Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužiocu je spornim rešenjem otkazan ugovor o radu od 08.04.2002. godine, sa aneksima, na osnovu kojih je bio zaposlen kod tuženog na radnom mestu poštara II i po potrebi radio na radnom mestu šalterskog radnika, na osnovu odredbi članova 192. i 179. stav 2. tačka 5. Zakona o radu, u vezi sa članom 101. tačke 1, 9. i 13. Kolektivnog ugovora tuženog. Rešenjem je utvrđeno da se tužilac nije pridržavao propisane tehnologije rada prilikom izvršavanja radnih obaveza, na osnovu čega je naneo štetu trećim licima i vršio isplate uz zadržavanje novca za sebe. Navedeno je sa kog računa, u kom iznosu je izvršio predmetne isplate i da je njihov ukupan iznos 407.550,16 dinara. Na osnovu reklamacija korisnika BB, VV i GG, tuženi je formirao Komisiju za utvrđivanje štete, koja je donela rešenja o odobravanju i isplati navedenim korisnicima, odnosno povraćaju nezakonito isplaćenih sredstava na tekuće račune korisnika, kao i rešenja kojima je tužilac obavezan da na račun tuženog izvrši uplatu novčanih sredstava po osnovu ovih nepravilnih isplata. Tužiocu je dostavljeno upozorenje o postojanju razloga za otkaz ugovora o radu, na koje se on izjasnio pisanim putem. Utvrđena je sadržina uputstva za rad pošta u postupku uplata i isplata po računima fizičkih lica klijenata „Banke Poštanske štedionice“ a.d. Beograd i Pravilnika o opštim uslovima za obavljanje poštanskih usluga.

Sa polazištem na ovako utvrđene činjenice, nižestepeni sudovi nalaze da je tužena u skladu sa odredbama člana 180. stavova 1. i 2. i člana 179. stavova 2. i 3. Zakona o radu sprovela zakoniti postupak otkazivanja ugovora o radu zbog povrede radne obaveze utvrđene opštim aktom, pošto utvrđene radnje tužioca predstavljaju povrede radne obaveze zbog kojih se može otkazati ugovor o radu po članu 101. stav 1. tačke 1, 9. i 13. Kolektivnog ugovora tuženog. Po ovim odredbama, ovakva povreda radne obaveze je: nepropisno ili neblagovremeno izvršavanje radnih obaveza; nepridržavanje propisane tehnologije rada prilikom izvršavanja radnih obaveza, kojom se nanosi šteta trećim licima; isplata neovlašćenom licu ili isplata uz zadržavanje novca za sebe. Način izvršavanja radnih obaveza bio je predviđen Uputstvom za rad pošta u postupku uplata i isplata po računima fizičkih lica klijenata „Banke Poštanske štedionice“ od 07.09.2011. godine, koga se tužilac nije pridržavao zato što je ignorisao poruke upozorenja u aplikaciji MSOC, koja je ukazivala da lična karta ne pripada vlasniku.

Drugostepeni sud nalazi da zakonitost odluke ne može dovesti u putanje činjenica da je podneta krivična prijava protiv tužioca povodom navedenih radnji odbačena, pošto su disciplinska odgovornost zaposlenog i krivična odgovornost nekog lica dva posebna instituta, koja međusobno nisu uslovljena. Poslodavac može da otkaže zaposlenom ugovor o radu koji svojom krivicom učini povredu radne obaveze utvrđenu opštim aktom, odnosno ugovorom o radu, a krivica postoji ako na strani zaposlenog postoji namera ili krajnja nepažnja.

Neosnovano se revizijom ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava u pobijanoj drugostepenoj presudi.

Odredbom člana 179. stav 2. tačka 5. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 ... 75/14), na kojoj su nižestepeni sudovi zasnovali svoje odluke, predviđeno je da poslodavac može da otkaže ugovor o radu zaposlenom koji svojom krivicom učini povredu radne obaveze utvrđenu opštim aktom.

Odgovornost za povredu radne obaveze ceni se prema opštim pravilima o građanskoj odgovornosti, za koju je merodavan standard razuma i pažnje koji se očekuje od zaposlenog u izvršenju konkretne radne obaveze.

Tužena je opštim aktom propisala povrede radne obaveze koje mogu dovesti do otkazivanja ugovora o radu, a među kojima je i nepridržavanje propisane tehnologije rada prilikom izvršavanja radnih obaveza kojom se nanosi šteta trećim licima i isplata uz zadržavanje novca za sebe. Postupak u svrhu utvrđenja postojanja povrede radne obaveze je sproveden na osnovu reklamacija korisnika „Banke Poštanske štedionice“, tužena je komisijskim putem utvrdila da je tužilac nepravilno koristio aplikaciju MSOC, a kao posledica takvog nepravilnog rada podnosiocima reklamacije je propustio da uplati ukupno 407.550,16 dinara, koji iznos je nakon toga tuženi uplatio korisnicima, sa obavezom tužioca da ga regresira tuženom.

Navode revizije da je tužilac na validan način vršio identifikaciju korisnika kojima vrši isplatu, a koje je on isticao i u postupku do donošenja pobijane presude, ne potvrđuje utvrđena sadržina opštih akata tužene i načina rada u aplikaciji MSOC, u kojoj se radi prilikom uplate novčanih sredstava na namenske račune korisnika. Pravilnost utvrđenja ovih činjenica ne može se pobijati u revizijskom postupku u smislu člana 407. ZPP.

Iz istog razloga navodi revizije o propustu da se posebno ceni sadržina grafološkog veštačenja izrađenog za potrebe krivičnog postupka, vezanog za potpise DD, ne mogu biti predmet ocene revizijskog suda.

Iz iznetih razloga, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez,s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković