Tužilja je dostvila odgovor na reviziju tuženog.

Ispitujući pravilnost pobijane presude primenom člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11 sa izmenama i dopunama), Vrhovni sud je odlučio da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. Prilikom donošenja osporene presude odredbe Zakona o parničnom postupku primenjene su pravilno, odluka je obrazložena u skladu sa članom 356. stav 5. ZPP i za zauzeto stanovište data je potpuna pravna argumentcija saglasna sa utvrđenim činjeničnim stanjem, tako da razloge drugostepenog suda Vrhovni sud u celosti prihvata.

Prema činjeničnom stanju utvrđenom na raspravi održanoj u drugostepenom postupku, brak tužilje i tuženog zaključen 1990. godine pravosnažno je razveden 2008. godine, kada je krajem novembra meseca prestala i zajednica života. Radeći kao profesor u osnovnoj i srednjoj školi, za vreme trajanja braka tužilja je prema rezultatima ekonomsko-finansijskog veštačenja ostvarila prihod od 2.962.691,39 dinara, dok je tuženi u periodu od 1990. godine do 1997. godine bio zaposlen u Preduzeću „GG“ iz ..., a 1997. godine je osnovao samostalnu trgovinsku radnju DD. Tuženi je iz radnog odnosa tokom zajednice života u braku ostvario prihod od 711.738,17 dinara. Nalazom veštaka aktuara doprinos parničnih stranaka tokom 18 godina sticanja predmetnih dobara sopstvenim radom, utvrđen je u iznosu od 52,25% na strani tužilje i 47,75% na strani tuženog.

Tokom braka tužilja i tuženi su stekli porodičnu kuću sa placem kp.br. .. KO ..., u kojoj su živeli i koja je u tom periodu više puta renovirana i nadograđena, kupili su kp.br. .. KO ...- njivu 4. klase površine 10,40 ari, poslovni prostor sagrađen na kp.br. .. na lokaciji ... br. .. u kome je poslovala STR „DD“ i automobil marke „VW PASAT“ registarske oznake ... . Osim navedene imovine supružnici su stekli i brojne pokretne stvari koje nisu predmet revizijskog razmatranja.

Za obezbeđenje sredstava za rekonstrukciju poslovnog objekta i za potrebe poslovanja svoje firme tuženi je dana 14.09.2005. godine podigao kredit od 50.000 evra i dana 02.10.2006. godine kredit od 75.000 evra. Kao sredstvo obezbeđenja navedenog potraživanja Wolks Banka je na poslovnom prostoru konstituisala hipoteku, koja je po raskidu ugovora o kreditu usled neizmirivanja obaveza korisnika kredita u izvršnom postupku prodata trećem licu.

Građevinskim veštačenjem vrednost poslovnog prostora utvrđena je u visini od 18.837.976,64 dinara, vrednost stambenog objekta u visini od 5.224.512,85 dinara, a saobraćajnim veštačnjem utvrđena je vrednost pokretnih stvari – putničkih i teretnih vozila i raznih mašina.

Po delimičnom ukidanju prethodno donete presude Osnovnog suda u Aleksincu P 803/14 od 21.02.2020. godine, tužilja je precizirala svoj zahtev podneskom od 22.02.2021. godine, a tuženi je podneskom od 24.02.2021. godine istakao kompenzacioni prigovor na ime jedne polovine iznosa rata kredita plaćenih do prestanka zajednice života u braku i na ime 48% iznosa zakupnine od po 23.500,00 dinara mesečno na ime isključivog korišćenja stambenog objekta od strane tužilje u periodu od 25.02.2011. godine do 24.02.2021. godine, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti pojedinačnih iznosa, pa do isplate.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja drugostepeni sud je ocenio da su sporne nepokretnosti stečene radom tužilje i tuženog tokom trajanja braka, pa je na osnovu rezultata veštačenja suvlasnički udeo tužilje na stambenoj zgradi i na nadograđenom spratu utvrdio u obimu od 52/100 idealnih delova, te je obavezao tuženog, kao suvlasnika sa 48/100 idealnih delova i njegovu majku tuženu VV, kao katastarskog vlasnika, da trpe upis tužiljinog vlasničkog udela u utvrđenom obimu (tužena VV je u katastru nepokretnosti uknjižena kao vlasnica na osnovu ugovora o poklonu zaključenog sa tuženim, kao poklonodavcem, koji pravni posao je pravosnažnom presudom Osnovnog suda u Aleksincu P 7737/13 od 11.02.2014. godine oglašen ništavim). Tuženikov kompenzacioni prigovor drugostepeni sud je ocenio kao neosnovan, jer u delu koji se odnosi na plaćene rate kredita, protivno članu 228. u vezi sa članom 231. ZPP, tuženi nije priložio i predložio dokaze neophodne za provođenje predloženog finansijskog veštačenja, a za prebijanje potraživanja istaknutog po osnovu korišćenja tuđe stvari, prigovor je ocenjen kao neosnovan, jer tuženi nije dokazao da je od tužilje zahtevao predaju nepokretnosti u suposed.

Protivno revizijskim navodima, pobijana presuda je doneta uz pravilnu primenu materijalnog prava.

Članom 171. stav 1. Porodičnog zakona („Službeni glasnik RS“ broj 18/05 sa izmenama i dopunama), propisano je da je imovina koju su supružnici stekli radom u toku trajanja zajednice života u braku njihova zajednička imovina.

Prema članu 176. stav 2. Porodičnog zakona, smatra se da je upis izvršen na ime oba supružnika kada je izvršena na ime samo jednog od njih, osim ako nakon upisa nije zaključen pisani sporazum o deobi zajedničke imovine, odnosno bračni ugovor ili je o pravima supružnika na nepokretnosti odlučivao sud.

Članom 180. stav 1. Porodičnog zakona propisano je da ako supružnici ne mogu da se sporazumeju o deobi zajedničke imovine, deobu vrši sud.

Članom 180. stav 2. Porodičnog zakona propisano je da se pretpostavlja da su udeli supružnika u zajedničkoj imovini jednaki.

Članom 180. stav 3. Porodičnog zakona propisano je da veći udeo jednog supružnika u sticanju zajedničke imovine zavisi od njegovih ostvarenih prihoda, vođenja poslova u domaćinstvu, staranju o deci, staranju o imovini i drugim okolnostima od značaja za održavanje ili uvećanje zajedničke imovine.

Dokazima predloženim shodno članu 228. ZPP i izvedenim shodno članu 229. stav 2. ZPP drugostepeni sud je pouzdano utvrdio da je predmetna nepokretna imovina stečena radom tužilje i tuženog tokom trajanja njihove zajednice života u braku, što joj daje kvalitet zajedničke imovine koja podleže režimu ustanovljenom citiranim zakonskim propisima. Po utvrđenju ništavosti ugovora o poklonu Ov. 12186/13 od 28.05.2013. godine, kojim je tuženi neovlašćeno u korist svoje majke, tužene VV, raspolagao zajedničkom imovinom parničnih stranaka, tuženi je ostao jedini upisani titular prava svojine na kući stečenoj tokom braka sa tužiljom, više puta renoviranom i nadograđenom.

Zakonom ustanovljenu pretpostavku o jednakim suvlasničkim udelima, tužilja je u sumnju dovela predloženim finansijskim i aktuarskim veštačenjem, kojim dokaznim sredstvima propisanim članom 259. ZPP je utvrđen njen doprinos od 52/100 idealnih delova u sticanju, a koje činjenice se izjavljenom revizijom ne dovode u sumnju.

Kompenzacionim prigovorom istaknutim podneskom od 18.03.2019. godine, tuženi je tražio prebijanje iznosa dosuđenog tužilji u visini od 64.819 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate sa ½ iznosa rata kredita isplaćenih do prestanka zajednice života i iznosa od po 23.500,00 dinara mesečno na ime korišćenja od strane tužilje tuženikov suvlasničkog udela na stambenom objektu koji tužilja isključivo ima u posedu od iseljenja tuženog krajem novembra 2008. godine. Uslovi za prebijanje potraživanja, propisani članom 336. ZOO, u konkretnom slučaju se nisu stekli.

Obim svog potraživanja vezanog za kreditne rate tuženi navedenim podneskom nije opredelio već je u vezi sa tim predložio finansijsko veštačenje, koje nije bilo moguće sprovesti, jer protivno svojoj procesnoj obavezi da shodno članu 228. ZPP predloži dokaze u prilog svog potraživanja – pisane isprave o obimu kredita i visini otplaćenih rata, tuženi sudu nije dostavio, zbog čega je kompenzacioni prigovor u tom delu pravilno odbijen primenom člana 231. ZPP.

U vezi sa naknadom za korišćenje tuženikovog svojinskog udela utvrđenog u obimu od 48/100 idealnih delova stambenog obejekta od strane tužilje, pravilan je stav drugostepenog suda da do podnošenja protivtužbe za uspostavljanje sudržavine pasivnost tuženog istom ne daje pravo na traženje ovog vida pravne zaštite, a za period posle isticanja navedenog protivtuženog zahteva tužilac bi do traženog datuma 24.02.2021. godine imao pravo na navedeno novčano obeštećenje da nije izostala neophodna dokazna aktivnost, od koje je zavisila od strane tužilje osporena visina potraživanja.

Na osnovu izloženog, primenom člana 414. ZPP odlučeno je kao u prvom stavu izreke.

Zahtev tužilje za naknadu troškova revizijskog postupka odbijen je primenom člana 154. u vezi sa članom 165. stav 1. ZPP, jer sastav odgovora na reviziju od strane advokata nije nužni trošak.

Predsednik veća-sudija

Jelica Bojanić Kerkez,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić