Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužena je blagovremeno izjavila reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Odlučujući o izjavljenoj reviziji u skladu sa članom 403. stav 2. tačka 2. i članom 408. ZPP, Vrhovni sud je našao da revizija tužene nije osnovana.

U sprovedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanje, deo tužiljine poreske prijave za 2014. godinu sa podacima o njenom ličnom imenu, broju prijave, vrsti prava, mestu nalaženja nepokretnosti i njenoj tržišnoj vrednosti u 2013. i 2014. godini objavljeni su u štampanom izdanju dnevnog lista „Alo“ i njegovom internet izdanju, u vidu fotografije ekrana računara (Print screen). Tim povodom su ovlašćena lica poverenika za informacije od javnog značaja i zaštitu podataka o ličnosti, postupajući po prijavi tužiljinog supruga, sprovela postupka nadzora nad primenom Zakona o zaštiti podataka o ličnosti od strane Ministarstva finansija – Poreske uprave. Proverom je ustanovljeno da Print screen, objavljen u označenom dnevnom listu, odgovara po izgledu i sadržini aplikaciji „lokalna poreska administracija“ (LPA) koja je u funkciji u poreskoj upravi i u kojoj se nalaze podaci o poreskim obveznicima fizičkim licima. Nadzorom nije bilo moguće utvrditi broj lica zaposlenih u poreskoj upravi koja imaju pristup toj aplikaciji, jer nije uspostavljeno sistemsko beleženje pristupa. U istom postupku izvršen je i nadzor u Gradskoj upravi – Upravi javnih prihoda i utvrđeno da se format i sadržina pregleda prijava fizičkih lica razlikuje od pregleda prijava poreske uprave i podatka u medijima. Ishod sprovedenog nadzora je upozorenje poverenika upućeno Ministarstvu finansija – Poreskoj upravi i krivična prijava podneta protiv NN lica zbog krivičnog dela neovlašćeno prikupljanje ličnih podataka.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je odbio tužbeni zahtev. Po nalaženju tog suda, tužilja nije dokazala da su podaci čijim je objavljivanjem povređena njena privatnog pribavljeni iz baze podataka Ministarstva finansija – Poreske uprave, jer poreska prijava ima propisani izgled bez obzira da li joj se pristupa iz tog sistema ili sistema lokalne poreske administracije. Osim toga, nije moguće utvrditi pouzdano ni ko je od zaposlenih u Poreskoj upravi Ministarstva finansija pribavio podatke iz tužiljine poreske prijave, niti je u postupku po krivičnoj prijavi utvrđena odgovornost nekog od zaposlenih u organu tužene.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je utvrdio povredu prava ličnosti, dosudio tužilji novčanu naknadu nematerijalne štete i obavezao tuženu da objavi izreku i uvod presude u sredstvu javnog informisanja. Po stanovištu tog suda, postoji odgovornost tužene za rad svog organa u smislu člana 172. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, s obzirom da je u postupku nadzora utvrđeno da se korišćenjem i računara poreske uprave može pristupiti sistemu baze podataka LPA, zbog čega je tuženi dužan da tužilji nadoknadi traženu nematerijalnu štetu.

Po oceni Vrhovnog suda, nisu osnovani navodi revidenta da je drugostepeni sud u ovom sporu pogrešno primenio materijalno pravo.

Tužilja je podnetom tužbom tražila zaštitu prava ličnosti – prava na privatnost, povređenog radom poreske uprave tužene, shodno članu 172. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima kojim je propisano da pravno lice odgovara za štetu koji njegov organ prouzrokuje trećem licu u vršenju ili u vezi sa vršenjem svojih funkcija. U sprovedenom postupku utvrđeno je da su određeni podaci iz tužiljine poreske prijave, koji podležu obavezi čuvanja kao tajnih podataka u smislu člana 7. Zakona o poreskom postupku i poreskoj administraciji, objavljeni u sredstvu javnog informisanja. Suprotno navodima revizije, nadzorom obavljenim po odredbama Zakona o zaštiti podataka o ličnosti utvrđeno je da objavljeni podaci potiču iz poreske uprave tužene, jer odgovaraju aplikaciji koju taj organ koristi radi pristupa podacima sistema LPA, a razlikuju se od aplikacije koju koristi Uprava javnih prihoda na lokalnom nivou. Pri tom je, za odgovornost tužene irelevantno što nije utvrđeno ko je od zaposlenih omogućio objavljivanje tih podataka, jer i ta činjenica potvrđuje nepravilan rada organa tužene koji nije na odgovarajući način obezbedio zaštitu podataka koje prikuplja, odnosno omogućio identifikaciju lica koje je tim podacima pristupilo. U ovom sporu nema mesta primeni člana 116. Zakona o javnom informisanju i medijima, jer u sredstvima javnog informisanja nije obavljena neistinita ili nepotpuna informacija koja potiče od organa javne vlasti, već tačni podaci o svojini tužilje na određenim nepokretnostima navedenim u njenoj poreskoj prijavi, koji su morali biti čuvani kao tajna.

Iz navedenih razloga, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Branislav Bosiljković, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković