Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tuženi je izjavio blagovremenu reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Dopunu revizije koju je tuženi lično izjavio, Vrhovni kasacioni sud nije razmatrao pošto stranku mora da zastupa advokat u postupku po vanrednim pravnim lekovima, izuzev ako je sama advokat, na osnovu odredbe člana 85. stav 3. Zakona o parnčnom postupku („Službeni glsnik RS“ br 72/11 ....18/20), što ovde nije slučaj.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu, primenom odredbe člana 408. Zakona o parničnom postupku(„Službeni glasnik RS br.72/2011...18/2020) i utvrdio da je revizija neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju Vrhovni kasacioni sud pazi po službenog dužnosti. Tuženi u reviziji ukazuje da pobijana presuda ima nedostatke zbog kojih se ne može ispitati, navodeći razloge propisane odredbom člana 374. stav 2. tačka 12. Zakona o parničnom postupku. Ta bitna povreda odredaba parničnog postuka, međutim, nije razlog zbog kog revizija može da se izjavi, na osnovu odredbe člana 407. stav 2. tačka 2. istog Zakona.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, parnične stranke su zaključile ugovor o građenju 31.07.2008. godine, overen kod Četvrtog opštinskog suda u Beogradu pod brojem Ov 3269/2008. Na osnovu tog ugovora, tužiocu je, na ime ustupanja lokacije za izgradnju, trebalo da pripadne 30% od površine budućeg objekta izgrađenog na kp.br. .. K.O. ..., a tuženom preostalih 70%. Po završetku izgradnje, tužiocu su pripala dva stana u zgradi u Beogradu ulici ... broj .. i to: stan broj .. površine 63,66 m2; stan broj .. površine 82,77 m2, oba sa garažnim mestima, i dodatno, na ime razlike u kvadraturi, novčani ekvivalent stana površine 74 m2, sa garažom u istoj zgradi, kao i novčani ekvivalent 10% neto izgrađene površine suterena, a koji je izgrađen u ukupnoj površini od 249,33 m2. Stan broj .. sa pripadajućim garažnim mestom, prodat je u ime vlastodavca, preko punomoćnika, za iznos od 130.000 evra, a stan broj .., sa pripadajućim garažnim mestom, prodat je, takođe preko punomoćnika, za iznos od 155.000 evra. Parnične stranke su potom zaključile Sporazum o uređenju međusobnih odnosa, 12.05.2011. godine, prema kom je novčani ekvivalent za površinu stana od 74 m2, sa pripadajućom garažom, sporazumno utvrđen na iznos od 146.000 evra, a 10% neto izgrađene površine suterena predstavlja iznos od 24.900 evra, koji iznos je izvođač bio u obavezi da isplati vlastodavcu (tužiocu) na njegov devizni račun najkasnije do 31.12.2011. godine. Zakonski zastupnik tuženog nije sporio da je sa tužiocem, preko njegovog punomoćnika, zaključio predmetni Sporazum i da iznos od 170.900 evra nije isplaćen.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, po oceni Vrhovnog kasacionog suda, nižestepeni sudovi su, pravilnom primenom odredbe člana 17. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, tuženog obavezali da tužiocu isplati 170.900 evra, sa pripadajućom kamatom.

Dužnost ispunjenja obaveze propisana je odredbom člana 17.stav 1. Zakona o obligacionim odnosima, tako što su strane u obligacionom odnosu dužne da izvrše svoju obavezu i odgovorne su za njeno ispunjenje. Odredbom člana 148. stav 1. istog Zakona, propisano je da ugovor stvara prava i obaveze za ugovorne strane (stav 1.). Ispunjenje obaveze i posledice neispunjenja propisane su odredbom člana 262. stav 1. Zakona o obligacioni odnosima, tako što je poverilac u obaveznom odnosu ovlašćen da od dužnika zahteva ispunjenje obaveze, a dužnik je dužan ispuniti je savesno u svemu kako ona glasi. Docnja dužnika propisana je odredbom člana 324. stav 1. istog Zakona, tako što dužnik dolazi u docnju kada ne ispuni obavezu u roku određenom za ispunjenje. Dužnik koji zadocni sa ispunjenjem novčane obaveze duguje, pored glavnice zateznu kamatu po stopi utvrđenoj zakonom, na osnovu odredbe člana 277. stav 1. Zakona o obligacionim odnosima.

U konkretnom slučaju, na osnovu Sporazuma o uređenju međusobnih odnosa od 12.05.2011. godine, tuženi se obavezao da tužiocu „u vezi preostalih međusobnih obaveza“ isplati novčani ekvivalent za površinu stana od 74 m2, sa pripadajućom garažom, u iznosu od 146.000 evra, i 24.900 evra za 10% neto izgrađene površine suterena, najkasnije do 31.12.2011. godine, a tu obavezu nije ispunio, što znači da je u docnji pa je dužan da tužiocu predmetni novčani iznos isplati, sa pripadajućom kamatom, u dinarskoj protivvrednosti, na osnovu odredbe člana 395. Zakona o obligacionim odnosima.

Neosnovani su navodi revizije tuženog da je tužbeni zahtev tužioca preuranjen jer stranke nisu sačinile konačni obračun. Suprotno tim navodima revizije tuženog, njegova obaveza iz Sporazuma o uređenju međusobnih odnosa, zaključenog sa tužiocem 12.05.2011. godine, je dospela jer je on bio dužan da predmetni novčani iznos tužiocu isplati najkasnije do 31.12.2011. godine, a nije tako postupio.

Ostalim navodima revizije tuženog pobija se pravilnost utvrđenog činjeničnog stanja što nije dozvoljeno imajući u vidu da je odredbom člana 407. stav 2. propisano da revizija ne može da se izjavi zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja, osim u slučaju iz člana 403. stav 2. tog zakona, što ovde nije slučaj.

Pravilna je i odluka o troškovima parničnog postupka jer je doneta pravilnom primenom odredbe člana 3. stav 1. i 154. Zakona o parničnom postupku.

Iz izloženih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odluku kao u izreci doneo primenom odredbe člana 414. stav 1. Zakona o parničnom postupku.

Predsednik veća – sudija

Dobrila Strajina, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić