Tuženi je podneo odgovor na reviziju.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ 72/11, 55/14), i utvrdio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti. U postupku pred drugostepenim sudom nije došlo do propusta u primeni ili do nepravilne primene neke od odredaba ovog zakona, zbog čega nema ni bitne povrede iz člana 374. stav 1. ZPP, na koju se revizijom ukazuje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je kod tuženog zaposlen na neodređeno vreme sa punim radnim vremenom, na poslovima ... . Obračun i isplata zarade tužiocu vršena je primenom koeficijenta 2,60 . U periodu od 01.09.2012. godine do 31.08.2015. godine tuženi je tužiocu isplaćivao zaradu koja je bila obračunavana tako što je osnovna zarada za najjednostavniji posao u fiksnom iznosu od 10.985,00 dinara, množena koeficijentom posla koji je, u obračunima zarade za tužioca za utužene mesece, iznosio 2,6. Prema Odluci direktora tuženog broj ... od 05.04.2010. godine najmanji koeficijent za obračun zarade iznosio je 1,8 i prema tom koeficijentu bruto zarada za najjednostavniji posao iznosi 19.773,00 dinara. U periodu od 01.09.2012. do 31.08.2015. godine, ukupna mesečna zarada koja je isplaćivana tužiocu sadržala je osnovnu zaradu, naknadu zarade, uvećanu zaradu, naknadu za ishranu u toku rada i regres za godišnji odmor i bila je veća od propisane minimalne zarade. Za period u kome kod tuženog nisu bili na snazi Poseban kolektivni ugovor za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala Srbije i Poseban kolektivni ugovor za delatnost putne privrede RS, tačnije od 29.03.2014. do 22.01.2015. godine, veštak je obračun zarade vršio primenom osnovnice koju čini minimalna zarada koja je množena sa koeficijentom u visini od 2,60.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepenom presudom je usvojen tužbeni zahtev i tuženi obavezan da tužiocu isplati neisplaćenu zaradu za period od 01.09.2012. godine do 31.08.2015. godine, po osnovu člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala („Službeni glasnik RS“ 15/12), koji je kod tuženog bio u primeni do 29.03.2014. godine, i člana 33. Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost putne privrede („Službeni glasnik RS“ 3/15), koji se primenjivao od 22.01.2015. godine. Po oceni prvostepenog suda, tuženi je u spornom periodu isplatu zarade tužiocu vršio određivanjem manje cene rada od cene rada koja bi mu pripadala prema navedenim posebnim kolektivnim ugovorima, pa se samim tim isplate koje zavise od osnovne zarade vršene u manjim iznosima od pripadajućih.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno je u pobijanoj drugostepenoj presudi primenjeno materijalno pravo kada je prvostepena presuda preinačena i odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se tuženi obaveže da mu isplati manje isplaćenu zaradu za period od 01.09.2012. godine do 31.08.2015. godine.

Za navedeni period koeficijent 2,60 čiju primenu tužilac traži prilikom obračuna razlike zarade nije koeficijent koji mu pripada prema navedenim kolektivnim ugovorima za poslove koje je obavljao u utuženom periodu – ..., već taj koeficijent pripada sedmoj grupi za zaposlene sa visokim obrazovanjem – fakultetom i rukovodeći položaj, te tužilac neosnovano potražuje razliku zarade obračunatu primenom koeficijenta 2,60 i osnovice koju čini minimalna zarada propisana navedenim kolektivnim ugovorima, a isplatni listovi shodno Zakonu o radu ne predstavljaju akte na osnovu kojih se utvrđuju prava i obaveze po osnovu rada. U periodu nakon 29.03.2014. godine nije mogla biti primenjena odredba člana 50. i 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala, kojima je bilo propisano da se osnovna zarada dobija množenjem koeficijenta posla koji zaposleni obavlja i iznosa osnovne zarade za najjednostavniji rad kod poslodavca, koji se za koeficijent 1 ugovara u visini minimalne zarade uvećane za pripadajuće poreze i doprinose, jer je ovaj kolektivni ugovor prestao da važi pre tog perioda. U spornom periodu je zarada tužiocu isplaćivana u skladu sa ugovorom o radu, prema ceni rada koju je utvrđivao direktor tuženog, a utvrđeno je da je isplaćena zarada bila viša od minimalne zarade. U spornom periodu nije se primenjivao ni jedan od posebnih kolektivnih ugovora kojima je utvrđena visina cene rada koja nije bila propisana ni Pravilnikom o radu kod tuženog, iz čega proizlazi da tužiocu ne pripada tražena razlika zarade i ostalih primanja.

Suprotno revizijskim navodima, u postupku je utvrđeno da je tužiocu u spornom periodu isplaćivana zarada koja je bila viša od minimalne zarade propisane odredbom člana 111. Zakona o radu, pa se revizijom neosnovano ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u stavu prvom izreke, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Rešavajući po zahtevu tužioca i tuženog za naknadu revizijskih troškova, Vrhovni kasacioni sud je iste odbio, jer tužilac nije uspeo po izjavljenoj reviziji, a odgovor na reviziju nije bio nužan u ovoj pravnoj stvari, te ovi troškovi, ne predstavljaju nužne koji bi se u smislu člana 154. Zakona o parničnom postupku mogli dosuditi na teret tužioca. Stoga je primenom odredbi člana 165. istog zakona odlučio kao u stavu drugom izreke.

Predsednik veća – sudija

Biserka Živanović,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić