Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni kasacioni sud je ocenio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužena je vlasnik stana broj .., na VI spratu stambene zgrade u ulici ... broj .. u ... . Na osnovu pisanih saglasnosti stanara kojima pripada više od polovine ukupne površine stanova u predmetnoj zgradi od 29.05.2009. godine i 10.03.2010. godine, Skupština zgrade je dana 01.06.2009. godine i 10.03.2010. godine donela odluke o davanju saglasnosti tuženoj da izvrši odgovarajuće građevinske radove na pripajanju zajedničkih delova zgrade svom stanu, i to krovne terase ispred stana broj .. na VI spratu, odnosno vešernice i pripadajuće krovne terase dužinom iste prema ulicama ... broj .. i ... . Parnične stranke su zaključile ugovore kojima su uređena uzajamna prava i obaveze u vezi sa pripajanjem navedenih zajedničkih delova zgrade, koji su overeni pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu Ov 10382/2009 od 16.07.2009. godine i pred Prvim osnovnim sudom u Beogradu Ov 40109/2010 od 08.04.2010. godine. Ugovore je u ime i za račun tužioca zaključio i overio advokat BB po specijalnom punomoćju izdatom od strane tužene, kao predsednika Skupštine stanara zgrade. Članom 8. ugovora data je saglasnost tuženoj da upiše pravo svojine na prostoru nastalom pripajanjem krovne terase i vešernice. Tužena je isplatila ugovorene naknade, pribavila odobrenje za izvođenje radova, upotrebnu dozvolu i izvršila uknjižbu svog prava u katastru nepokretnosti. U listu nepokretnosti .. KO ... tužena je upisana kao vlasnik stana broj .., površine zatvorenog prostora 84,48 m2, sa terasom 146,35 m2.

Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su odbili tužbeni zahtev smatrajući da su predmetne odluke i ugovori punovažni, jer su u svemu saglasni odredbama članova 18, 21. i 22. osnovnog teksta Zakona o održavanju stambenih zgrada („Službeni glasnik RS“ broj 44/1995), koje su bile na snazi u vreme donošenja odluka i zaključenja ugovora, i to sve do odluke Ustavnog suda IU 95/2006 od 17.03.2011. godine, objavljene u „Službenom glasniku RS“ broj 27/11 dana 20.04.2011. godine. Ovom odlukom Ustavnog suda je utvrđeno da deo člana 18. stav 1, člana 21. stav 3. i člana 22. stav 2. Zakona o održavanju stambenih zgrada koji glasi „saglasnošću vlasnika stanova i drugih poslovnih delova zgrade kojima pripada više od polovina ukupne površine stanova i drugih posebnih delova zgrade“ nisu u saglasnosti sa Ustavom i potvrđenim međunarodnim ugovorima. Prema stanovištu nižestepenih sudova, navedena odluka Ustavnog suda ne utiče na punovažnost ovde pobijanih odluka i ugovora iz razloga što su ugovarači ispunili svoje ugovorne obaveze, pa je pravni odnos među strankama povodom pobijanih odluka i ugovora prestao ispunjenjem ugovora, pre objavljivanja odluke Ustavnog suda. Saglasno odredbi člana 58. stav 1. Zakona o Ustavnom sudu, kada Ustavni sud utvrdi da zakonska odredba nije u saglasnosti sa Ustavom, ona prestaje da važi danom objavljivanja odluke Ustavnog suda u „Službenom glasniku RS“, tako da nema retraktivno dejstvo.

Takođe, nižestepeni sudovi su imali u vidu da je odredbama članova 1. do 3. Zakona o dopunama Zakona o održavanju stambenih zgrada („Službeni glasnik RS“ broj 88/11 od 24.11.2011. godine), predviđeno da se većinom od ukupnog broja članova skupštine zgrade može doneti odluka o izvođenju radova na sanaciji ravnog krova, pretvaranju zajedničkog prostora u stan ili poslovni prostor i pripajanju zajedničke prostorije susednom stanu ili poslovnom prostoru. Iz navedenih zakonskih odredbi proizlazi da pravo jednakog odlučivanja etažnih vlasnika o načinu korišćenja zajedničkih delova zgrade znači da glas svakog pojedinog etažnog vlasnika ima jednaku vrednost nezavisno od površine stanova koje ovo lice poseduje, a ne da se ovakve odluke mogu doneti isključivo jednoglasno, saglasnošću svih etažnih vlasnika.

U konkretnom slučaju, iz pisanih saglasnosti stanara od 29.05.2009. godine i 10.03.2010. godine proizlazi da je većina od ukupnog broja članova stambene zgrade dala saglasnost tuženoj da može da izvrši pripajanje zajedničkih delova zgrade svom stanu (saglasnost je dalo 12 vlasnika stanova od ukupno 22). Prema iznetom, osporene odluke i ugovori su saglasni odredbama Zakona o održavanju stambenih zgrada(„Službeni glasnik RS“, broj 44/1995, 46/1998, 1/2001, 101/2005, 27-2011- Odluka US i 88/2011). I to, nezavisno od isticane okolnosti da je tužena u svojstvu predsednika Skupštine stanara zgrade dala punomoćje advokatu da u ime i za račun tužioca zaključi predmetne ugovore. Naime, nijednim zakonskim propisom nije isključena mogućnost predsednika Skupštine stanara zgrade da ovlasti punomoćnika iz reda advokata radi preduzimanja pravnih poslova o kojima je odluku donela skupština zgrade. Nižestepeni sudovi su ocenili da izdavanjem specijalnog punomoćja za zaključenje ugovora, tužena nije na punomoćnika prenela više prava nego što je imala i da su ugovori koje je punomoćnik advokat u ime i za račun tužioca zaključio u svemu u skladu sa datim saglasnostima stanara, odnosno odlukama koje je Skupština zgrade donela u pogledu pripajanja zajedničkih delova zgrade stanu tužene, iz kojih razloga su neosnovana isticanja o ništavosti preduzetih pravnih poslova.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, neosnovano se navodima revizija osporava pravilnost primene materijalnog prava u ovoj pravnoj stvari.

Pobijana presuda je zasnovana na potpunim i pravilnim razlozima koje revizijski sud podržava.

Za punovažno raspolaganje određenim zajedničkim prostorijama i delovima zgrade za kolektivno stanovanje, zahtevano je da je sproveden odgovarajući postupak propisan Zakonom o održavanju stambenih zgrada, što je u konkretnom slučaju učinjeno. Većinski način odlučivanja je bio obezbeđen. Tužena je stekla svojstvo investitora, ustanovljene obaveze je ispunila, ustupljeni zajednički delovi zgrade su pripojeni njenom stanu. U prisustvu tih činjenica, tužena kao investitor stiče pravo svojine na adaptiranim zajedničkim delovima zgrade pripojenim posebnom delu. Na stečena prava ne može imati uticaja docnija izmena propisa, kao ni odluka Ustavnog suda na koju se revident poziva. Neustavna odredba zakona prestaje da važi danom objavljivanja odluke Ustavnog suda u „Službenom glasniku Republike Srbije“, koja deluje za ubuduće, a ne na svršene situacije. Sprovedeno u skladu sa propisima koji su bili u primeni, ne daje osnova tumačenju da je za pripajanje zajedničke prostorije i delova krovne terase stanu tužene, bila potrebna saglasnost svih etažnih vlasnika. Prema utvrđenom, kriterijum većinskog načina odlučivanja na osnovu datih saglasnosti vlasnika etaža u konkretnom slučaju je zadovoljen, i po principu površinske većine i po principu proste većine etažnih vlasnika. Sledstveno tome, većinski donete odluke i na osnovu njih zaključeni ugovori koji su realizovani, nisu protivni prinudnim propisima odnosno nisu ništavi u smislu člana 103. Zakona o obligacionim odnosima.

Iz iznetih razloga, Vrhovni kasacioni sud je ocenio da revizija tužioca nije osnovana i primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučio kao u stavu prvom izreke.

Kako tužilac nije uspeo sa revizijom, to mu troškovi revizijskog postupka ne pripadaju, a sastav odgovora na reviziju tužene nije bio nužan i neophodan za donošenje revizijske odluke, zbog čega je primenom člana 163. ZPP, odlučeno kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća – sudija

Vesna Subić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić