Protiv navedene presude Apelacionog suda u Nišu, u delu u kom je preinačena prvostepena presuda i odbijen tužbeni zahtev tužioca, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju. Revizija je izjavljena zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu drugostepenu presudu, u granicama revizijskih navoda u smislu odredbe člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je revizija tužioca neosnovana.

U postupku donošenja drugostepene presude nije učinjena bitna povreda odredbe parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju Vrhvoni kasacioni sud pazi po službenoj dužnosti. U reviziji ne može da se ističe bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. u vezi odredbe člana 7, 8, 228. i 231. ZPP. Navedene odredbe ZPP regulišu ocenu dokaza i primenu pravila o teretu dokazivanja, što se čini u postupku pred prvostepenim sudom. Povreda tih odredbi nije mogla biti učinjena u postupku pred drugostepenim sudom, pa je taj revizijski razlog nedozvoljen u smislu odredbe člana 407. stav 1. tačka 3. ZPP.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je bio u radnom odnosu kod tužene na osnovu Ugovora o uređivanju prava, obaveza i odgovornosti od 20.08.2013. godine, na poslovima ... Zarada zaposlenog bila je utvrđena u skladu sa Odlukom Svetog Arhijerijskog Sinoda Srpske Pravoslavne Crkve od 24.01.2008. godine, u neto iznosu od 64.640,00 dinara. Tužena crkva je sa tužiocem zaključila Aneks navedenog ugovora, koji je poništen kao nezakonit pravnosnažnom presudom Osnovnog suda u Vranju P1 769/13 od 08.05.2014. godine. Doneta je nova Odluka Arhijerijskog Sinoda SPC od 25.09.2012. godine, u kojoj je dat predlog da crkva donese novi Pravilnik o platnim razredima i grupama zaposlenih u SPC. Prema predlogu datom u toj odluci, zarada tužioca iznosila bi 89.400,00 dinara. U toku postupka nije utvrđeno da je SPC donela Pravilnik o platnim razredima u skladu sa odlukom Sv. Arhijerijskog Sinoda od 25.09.2012. godine. Utvrđeno je da je tužilac ostvarivao zaradu u skladu sa Odlukom Sinoda od 24.01.2008. godine.

Tužbeni zahtev se odnosi na razliku između plate po Odluci Arhijerijskog Sinoda SPC od 25.09.2012. godine (nova odluka) i zarade koja je isplaćena tužiocu po ranije važećoj Odluci od 24.01.2008. godine. Predmet tužbenog zahteva je i isplata božićne i vaskršnje pomoći za 2013. i 2014. godinu, po novoj Odluci Sinoda.

Prvostepeni sud je u celosti usvojio tužbeni zahtev tužioca. Kako je crkva bila u obavezi da donese novi pravilnik i da u nju implementira novu Odluku Sinoda, prvostepeni sud nalazi da tužilac ima pravo na naknadu zarade u visini utvrđenoj u skladu sa novom Odlukom Sinoda. Na tuženoj crkvi je bio teret dokazivanja da je novi pravilnik, u skladu sa odlukom Sinoda od 25.09.2012. godine donet tek 13.05.2015. godine, kako je tužena crkva tvrdila. Iz istih razloga, prvostepeni sud usvaja u celosti tužbeni zahtev i za neisplaćene božićne i vaskršnje pomoći, obračunate prema Odluci Sinoda od 25.092012. godine.

Drugostepeni sud nalazi da je prvostepeni sud na utvrđeno činjenično stanje jednim delom pogrešno primenio materijalno pravo (u kom delu se pobija revizijom). Smatra da tužiocu pripada razlika između zarade po Ugovoru o uređivanju prava, obaveza i odgovornosti od 20.08.2013. godine, u skladu da odlukom Sv. Sinoda od 24.01.2008. godine, i zarade koja je tužiocu isplaćivana po osnovu poništenog aneksa ugovora. Drugostepeni sud nalazi da u toku prvostepenog postupka nije utvrđeno da je odluka Sv. Sinoda od 25.09.2012. godine dovela do izmene Pravilnika o platnim razredima i grupama zaposlenih u SPC, te da je teret dokazivanja te činjenice bio na tužiocu.

Vrhovni kasacioni sud nalazi da je drugostepeni sud na utvrđeno činjenično stanje pravilno primenio materijalno pravo u preinačujućem delu presude, koji se pobija revizijom.

Tužilac u skladu sa odredbom člana 164. Zakona o radu ima pravo na naknadu štete od tužene kao poslodavca, za štetu koju je pretrpeo na radu ili u vezi sa radom. Imajući u vidu da je presudom Osnovnog suda u Vranju poništen aneks ugovora o radu, po kom je tužiocu isplaćivana zarada, tužilac bi imao pravo na naknadu štete u visini razlike pripadajućih i isplaćivanih zarada.

Međutim, u toku postupka nije utvrđeno da je tužena crkva donela novi Pravilnik o platnim razredima i grupama zaposlenih, u skladu sa novom Odlukom Arhijerijskog Sinoda SPC od 25.09.2012. godine, odnosno da je novi Pravilnik bio na snazi u periodu za koji tužilac potražuje naknadu zarade (razliku u zaradi). Nasuprot tome, utvrđeno je da je tužiocu isplaćivana zarada na način kako je utvrđena u Ugovora o uređivanju prava, obaveza i odgovornosti od 20.08.2013. godine, odnosno po osnovu Odluke Sv. Arhijerijskog Sinoda SPC od 24.01.2008. godine i tada važećeg Pravilnika.

Tužilac u reviziji navodi da je shodno pravilu o teretu dokazivanja na tuženom bio teret dokazivanja, odnosno dostavljanja novog Pravilnika o platnim razredima. Revident ističe da je drugostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo i to relevantne odredbe Zakona o radu, kojima je predviđeno da se zaposlenima garantuje jednaka zarada za isti rad ili rad iste vrednosti.

Vrhovni kasacioni sud ocenjuje iznete revizijske navode tužioca neosnovanim. U toku prvostepenog postupka nije utvrđeno da je u periodu obuhvaćenim tužbenim zahtevom na snazi bio novi Pravilnik o platnim razredima i grupama zaposlenih, donet na osnovu odluke Sinoda SPC od 25.09.2012. godine. Odluka Sinoda od 25.09.2012. godine sadrži predlog za donošenje novog Pravilnika i predlog vrednosti bodova za plate. Kako je Odluka Sinoda po svojoj formi predlog, ista se primenjuje tek od momenta kada se implementira u Pravilnik o platama. Sledi da je tužilac tek izmenom Pravilnika o platnim razredima i grupama zaposlenih mogao da stekne subjektivno pravo na isplatu zarade po tom Pravilniku, a ne na osnovu same odluke Arhijerijskog sinoda.

Neosnovan je i paušalan revizijski navod tužioca da je drugostepeni sud na opisani način povredio odredbe člana 20. stav 1. tačka 2, 104. stav 2. stav 4. i stav 5. Zakona o radu. U toku postupka nije utvrđeno da je drugim zaposlenima koji obavljaju isti rad ili rad iste vrednosti kao tužilac isplaćivana zarada u većem iznosu, pa shodno tome ni odredba ugovora u kojoj je utvrđena zarada tužioca u skladu sa Odlukom Sv. Arhijerijskog Sinoda od 24.01.2008. godine, nije ništava. Tužilac u toku postupka nije pružio dokaze za činjenične tvrdnje da je u pogledu zarade koju je ostvarivao bio diskriminisan u odnosu na ostale zaposlene.

Imajući navedeno u vidu, pravilno drugostepeni sud nalazi da tužiocu sleduje razlika između zarade utvrđene u skladu sa odlukom Sv. Arhijerejskog Sinoda od 24.01.2008. godine i zarade isplaćene po poništenom aneksu ugovora, kao i naknada božićne i vaskršnje pomoći za 2013. i 2014. godinu, obračunata prema Ugovoru od 20.08.2013. godine. Pravo tužioca na naknade po osnovu božićne i vaskršnje pomoći nije ni bilo sporno, osim u pogledu visine naknade na koju ima pravo.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud odbio je reviziju tužioca kao neosnovanu, primenom odredbe člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća - sudija

dr Dragiša B. Slijepčević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić