Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž 4019/17 od 07.12.2017. godine, stavom prvim izreke, odbijene su kao neosnovane žalbe tužilje i tužene „BANCA INTESA” i potvrđena presuda Osnovnog suda u Kraljevu P 2832/15 od 14.03.2017. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je presuda Osnovnog suda u Kraljevu P 2832/15 od 14.03.2017. godine u stavu drugom izreke, tako što je 1) obavezana tužena „BANCA INTESA” da tužilji na ime naknade nematerijalne štete, pored iznosa dosuđenog stavom prvim izreke presude Osnovnog suda u Kraljevu P 2832/15 od 14.03.2017. godine plati i to: za pretrpljene fizičke bolove još 50.000,00 dinara, za pretrpljen strah još 30.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti još 150.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom od 14.03.2017. godine; 2) odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilja tražila da sud obaveže tuženu „BANCA INTESA” da joj na ime naknade nematerijalne štete, preko iznosa dosuđenog u stavu prvom izreke presude Osnovnog suda u Kraljevu P 2832/15 od 14.03.2017. godine i iznosa dosuđenih drugostepenom presudom, plati i to: za pretrpljene fizičke bolove još 50.000,00 dinara, za pretrpljen strah još 50.000,00 dinara i za pretrpljene duševne bolove zbog naruženosti još 50.000,00 dinara. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena „BANCA INTESA“ da tužilji na ime naknade troškova parničnog postupka plati 298.630,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Stavom četvrtim izreke, odlučeno je da rešenje o troškovima postupka sadržano u stavu petom izreke presude Osnovnog suda u Kraljevu P 2832/15 od 14.03.2017. godine ostaje neizmenjeno.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužena „BANCA INTESA” je izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava i bitnih povreda odredaba parničnog postupka.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 408. u vezi sa članom 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Sl. glasnik RS“, br.72/11, 55/14), Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija tužene „BANCA INTESA” nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a u reviziji se ne ukazuje na konkretne bitne povrede odredaba parničnog postupka učinjene u postupku pred drugostepenim sudom iz člana 407. stav 1. tačka 2. i 3. ZPP zbog kojih revizija može da se izjavi.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je … . godine povređena ispred poslovne zgrade tužene banke, na taj način što se okliznula na neraščišćen sneg i led i pala na metar i po od čeonog dela zgrade koja je u vlasništvu banke, na mestu na kome je banka ranije postojeći trotoar popločala mermernim pločicama. Prilikom povređivanja tužilja je zadobila povrede u vidu trostrukog preloma skočnog zgloba leve noge, što je teška telesna povreda. Zbog bolova hospitalizovana je … . godine, kada joj je urađen operativni zahvat i otpuštena je na kućno lečenje … . godine sa longetom. U martu 2013. godine, izvađen joj je jedan šraf i upućena na banjsko lečenje u trajanju od 42 dana, a potom na ambulantno lečenje u Specijalnoj bolnici u trajanju od tri nedelje. Krajem juna 2013. godine je ponovo hospitalizovana i izvađen joj je osteosintetski materijal iz unutrašnje i spoljašnje strane zgloba, da bi potom ponovo bila na rehabilitaciji u trajanju od šest nedelja. U oktobru 2013. godine je ponovo hospitalizovana i tada joj je izvađen deo osteosintetskog materijala, da bi potom provela četiri nedelje u banjskoj bolnici i lečenje je završeno 16.11.2015. godine usaglašenim nalazom i mišljenjem sudskih veštaka ortopeda i psihijatra utvrđeno je da je tužilja trpela fizičke bolove naročito jakog intenziteta u trajanju od oko 30 minuta, bolove jakog intenziteta u trajanju od pet sati, bolove srednjeg intenziteta u trajanju od 15 dana i slabog intenziteta u trajanju od šest meseci, te da će bolove trpeti i u budućnosti, a kod tužilje je utvrđena estetska naruženost lakog stepena. Usled povređivanja tužilja je trpela sekundarni strah jakog intenziteta u trajanju od oko jednog časa, do saopštavanja prirode i težine povrede, sekundarni strah srednjeg intenziteta u trajanju od oko dva i po meseca za vreme bolničkih lečenja i nošenja gips imobilizacije, a u periodu lečenja u trajanju od 11,5 meseci, trpela je sekundarni strah slabog intenziteta. Zbog navedenog događaja, kod tužilje se javio stresogeni psihijatrijski poremećaj koji je trajao za vreme lečenja oko 14 meseci i kod tužilje je došlo do umanjenja životne aktivnosti od 20%.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno su nižestepeni sudovi primenili materijalno pravo kada su utvrdili da je tužena banka odgovorna za štetu koja je tužilji prouzrokovana na osnovu člana 154. stav 2. Zakona o obligacionim odnosima.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu u pogledu visine dosuđene naknade štete za pretrpljene fizičke bolove, strah, kao i za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti pravilno nalazeći da su dosuđeni iznosi naknade nematerijalne štete odmereni uz pogrešnu primenu materijalnog prava.

U konkretnom slučaju, na osnovu nalaza i mišljenja sudskih veštaka medicinske struke, utvrđeno je da je usled povređivanja kod tužilje došlo do umanjenjnja životne aktivnosti od 20% (usaglašen nalaz sudskog veštaka ortopeda i psihijatra), da je tužilja u dužem periodu trpela fizičke bolove i strah koji su veštaci detaljno opisali, te je po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno drugostepeni sud odlučio kada je tužilji usled pretrpljene povrede dosuđena naknada nematerijalne štete u ukupnom iznosu od 200.000,00 dinara za pretrpljene fizičke bolove, 150.000,00 dinara za pretrpljen strah, kao i 400.000,00 dinara za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti. Prilikom odlučivanja o visini zahteva za naknadu nematerijalne štete po navedenim vidovima, drugostepeni sud je vodio računa o značaju povređenog dobra i cilju kome služi ta naknada, ali i o tome da se njome ne pogoduje težnjama koje nisu spojive sa njenom prirodom i društvenom svrhom. Tužilja je imala brojne nelagodnosti u toku lečenja, zbog čega je u dužem periodu trpela fizičke bolove i strah, a usled povređivanja je kod tužilje došlo do umanjenja životne aktivnosti 20%, te je pravilnom primenom člana 200. Zakona o obligacionim odnosima u vezi sa članom 232. ZPP, određena visina naknade nematerijalne štete.

Stoga su neosnovani revizijski navodi da je drugostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo prilikom odmeravanja visine naknade štete.

Na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci.

Predsednik veća - sudija

Vesna Popović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić