Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev 3648/2020
26.08.2020. godina
Beograd

Vrhovni kasacioni sud u veću sastavljenom od sudija Jasminke Stanojević, predsednika veća, Biserke Živanović, Vesne Subić, Jelice Bojanić Kerkez i Dobrile Strajina, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Veroslav Garić, advokat iz ..., protiv tužene Komercijalne banke AD iz Beograda, čiji je punomoćnik Nemanja Aleksić, advokat iz ..., radi utvrđenja, odlučujući o reviziji tužene izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Kraljevu Gž 789/19 od 28.04.2020. godine, u sednici od 26.08.2020. godine, doneo je

R E Š E NJ E

NE PRIHVATA SE odlučivanje o reviziji tužene, izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Kraljevu Gž 789/19 od 28.04.2020. godine, kao izuzetno dozvoljenoj.

ODBACUJE SE kao nedozvoljena revizija tužene izjavljena protiv presude Višeg suda u Kraljevu Gž 789/19 od 28.04.2020. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Kraljevu P 1256/2018 od 13.05.2019. godine, stavom prvim izreke tužena je obavezana da tužiocu na ime sticanja bez osnova plati 21.105,38 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od 02.03.2009. godine do isplate. Stavom drugim izreke tužena je obavezana da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati 30.988,44 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Kraljevu Gž 789/19 od 28.04.2020. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda.

Protiv drugostepene presude, tužena je blagovremeno podnela reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava i iz razloga propisanih članom 404. Zakona o parničnom postupku.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, nisu ispunjeni zakonski uslovi za odlučivanje o reviziji tužene kao izuzetno dozvoljenoj, u smislu člana 404. stav 1 Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik RS“ 72/11 ... 87/18). Naime, pobijana presuda doneta je u skladu sa pravnim stavom usvojenim na sednici Građanskog odeljenja Vrhovnog kasacionog suda od 22.05.2018. godine, prema kome banka ima pravo na naplatu troškova i naknadu bankarskih usluga, pa odredba ugovora o kreditu kojim se korisnik kredita obavezuje da banci plati troškove kredita nije ništava, pod uslovom da je ponuda banke sadržala jasne i nedvosmislene podatke o troškovima kredita. Troškovi kredita i puštanja kredita u tečaj, kao i drugi troškovi koje banka obračunava korisniku prilikom odobravanja kredita, ili koji su poznati na dan obračuna i koje je banka obračunala korisniku u toku realizacije ugovora o kreditu, mogu biti iskazani i u procentualnom iznosu, a naplaćuju se samo kroz obračun efektivne kamatne stope. Zato je odlučeno kao u stavu prvom izreke.