U postupku donošenja pobijane presude nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stava 2. tačke 2) Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema činjeničnom stanju utvrđenom nakon otvaranja rasprave pred drugostepenim sudom, savet stambene zgrade u ulici ... br. ... u ... doneo je 21.04.2000. godine odluku o adaptaciji podrumskog prostora stana broj ... koji se nalazi u suterenu zgrade desno od ulaza u zgradu u stambeni prostor – garsonjeru. Odlukom je odobreno tuženom ..., vlasniku stana broj ... i jedne garaže, da izvrši unutrašnju adaptaciju dela suterenskog prostora zgrade u stambeni prostor ukupne površine 23,25 m2.

Prema projektima zgrade GG i DD u ulici ... br. ..., čiji su sopstvenici GG i DD, predmetna prostorija desno od ulaza označena je kao sklonište i kao podrum.

Prema izvodu iz zemljišnih knjiga od 10.03.2000. godine i pregledu Infostana od 25.04.2001. godine vlasnici posebnih delova zgrade u ul. ... br. ... su ĐĐ, garaže površine 14m2 i stana površine 86m2, VV, garaže površine 18m2 i stana površine 104m2, EE, sobe površine 26m2, ŽŽ, stana površine 86m2, ZZ, stana površine 87m2, II i JJ, stana površine 47m2 svako u po ½ idealna dela, KK, stana površine 87m2, i Opština Vračar kao korisnik sobe br. ... .

Pismenu saglasnost za predmetnu adaptaciju dali su 21.04.2000. godine ĐĐ, vlasnik stana i garaže, VV, vlasnik stana i garaže, ZZ, vlasnik stana i JJ, jedan od dva suvlasnika stana.

Između saveta zgrade u ... br. ... i VV zaključen je ugovor o uređenju međusobnih odnosa nastalih prilikom unutrašnje adaptacije podrumskog prostora u suterenu stambene zgrade desno u stambeni prostor – garsonjeru koji je overen u Trećem opštinskom sudu u Beogradu Ov .../... dana 15.12.2000. godine. Investitor VV se obavezao da izvrši sve nužne radove na adaptaciji podrumskog prostora u stambeni, a vlasnici stanova i drugih posebnih delova zgrade po tom osnovu nemaju daljih potraživanja od investitora. Investitor je u obavezi da izvrši sve potrebne popravke i zamenu dotrajale horizontalne i vertikalne hidro izolacije i vodovodnih i kanalizacionih cevi, a po završetku radova ima pravo da se nakon dobijanja upotrebne dozvole uknjiži kao isključivi vlasnik predmetne nepokretnosti. Predmetni ugovor je ispunjen.

Rešenjem o upotrebnoj dozvoli Odeljenja za građevinske i komunalne poslove Opštine Vračar od 27.02.2012. godine odobrena je tuženom VV upotreba izvedenih radova formiranja stana površine 23,40 m2, iskop dvorišne površine i nivelacija terena u površini od 25 m2 kako bi postojeći temelj i podrumski zidovi zaštitili hidroizolacijom u ulici ... br. ... u ... .

Tuženi VV je predmetnu garsonjeru prodao LL na osnovu ugovora o kupoprodaji nepokretnosti overenog u Trećem opštinskom sudu u Beogradu Ov .../... dana 10.08.2005. godine.

Prema stanovištu drugostepenog suda, tuženom VV odobrena je adaptacija dela suterenskog prostora u stambeni prostor uz saglasnost većine od ukupnog broja članova skupštine zgrade jer su saglasnost dala tri vlasnika stana, od kojih su dva istovremeno i vlasnici garaža, i jedan suvlasnik stana, zbog čega ugovor od 15.12.2000. godine nije ništav. Tužilac nije dokazao da je predmetna prostorija u suterenu sklonište, a ne podrum.

Revizijski navodi kojima se ukazuje na pogrešno utvrđeno činjenično stanje nisu osnovani. Obrazloženje pobijane presude sadrži razloge o svim činjenicama bitnim za presuđenje koji su saglasni međusobno i sadržini izvedenih dokaza, zbog čega ovaj sud nema razloga da sumnja u savesnost drugostepenog suda prilikom ocene dokaza. Činjenica da je predmetna prostorija u suterenu predstavljala podrum utvrđena je iz sadržine pismenih dokaza, a i u projektu dostavljenom uz tužbu označena je i kao podrum i kao sklonište. Plan Odeljenja protiv – bojnih otrova nije dokaz da je predmetna prostorija bila namenjena isključivo za sklonište imajući u vidu sadržinu ostalih pismenih dokaza, a tužilac nije dokazao tvrdnju da je odobrenje za adaptaciju dobijeno na osnovu projekta koji nije autentičan. Drugostepeni sud, na osnovu pravilne primene člana 398. stav 3. ZPP, nije cenio nalaz i mišljenje veštaka od 02.04.2013. godine iz čega sledi da je pravilnom ocenom iskaza ZZ utvrđeno da je njen potpis na saglasnosti od 21.04.2000. godine autentičan.

Pobijanom presudom je materijalno pravo delimično pogrešno primenjeno, ali to nije uticalo na pravilnost odlučivanja. Prema članu 21. Zakona o održavanju stambenih zgrada ("Službeni glasnik RS", br. 44/95...88/11), koji se primenjuje od 02.12.2011. godine, odluka skupštine zgrade o pretvaranju zajedničkih prostorija u stan donosi se većinom od ukupnog broja članova skupštine zgrade. Vlasnik stana koji je istovremeno i vlasnik garaže ima pravo na jedan glas u skupštini zgrade jer prema članu 12. stavu 1. navedenog zakona skupštinu zgrade čine svi vlasnici stanova i drugih posebnih delova zgrade. Glas vlasnika stana i garaže ne može se računati kao dva glasa u skupštini zgrade jer bi takvo tumačenje faktički moglo dovesti do toga da jedan vlasnik više stambenih jedinica ili posebnih delova zgrade može samostalno odlučiti o zajedničkim prostorijama. Na taj način bi bilo obesmišljeno skupštinsko odlučivanje o zajedničkim prostorijama, kao i institut zajedničke svojine iz člana 18. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa. Prema utvrđenim činjenicama, saglasnost za pretvaranje podruma u stan dalo je četiri od osam članova skupštine. Međutim, u vreme donošenja odluke skupštine zgrade od 21.04.2000. godine primenjivala se odredba člana 21. stava 3. Zakona o održavanju stambenih zgrada ("Službeni glasnik RS", br. 44/95) prema kojoj se odluka o pretvaranju zajedničke prostorije u stan donosila saglasnošću vlasnika stanova odnosno, drugih posebnih delova zgrade kojima pripada više od polovine ukupne površine stanova i drugih posebnih delova zgrade. Vlasnici stanova i garaža za koje je u ovom postupku utvrđeno da su potpisali saglasnost od 21.04.2000. godine, ĐĐ, VV, ZZ i JJ, su tada i bili vlasnici više od polovine ukupne površine stanova i garaža. U takvoj činjeničnoj situaciji, ne može se smatrati da su tuženi postupili protivzakonito 21.04.2000. godine bez obzira na to što je član 21. stava 3. Zakona o održavanju stambenih zgrada ("Službeni glasnik RS", br. 44/95) objavljivanjem odluke Ustavnog suda 20.04.2011. godine prestao da važi pošto je utvrđeno da nije u saglasnosti sa Ustavom. Navedeni vlasnici čiji je potpis autentičan na saglasnosti od 21.04.2000. godine su tada bili vlasnici više od polovine ukupne površine stanova i garaža zbog čega se zakonitost odluke skupštine ne može ispitivati primenom kasnije izmenjenog člana 21. stava 3. prema kojem je merodavna većina glasova članova skupštine. Iako je jasno da se zakonske odredbe za koje je odlukom Ustavnog suda utvrđeno da nisu u saglasnosti sa Ustavom ne mogu nadalje primenjivati, u konkretnoj situaciji bi odlučivanje o zakonitosti odluke skupštine zgrade od 21.04.2000. godine primenom kasnije izmenjene zakonske odredbe vodilo nesigurnosti pravnog poretka, što svakako nije cilj uklanjanja neustavnih odredaba iz pozitivnih zakonskih propisa.

Shodno navedenom, Vrhovni kasacioni sud je, primenom člana 414. stava 1. ZPP, odlučio kao u prvom stavu izreke.

Vrhovni kasacioni sud je, primenom člana 165. stava 1. u vezi člana 153. ZPP, odbio zahtev parničnih stranaka za naknadu troškova revizijskog postupka jer tužilac nije uspeo u ovom postupku, a odgovor na reviziju koju su podneli tuženi nije bio potreban za postupak.

Predsednik veća-sudija

dr Dragiša B. Slijepčević, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić