Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik RS“ 72/11...55/14), pa je našao da revizija tužioca nije osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni kasacioni sud pazi po službenoj dužnosti. Drugih bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz navedene zakonske odredbe koja bi mogla predstavljati osnov za uvažavanje revizije tužioca, nema.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužena je u aprilu 2003. godine bez pravnog osnova ušla u posed spornog lokala broj .. u ... broj .. u ... i isti je koristila za odlaganje materijala i radnog alata. Pravnosnažnim i izvršnim rešenjem na osnovu priznanja Četvrtog opštinskog suda u Beogradu P 1838/03 od 11.03.2004. godine utvrđeno je da je tužena smetala pravnog prethodnika tužilje DZ Srbije i Crne Gore, Ministarstvo odbrane, Vojnograđevinsku direkciju Beograd, u poslednjem mirnom i faktičkom posedu poslovnog prostora – lokala broj .. u ... broj .., tako što je obila ulazna vrata navedenog lokala i stavila katanac na isti, a u poslovni prostor – lokal unela svoje stvari, te je naloženo tuženoj da uspostavi pređašnje stanje poseda tako što će predmetni lokal ispražnjen od lica i stvari predati tužilji na mirno korišćenje i raspolaganje. Tužena je dana 01.05.2004. godine ispraznila sporni lokal tako što je iznela materijal koji je u njemu čuvala, a istog dana je ključeve od lokala ostavila kod obezbeđenja Vojnograđevinskog centra koji se nalazi preko puta stana u kome stanuje. Tužilac je 27.10.2004. godine podneo predlog za izvršenje na osnovu rešenja Četvrtog opštinskog suda u Beogradu P 1838/03 od 11.03.2004. godine, ali je predlog odbačen kao neblagovremen, jer je podnet po proteku zakonom propisanog roka u kome se može tražiti prinudno izvršenje odluke donete u sporu zbog smetanja poseda. U periodu od aprila 2003. godine zaključno sa novembrom 2016. godine na ime zakupa spornog lokala ostvario bi se prihod od ukupno 5.176.613,00 dinara koji predstavlja zbir pojedinačnih mesečnih iznosa zakupnine, utvrđen veštačenjem.

Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, po oceni Vrhovnog kasacionog suda pravilno su nižestepeni sudovi primenili materijalno pravo kada su odbili tužbeni zathev tužioca za iseljenje tužene iz predmetnog lokala u smislu člana 37. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa i kada su delimično usvojili tužbeni zahtev tužioca za naknadu štete na ime upotrebljene tuđe stvari u svoju korist u smislu člana 219. ZOO i člana 189. stav 2. ZOO.

Odredbom člana 37. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa propisano je da vlasnik može tužbom zahtevati od držaoca povraćaj individualno određene stvari (stav 1). Vlasnik mora dokazati da na stvar čiji povraćaj traži ima pravo svojine, kao i da se stvar nalazi u faktičkoj vlasti tuženog (stav 2). Pravo na podnošenje tužbe iz stava 1. ovog člana ne zastareva (stav 3).

Odredbom člana 219. Zakon o obligacionim odnosima propisano je da kada je neko tuđu stvar upotrebio u svoju korist imalac može zahtevati nezavisno od prava na naknadu štete, ili u odsustvu ove, da mu ovaj naknadi korist koju je imao od upotrebe.

Odredbom člana 189. stavom 2. Zakona o obligacionim odnosima propisano je da se visina naknade štete određuje prema cenama u vreme donošenja sudske odluke, izuzev slučaja kada zakon naređuje šta drugo.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda pravilan je zaključak nižestepenih sudova da tužilac u provedenom postupku shodno članu 231. stav 1. ZPP nije dokazao da je pokušao da uđe u posed predmetnog lokala, te da mu je to onemogućeno od strane tužilje ili trećih lica, odnosno nije dokazao da je tužena nakon 01.05.2004. godine i dalje u posedu i državini spornog lokala, pa nisu ispunjeni uslovi za primenu odredbe člana 37. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa, zbog čega je pravilno odbijen tužbeni zahtev tužioca za iseljenje tužene iz predmenog lokala.

Pravilan je i zaključak nižestepenih sudova da je delimično osnovan tužbeni zahtev tužioca za traženu naknadu štete, odnosno koristi koju je tužena imala upotrebom predmetnog lokala tužioca u svoju korist za period od aprila 2003. godine zaključno sa aprilom 2004. godine kada je bila u posedu i državini predmetnog lokala, a shodno članu 219. ZOO i članu 189. stav 2. ZOO, te da u preostalom delu tužbeni zahtev tužioca nije osnovan. Tužena se iz predmetnog lokala iselila 01.05.2004. godine, a tužilac je od momenta pravnosnažnosti rešenja Četvrtog opštinskog suda u Beogradu P 1873/03 od 11.03.2004. godine imao mogućnost da preduzme pravne i faktičke radnje kako bi povratio posed lokala i sprečio dalje umanjenje svoje imovine u vidu mesečne zakupnine.

Sa iznetih razloga neosnovani su revizijski navodi tužioca o pogrešnoj primeni materijalnog prava od strane nižestepenih sudova.

Kako se ni ostalim revizijskim navodima ne dovodi u sumnju pravilnost pobijane presude, jer su isti suprotno članu 407. stav 2. ZPP usmereni na pobijanje utvrđenog činjeničnog stanja, zbog čega se revizija ne može izjaviti, to je Vrhovni kasacioni sud odlučio kao u izreci, primenom člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća-sudija,

Slađana Nakić Momirović, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić