmetnom sporu tužilac je podneo 27.09.2006. godine.

Kod ovako utvrđenih činjenica prema stanovištu nižestepenih sudova potraživanje tužioca nije zastarelo jer je tužba podneta u okviru objektivnog i subjektivnog roka iz člana 376. stav 1. i 2. Zakona o obligacionim odnosima računajući rok od 2006. godine kada je bolest dobila definitivan oblik ali lečenje nije završeno. Sa tih razloga nižestepeni sudovi nisu prihvatili prigovor zastarelosti istaknut od strane tužene.

Prema odredbi člana 376. stav 1. ZOO potraživanje naknade prouzrokovane štete zastareva za tri godine od dana kada je oštećeni doznao za štetu i za lice koje je štetu učinilo, a prema stavu 2. istog člana potraživanje naknade štete zastareva za pet godina od dana kad je šteta nastala.

Tužilac zahtev za naknadu štete zasniva na uzročnoposledičnoj vezi između preživljene traume nakon prisilne mobilizacije i na ratištu 1995. godine i nastalih posledica koje se manifestuju kao posttraumatski stresni poremećaj dijagnostifikovan prilikom psihijatrijskog pregleda 19.09.2006. godine. Tužilac je simptome bolesti počeo da oseća odmah nakon mobilizacije ali se tada nije obraćao lekaru radi lečenja. Međutim, kako je u konrketnom slučaju protekao objektivni rok od pet godina iz člana 376. stav 2. ZOO za zastarelost potraživanja po osnovu naknade prouzrokovane štete koji se računa od dana nastanka štete koja je u ovom slučaju nastala 1995. godine to je tužba koja je podneta 2006. godine podneta po proteku zastarnog roka zbog čega je osnovan revizijski navod da su nižestepene presude zasnovane na pogrešnoj primeni materijalnog prava, a povodom odlučivanja o istaknutom prigovoru zastarelosti tužiočevog potraživanja.

Na osnovu izloženog Vrhovni kasacioni sud je preinačio nižestepene presude u delu usvojenog tužbenog zahteva i tužbeni zahtev odbio kao neosnovan primenom člana 407. stav 1. relevantnog ZPP.

Obzirom da je preinačena odluka o glavnoj stvari preinačena je i oluka o troškovima postupka tako što je zahtev tužioca za naknadu troškova odbijen kao neosnovan, a troškovi tuženoj nisu dosuđeni jer iste nije tražila ni opredelila saglasno članu 159. relevantnog ZPP.

Predsednik veća - sudija

Branislava Apostolović, s.r.