Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu u granicama revizijskih navoda u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/2011...10/2023, u daljem tekstu: ZPP), Vrhovni sud je ocenio da je revizija neosnovana.

U postupku donošenja drugostepene presude nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhovni sud pazi po službenoj dužnosti, a revizijom se ne ukazuje na ostale bitne povrede odredaba parničnog postupka koje shodno odredbama člana 407. stav 1. tač. 2. i 3. ZPP, mogu biti razlog za izjavljivanje revizije.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, presudom Vrhovnog suda Srbije Kž I 165/01 od 05.04.2002. godine usvojena je žalba ovde tužioca koji je u tom postupku imao svojstvo okrivljenog, samo u pogledu odluke o kazni, tako što mu je umesto smrtne kazne izrečena kazna zatvora u trajanju od 40 godina, a presudom Vrhovnog suda Srbije Kž III 6/02 od 30.01.2004. godine, odbijene su kao neosnovane žalbe optuženih, AA (ovde tužioca) i njegovog branioca i BB i njegovog branioca i presuda Vrhovnog suda Srbije Kž I 165/01 od 05.04.2002. godine potvrđena.

Presudom Višeg suda u Beogradu K 601/10 od 03.06.2010. godine okrivljeni VV je oglašen krivim za krivično delo ubistvo iz člana 47. stav 2. tačka 6. KZ RS u podstrekavanju u vezi člana 23. KZ SRJ, pa je osuđen na kaznu zatvora u trajanju od 15 godina. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 6133/10 od 18.02.2011. godine, odbijene su žalbe okrivljenog i njegovih branilaca kao neosnovane, a presuda Višeg suda u Beogradu K 601/10 od 03.06.2010. godine potvrđena. Presudom Vrhovnog suda Srbije Kž III 8/01 od 20.05.2002. godine, preinačene su prvostepena i drugostepena presuda u delu odluke o kazni, pa je za krivično delo ubistvo iz člana 47. stav 2. tačka 4. KZ RS utvrđena kazna zatvora u trajanju od 15 godina. Presudom Vrhovnog kasacionog suda Kzz 1522/2018 od 23.01.2019. godine, preinačene su pravnosnažne prvostepena i drugostepena presuda samo u pogledu primene zakona kod izricanja kazne za krivično delo u sticaju, pa je VV primenom člana 48. stav 2. tačka 3. KZ SRJ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 15 godina, čime je tužena tužioca po njegovom mišljenju stavila u nepovoljniji položaj u odnosu na lica osuđena na kaznu zatvora od 15 godina, iako ona odgovaraju po istim zakonskim odredbama za radnje izvršene u istom relevantnom vremenskom periodu, dok je za tužioca utvrđeno da mu se može izreći kazna od 40 godina zatvora, čime mu je neopravdano uskraćeno pravo na osudu od 15 godina zatvora kao maksimalnu zatvorsku kaznu, priznato licima sa kojima je tužilac u istoj ili sličnoj pravnoj situaciji, kako to proizlazi iz navedenih presuda.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su ocenili da sudovi, kao organi tužene, nisu izvršili diskriminaciju prema tužiocu, jer navedene sudske odluke kojima se odlučivalo o krivičnoj odgovornosti tužioca nisu donete na osnovu njegovog ličnog svojstva, već je njihovo donošenje rezultat primene važećeg zakona i tumačenja prava, što ne može predstavljati akt diskriminacije. Ocenjeno je da sudske odluke na koje je ukazao tužilac nemaju elemente diskriminatroskog postupanja, već se radi o primeni materijalnog i procesnog prava na konkretno činjenično stanje, pa tužilac zapravo navodi eventualne povrede materijalnog i procesnog prava učinjene od strane sudova, što je osnov za izjavljivanje redovnih i vanrednih pravnih lekova i ustavne žalbe protiv tih odluka, što je način vršenja kontrole pravilnosti sudske odluke od strane neposredno višeg suda, koje pravne lekove je tužilac i koristio.

Nižestepeni sudovi su cenili i okolnost da tužilac ni u tužbi ni tokom postupka nije naveo da je postupanje sudova posledica diskriminatorskog ponašanja sudija po osnovu njegovog ličnog svojstva, kao što su rodni identitet, ili političko ubeđenje, niti takve okolnosti proizlaze iz predloženih i izvedenih dokaza, kakvu odluku kao pravilnu i na zakonu zasnovanu prihvata i Vrhovni sud.

Suprotno navodima revizije, nižestepeni sudovi su prilikom donošenja odluke u ovom sporu pravilno primenili materijalno pravo i to odredbe člana 2. stav 1. tačka 1, člana 6. i člana 8. Zakona o zabrani diskriminacije kao i člana 142. stav 1. i 144. stav 1. Ustava RS, koji su citirani u nižestepenim presudama.

Pravilan je zaključak nižestepenih sudova da ni iz činjeničnih navoda tužbe, kao ni iz izvedenih dokaza, ne proizlazi da je odluka o kazni zatvora od 40 godina koja je izrečena tužiocu, doneta usled neopravdanog pravljenja razlike ili nejednakog postupanja prema tužiocu u odnosu na druga lica – počinioce istovrsnih krivičnih dela, da tužilac nije usled nekog njegovog ličnog svojstva stavljen u nepovoljniji položaj u istoj ili sličnoj situaciji u odnosu na druga lica, niti su mu zbog nekog njegovog ličnog svojstva uskraćena prava i slobode ili nametnute obaveze koje se u istoj ili sličnoj situaciji nisu nametnule nekom drugom licu, već je kazna koja je izrečena tužiocu rezultat primene materijalnih propisa na konkretnu situaciju u kojoj se on nalazio, te je bila predmet ocene po redovnim i vanrednim pravnim lekovima.

Ostalim navodima revizije se ponavljaju žalbeni navodi koje je drugostepeni sud pravilno cenio, zbog čega oni neće biti posebno obrazlagani.

Pravilna je i odluka o troškovima spora iz pobijane presude, jer je doneta pravilnom primenom odredaba članova 153. stav 1. i 154. stav 1. ZPP, uz pravilan obračun po važećoj Advokatskoj tarifi i Taksenoj tarifi iz Zakona o sudskim taksama.

Na osnovu izloženog, primenom odredbe člana 414. ZPP, doneta je odluka kao u izreci presude.

Predsednik veća – sudija

Vesna Subić, s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković