Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Branislave Apostolović, predsednika veća, Zorane Delibašić, Branislava Bosiljkovića, Biserke Živanović i Božidara Vujičića, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Dragana Đilas, advokat iz ..., protiv tužene BB AD iz ..., koju zastupa punomoćnik dr Nemanja Aleksić, advokat iz ..., radi utvrđenja ništavosti i isplate, odlučujući o reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Somboru Gž 407/2019 od 25.03.2019. godine, u sednici veća održanoj dana 26.09.2019. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE DOZVOLJAVA SE odlučivanje o posebnoj reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Somboru Gž 407/2019 od 25.03.2019. godine - dela stava prvog izreke kojim je odbijena žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tužene izjavljena protiv presude Višeg suda u Somboru Gž 407/2019 od 25.03.2019. godine - dela stava prvog izreke kojim je odbijena žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Vrbasu, Sudska jedinica u Kuli, P 1237/2017 od 21.11.2018. godine, stavom prvim izreke delimično je usvojen tužbeni zahtev tužioca. Stavom drugim izreke utvrđena je ništavost ugovorne odredbe člana 6. tačka 1. Ugovora o dinarskom gotovinskom kreditu broj ..., što je tužena dužna trpeti i priznati. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu iznos od 4.885,75 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na iznos od 4.000,00 dinara počev od 30.04.2018. godine do isplate. Stavom četvrtim izreke, odbijen je tužbeni zahtev u delu kojim je traženo da se obaveže tužena da isplati tužiocu zakonsku zateznu kamatu na iznos od 885,75 dinara počev od 30.04.2018. godine do isplate. Stavom petim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu troškove parničnog postupka u iznosu od 69.800,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude.

Presudom Višeg suda u Somboru Gž 407/2019 od 25.03.2019. godine, stavom prvim izreke žalba tužene je delimično usvojena i presuda Osnovnog suda u Vrbasu, Sudske jedinice u Kuli, P 1237/2017 od 21.11.2018. godine preinačena u delu odluke o troškovima postupka na način što je odbijen zahtev tužioca za naknadu troškova postupka preko iznosa od 60.800,00 dinara do dosuđenog iznos od 69.800,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom na tu razliku od izvršnosti do isplate, dok je u preostalom pobijanom usvajajućem, a nepreinačenom delu prvostepena presuda potvrđena, a žalba tužene odbijena. Stavom drugim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu - dela stava prvog kojim je odbijena žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u nepreinačenom, usvajajućem delu tužena je blagovremeno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, pozivajući se na odredbu člana 404. Zakona o parničnom postupku.

Prema odredbi člana 404. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US, 55/14 i 87/18 – u daljem tekstu: ZPP) revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja se ne bi mogla pobijati revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pravna pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija). Stavom 2. je propisano da o dozvoljenosti i osnovanosti revizije iz stava 1. ovog člana odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija.

Vrhovni kasacioni sud je u granicama svojih ovlašćenja na osnovu člana 404. ZPP, ocenio da u konkretnom slučaju ne postoji potreba za razmatranjem pravnih pitanja od opšteg interesa i u interesu ravnopravnosti građana, za ujednačavanjem sudske prakse, kao ni potreba novog tumačenja prava, uzimajući u obzir vrstu i prirodu spora, sadržinu tražene sudske zaštite, način presuđenja i razloge za usvajanje tužbenog zahteva. Tužena je uz reviziju priložila sudske odluke s namerom da potkrepi tvrdnju o postojanju različitih sudskih odluka u istoj činjeničnoj i pravnoj situaciji kao u konkretnom slučaju i suprotnom presuđenju sudova o identičnom tužbenom zahtevu kao što je konkretan. Međutim, priložene odluke na koje se revizija poziva kao dokaz postojanja drugačije sudske prakse su odluke prvostepenih sudova, a one ne mogu da budu izraz ustaljene sudske prakse, pa nije ispunjen zakonski uslov koji se odnosi na potrebu ujednačavanja sudske prakse. Naime, povreda prava na pravnu sigurnost, kao elementa prava na pravično suđenje zajemčenog odredbama člana 32. stav 1. Ustava, postoji samo u slučaju postojanja različite prakse sudova najviše pravne instance koja dovodi u neravnopravan položaj lica koja se nalaze u istoj činjeničnoj i pravnoj situaciji (stav izražen u odluci Ustavnog suda Už 1948/2014 od 12.10.2017. godine). Isto se odnosi i na drugostepenu odluku Apelacionog suda u Beogradu koja je priložena uz reviziju i čija sadržina se, s obzirom na to da se radi o jednoj izdvojenoj odluci suda više instance, ne može tumačiti kao izraz ustaljene sudske prakse. Obrazloženja presuda nižestepenih sudova za odluku o usvajanju zahteva tužioca u skladu su sa postojećom sudskom praksom Vrhovnog kasacionog suda u tumačenju i primeni materijalnog prava – odredaba članova 12., 15., 46., 47., 105., 109. i 1065. Zakona o obligacionim odnosima. Razlozi na kojima su zasnovane odluke nižestepenih sudova u tom smislu odgovaraju i usklađeni su sa važećim tumačenjem prava i vladajućim pravnim shvatanjem u praksi nižestepenih sudova i revizijskog suda u primeni navedenih zakonskih odredbi, tako da ne postoji potreba za novim tumačenjem prava. Vrhovni kasacioni sud nalazi da banke imaju pravo samo na stvarne troškove prilikom obrade kredita i puštanja kredita u tečaj. Naime, pravni stav Vrhovnog kasacionog suda je da iznos troškova koje banka obračunava prilikom odobravanja kredita ili koji su poznati na dan obračuna i koje banka obračunava klijentu u toku realizacije kredita mogu biti posebno iskazani u ugovoru o kreditu kao obaveza korisnika kredita bilo u procentualnom iznosu ili u apsolutnoj vrednosti, ali uslov je da moraju biti navedeni u ponudi banke tako jasno i nedvosmisleno da korisnik kredita nijednog trenutka ne bude doveden u zabludu o kojim troškovima je reč i mogu biti naplaćeni korisniku kredita samo jednom. Tužena, iako je na njoj bio teret dokazivanja, nije pružila dokaze da je postupila u skladu sa navedenim pravnim stavom. Zato, ni u slučaju da je dozvoljeno odlučivanje o reviziji tužene u smislu člana 404. ZPP, ne bi došlo do drugačijeg odlučivanja i povoljnijeg ishoda spora za tuženu.

Iz navednog razloga nisu ispunjeni uslovi da se u ovoj parnici prihvati odlučivanje o reviziji tužene kao izuzetno dozvoljenoj, pa je na osnovu člana 404. ZPP Vrhovni kasacioni sud odlučio kao u prvom stavu izreke ovog rešenja.

Ispitujući dozvoljenost revizije na osnovu člana 410. stava 2. tačke 5) ZPP, Vrhovni kasacioni sud je utvrdio da revizija nije dozvoljena.

Tužba je podneta 13.12.2017. godine radi utvrđenje delimične ništavosti ugovora o dinarskom gotovinskom kreditu i isplate, a kao vrednost predmeta spora označen je iznos od 4.000,00 dinara. Pobijana drugostepena presuda doneta je 25.03.2019. godine.

Članom 468. stavom 1. ZPP propisano je da su sporovi male vrednosti sporovi u kojima se tužbeni zahtev odnosi na potraživanje u novcu koje ne prelazi dinarsku protivvrednost 3.000 evra po srednjem kursu NBS na dan podnošenja tužbe. Članom 479. stavom 6. ZPP propisano je da u postupcima u sporovima male vrednosti protiv odluke drugostepenog suda nije dozvoljena revizija.

Kako se u konkretnom slučaju radi o sporu male vrednosti, revizija tužene nije dozvoljena, u smislu odredbe člana 479. stava 6. ZPP.

Imajući izloženo u vidu, na osnovu člana 413. ZPP, odlučeno je kao u drugom stavu izreke.

Predsednik veća - sudija

Branislava Apostolović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić