Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, nisu ispunjeni uslovi za odlučivanje o revizijama tuženih kao izuzetno dozvoljenim, u smislu odredbe člana 404. Zakona o parničnom postupku ("Službeni glasnik RS", br. 72/2011, 49/2013-US, 74/2013- US, 55/2014, 87/2018, 18/2020, u daljem tekstu: ZPP).

Pravnosnažnom presudom, primenom materijalnog prava iz čl. 212. i 214. Zakona o obligacionim odnosima, obavezani su tuženi da tužiocu isplate određene novčane iznose za koje su se u izvršnom postupku dvostruke naplate novčanog potraživanja tužene GG prema tužiocu neosnovano obogatili, sa zakonskom zateznom kamatom od dana sticanja bez osnova do isplate. Po predlogu izvršnog poverioca, ovde tužene, GG, na osnovu pravnosnažne i izvršne presude Osnovnog suda u Leskovcu P1 1180/13 od 27.11.2015. godine, Osnovni sud u Leskovcu, Sudska jedinica u Vlasotincu je rešenjem Ii 5387/2016 od 26.07.2016. godine odredio predloženo izvršenje protiv izvršnog dužnika, ovde tužioca, radi naplate novčanog potraživanja iz radnog odnosa, sa zakonskom zateznom kamatom, troškova parničnog i izvršnog postupka, zaplenom novčanih sredstava sa računa izvršnog dužnika i prenosom na račun izvršnog poverioca za iznos glavnog duga sa kamatom, a za iznos troškova parničnog i izvršnog postupka na račun punomoćnika izvršnog poverioca ovde tuženog advokata VV. Određeno je da će se izvršenje sprovesti preko javnog izvršitelja, ovde tužene BB, po čijem zaključku Ii-A173/2016 od 15.08.2016. godine je sprovedeno izvršenje, na taj način što su sa računa ovde tužioca skinuta novčana sredstva i na ime glavnog duga i obračunate kamate preneta na račun tužene GG, na ime troškova parničnog i izvršnog postupka preneta na račun punomoćnika GG – advokata VV i na ime troškova izvršenja pred javnim izvršiteljem preneta na račun javnog izvršitelja ovde tužene BB. Javni izvršitelj BB je u predmetu Ii-A398/2016 donela zaključak o ponovnom sprovođenju izvršenja određenog rešenjem o izvršenju Osnovnog suda u Leskovcu, Sudska jedinica u Vlasotincu Ii 5387/2016 od 26.07.2016. godine, pa je u postupku sprovođenja izvršenja 13.09.2016. godine došlo do dvostruke naplate potraživanja, u iznosima koje tužilac tužbom traži, nakon što isto nije uspeo da naplati u vansudskom postupku u kom se 21.09.2016. godine obratio javnom izvršitelju sa zahtevom za povraćaj protivzakonito zaplenjenih novčanih sredstava sa tekućeg računa, a 28.02.2017. godine i tuženima VV i GG, radi povraćaja novčanih sredstava zbog dva puta sprovedenog rešenja o izvršenju.

Imajući u vidu sadržinu tražene pravne zaštite, način presuđenja i razloge na kojima su zasnovane odluke nižestepenih sudova, Vrhovni kasacioni sud je ocenio da ne postoji potreba za ujednačavanjem sudske prakse ili novog tumačenja prava, kao ni potreba razmatranja pravnih pitanja od opšteg interesa ili pravnih pitanja u interesu ravnopravnosti građana. Ocena nižestepenih sudova o neosnovanosti istaknutih prigovora pasivne legitimacije na strani tuženih Javnog izvršitelja BB i advokata VV je u skladu sa praksom revizijskog suda i pravnim stavovima izraženim u odlukama Vrhovnog kasacionog suda da pasivna legitimacija ovih lica proizlazi iz utvrđene činjenice da su u postupku sporovođenja izvršenja radi naplate novčanih potraživanja tužene GG prema tužiocu, novčana sredstva na ime troškova parničnog i izvršnog postupka zaplenjena sa računa tužioca i preneta na račun punomoćnika GG – advokata VV, a na ime troškova izvršenja pred javnim izvršiteljem sa računa tužioca preneta na račun javnog izvršitelja ovde tužene BB, a ne na račun izvršnog dužnika GG. Tuženi nisu uz reviziju dostavili pravnosnažne presude iz kojih bi proizlazio zaključak o različitom odlučivanju u istoj ili bitno sličnoj činjeničnoj i pravnoj situaciji, pri čemu pravilna primena prava u sporovima sa tužbenim zahtevom, kakav je u konkretnom slučaju, zavisi od utvrđenog činjeničnog stanja.

Iz navedenih razloga, na osnovu člana 404. ZPP, odlučeno kao u prvom stavu izreke.

Odlučujući o dozvoljenosti revizije u smislu člana 410. stav 2. tačka 5. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije dozvoljena.

Članom 468. stav 1. ZPP je propisano da su sporovi male vrednosti sporovi u kojima se tužbeni zahtev odnosi na potraživanje u novcu koje ne prelazi dinarsku protivvrednost 3.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe.

Članom 479. stav 6. ZPP propisano je da u postupcima o sporovima male vrednosti protiv odluke drugostepenog suda revizija nije dozvoljena.

Tužba u ovoj pravnoj stvari podneta je 22.03.2017. godine, u kojoj je kao vrednost predmeta spora označen iznos od 74.153,13 dinara. Prvostepena presuda doneta je 25.03.2019. godine. Drugostepena presuda doneta je 23.12.2019. godine.

Kako se u konkretnom slučaju radi o sporu male vrednosti, u kom vrednost predmeta spora pobijanog dela očigledno ne prelazi dinarsku protivvrednost 3.000 evra po srednjem kursu Narodne banke Srbije na dan podnošenja tužbe, revizije tuženih nisu dozvoljene primenom člana 479. stav 6. ZPP.

Shodno izloženom, na osnovu člana 413. ZPP, odlučeno je kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća - sudija

Božidar Vujičić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić