- septembar 2018. godine iznos od 2.923,86 dinara,

- oktobar 2018. godine iznos od 6.534,32 dinara,

- novembar 2018. godine iznos od 5.350,49 dinara,

- za decembar 2018. godine iznos od 4.142,42 dinara,

- januar 2019. godine iznos od 8.711,76 dinara,

- februar 2019. godine iznos od 1.202,32 dinara,

- mart 2019. godine iznos od 1.626,38 dinara,

- april 2019. godine iznos od 2.050,45 dinara,

- maj 2019. godine iznos od 2.474,53 dinara,

- jun 2019. godine iznos od 1.202,32 dinara,

- jul 2019. godine iznos od 2.374,53 dinara,

- avgust 2019. godine iznos od 2.050,45 dinara,

- septembar 2019. godine iznos od 1.626,38 dinara,

- oktobar 2019. godine iznos od 2.474,53 dinara,

- novembar 2019. godine iznos od 1.044,05 dinara, sve napred navedeno sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec pa do konačne isplate,

kao i da mu isplati na ime naknade štete u visini razlike između dodatka na zaradu u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije 05 br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, obračunatog na zaradu u visini minimalne zarade i isplaćenog dodatka na zaradu u skladu sa navedenim zaključkom za vremenski period od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine novčani iznos od 50.104,48 dinara i to za:

- april 2017. godine iznos od 272,65 dinara,

- maj 2017. godine iznos od 1.832,65 dinara,

- jun 2017. godine iznos od 1.312,65 dinara,

- jul 2017. godine iznos od 792,65 dinara,

- avgust 2017. godine iznos od 1.832,65 dinara,

- septembar 2017. godine iznos od 792,65 dinara,

- oktobar 2017. godine iznos od 1.312,65 dinara,

- novembar 2017. godine iznos od 1.312,65 dinara,

- decembar 2017. godine iznos od 792,65 dinara,

- januar 2018. godine iznos od 3.028,65 dinara,

- februar 2018. godine iznos od 1.312,65 dinara,

- mart 2018. godine iznos od 2.456,65 dinara,

- april 2018. godine iznos od 1.884,65 dinara,

- maj 2018. godine iznos od 3.028,65 dinara,

- jun 2018. godine iznos od 1.884,65 dinara,

- juli 2018. godine iznos od 2.456,65 dinara,

- avgust 2018. godine iznos od 3.028,65 dinara,

- septembar 2018. godine iznos od 1.312,65 dinara,

- oktobar 2018. godine iznos od 3.028,65 dinara,

- novembar 2018. godine iznos od 2.456,65 dinara,

- decembar 2018. godine iznos od 1.884,65 dinara,

- januar 2019. godine iznos od 4.047,31 dinara,

- februar 2015. godine iznos od 501,76 dinara,

- mart 2019. godine iznos od 708,83 dinara,

- april 2019. godine iznos od 915,90 dinara,

- maj 2019. godine iznos od 1.122,96 dinara,

- jun 2019. godine iznos od 501,76 dinara,

- jul 2019. godine iznos od 1.122,96 dinara,

- avgust 2019. godine iznos od 915,90 dinara,

- septembar 2019. godine iznos od 708,83 dinara,

- oktobar 2019. godine iznos od 1.122,96 dinara,

- novembar 2019. godine iznos od 417,66 dinara,

a sve napred navedeno sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec pa do konačne isplate, dok se zahtev tužene za naknadu troškova parničnog postupka odbija kao neosnovan.

OBAVEZUJE SE tužena da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 125.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti odluke pa do isplate.

ODBIJA SE zahtev tužene za naknadu troškova revizijskog postupka.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Leskovcu P1 271/20 od 05.10.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijen je prigovor stvarne nenadležnost tog suda, kao neosnovan. Stavom drugim izreke, odbijen je tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu na ime naknade štete u visini razlike između minimalne zarade i isplaćene zarade za vremenski period od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine isplati novčani iznos od 110.299,32 dinara i to pojedinačno opredeljene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do isplate (sve bliže označeno i opredeljeno ovim stavom izreke). Stavom trećim izreke, odbijen je tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu isplati na ime naknade štete u visini razlike u dodatku na zaradu u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije 05 br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, između dodatka na zaradu u skladu sa navedenim zaključkom obračunatog na zaradu u visini minimalne zarade i isplaćenog dodatka na zaradu u skladu sa navedenim zaključkom za vremenski period od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine novčani iznos od 50.104,48 dinara i to pojedinačno opredeljene mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom počev od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do isplate (sve bliže označeno i opredeljeno ovim stavom izreke). Stavom četvrtim izreke, utvrđeno je da je povučena tužba radi naplate štete zbog neisplaćenih troškova za dolazak i odlazak sa rada za vremenski period od 01.01.2016. do 01.01.2020. godine. Stavom petim izreke, obavezan je tužilac da tuženoj na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 3.000,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 5344/2022 od 21.12.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužioca i potvrđena prvostepena presuda u stavu drugom, trećem i petom izreke, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, s pozivom na odredbu člana 404. ZPP zbog potrebe ujednačavanja sudske prakse.

Tužena je odgovorila na reviziju tužioca.

Odlučujući o dozvoljenosti revizije u smislu člana 404. stav 1. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11...18/20), u vezi člana 92. Zakona o uređenju sudova („Službeni glasnik RS“, broj 10/23), Vrhovni sud je ocenio da su ispunjeni uslovi za odlučivanje o posebnoj reviziji tužioca radi ujednačavanja sudske prakse pa je na osnovu člana 404. stav 2. ZPP odlučeno kao u stavu prvom izreke.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu primenom člana 408. ZPP i ocenio da je revizija tužioca osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u radnom odnosu kod tuženog na neodređeno vreme raspoređen na radnom mestu ... počev od 18.06.2007. godine. Rešenjem tužene MK – .. od 01.07.2010. godine, tužiocu je utvrđen koeficijent u visini od 8% koji se uvećava za 0,4% za svaku navršenu godinu staža, dok je rešenjem tužene broj .. od 26.03.2019. godine, tužiocu utvrđen koeficijent od 8% koji se uvećava po osnovu složenosti i odgovornosti poslova za dodatni koeficijent u visini od 0.53, a ukupno utvrđen koeficijent u visini od 8,53 uvećava se za 0,4% za svaku narednu godinu staža kod poslodavca a plata zaposlenog, tužioca uvećava se za 50% zato što živi i radi na teritoriji AP KiM, s tim da obračun plate po ovom rešenju teče od 01.02.2019. godine. Obračun zarade tužena je u periodu od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine vršila u skladu sa navedenim rešenjem i sa uvećanjem za 50% primenom Zaključka Vlade Republike Srbije 05 br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine zato što tužilac živi i radi na teritoriji KiM. Na osnovu nalaza i mišljenja sudskog veštaka ekonomsko – finansijske struke utvrđeni su pojedinačni iznosi za sporni period od 01.04.2017. godine do 31.12.2019. godine (u dve varijante) u visini razlike između minimalne zarade i osnovne zarade koja je tužiocu isplaćivana bez uvećanja po Zaključku Vlade RS. Na osnovu nalaza i mišljenja sudskog veštaka ekonomsko – finansijske struke utvrđeno je da je zarada koja je ukupno isplaćivana tužiocu u osporenom periodu obračunata po osnovu rešenja tužene koja u sebi sadrži osnovnu zaradu uvećanu po osnovu minulog rada i pripadajućeg dodatka po osnovu navedenog Zaključka Vlade Republike Srbije i isplaćena u iznosu većem od minimalne zarade (druga varijanta). Utvrđeno je i da je tužiocu u spornom vremenskom periodu isplaćivana osnovna zarada uvećana po osnovu minulog rada koja je manja od zakonom propisane minimalne zarade uvećane po osnovu minulog rada u ukupnom iznosu od 110.299,32 dinara i isplaćivan mu je dodatak na zaradu u skladu sa navedenim Zaključkom Vlade Republike Srbije koji je manji u odnosu na isti dodatak obračunat na zaradu u visini minimalne zarade u ukupnom iznosu od 50.104,48 dinara (prva varijanta).

Na osnovu utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je smatrao da je isplaćena zarada tužiocu pravilno obračunata uz uvećanje do 50% mesečno jer je sa isplatom dodatka prema Zaključku Vlade Republike Srbije 05 br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine realizovana u većem iznosu od minimalne zarade zbog čega je smatrao da tužilac neosnovano potražuje utuženu razliku.

Drugostepeni sud je prihvatio ovakav stav prvostepenog suda smatrajući da je tužiocu zarada isplaćivana u svemu u skladu sa posebnim normama koje su u primeni kod tužene uvećanjem od 50% u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije 05 br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, odnosno da mu je isplaćena ne samo zarada u visini minimalne zarade kao garantovani minimum naknade za rad koji isplaćuje poslodavac zaposlenima već i u višim pojedinčanim mesečnim iznosima zbog čega je odbio žalbu tužioca i potvrdio prvostepenu presudu kojom su tužbeni zahtevi odbijeni.

Vrhovni sud ne prihvata ovakvo stanovište nižestepenih sudova jer smatra da je zasnovano na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Ovo iz razloga što tužilac shodno Zakonu o platama službenika i nameštenika u organima autonomne pokrajine i lokalne uprave („Službeni glasnik RS“, br. 113/2018, 86/2019), saglasno članu 5. stav 2. ima pravo na isplatu minimalne zarade. Osim toga tužiocu u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije broj 120- 335/2007-14 od 25.12.2008. godine i Zakona o budžetu pripada i pravo na uvećanje pripadajuće zarade u visini od 50% mesečno, naime tzv. „Kosovskog dodataka“. Prema nalazu veštaka tužiocu je obračunata plata u manjem iznosu od minimalne zarade i na taj iznos vršeno uvećanje od 50% mesečno. Takav obračun nije pravilan. Tužilac je imao pravo na isplatu minimalne zarade i uvećanje od 50% obrčaunato na taj iznos. Isplaćena zarada tužiocu u spornom periodu je manja od iznosa koji se dobija obračunom i primenom minimalne zarade uz uvećanje iste za 50% mesečno. Stoga nisu pravilni zaključci nižestepenih sudova da tužilac nema pravo na utuženu razliku zarade jer mu ona shodno citiranim propisima pripada.

Iz tih razloga Vrhovni sud je primenom odredbe člana 416. stav 1. ZPP preinačio nižestepene presude i usvojio tužbeni zahtev, odbio zahtev tuženog za naknadu troškova postupka i odlučio kao u stavu prvom izreke.

Odluka o troškovima iz stava drugog i trećeg izreke doneta je primenom člana 165. ZPP, u vezi člana 153. stav 1, 154. i 163. stav 2. ZPP. S obzirom da je uspeo u sporu tužiocu pripadaju troškovi celog postupka na ime naknade i nagrade za rad punomoćnika iz reda advokata s obzirom na uspeh u sporu. Dosuđeni su mu troškovi sastava tužbe i jednog podneska po 9.000,00 dinara, sastava žalbe i revizije po 18.000,00 dinara, pristupa na dva održana ročišta po 10.500,00 dinara, troškovi veštačenja 8.000,00 dinara, što uvećano za sudske takse za tužbu, prvostepenu i drugostepenu presudu, reviziju i odluku o reviziji u iznosu od 41.600,00 dinara ukupno iznosi 125.600,00 dinara. Visina troškova obračunata je primenom Tarife o nagradama i naknadama troškova za rad advokata („Službeni glasnik RS“ br. 37/21) i Taksene tarife iz Zakona o sudskim taksama („Službeni glasnik RS“ br. 28/94 sa svim izmenama i dopunama)

Istovremeno je odbijen zahtev tužene za odgovor na reviziju jer isti nije bio nužni trošak.

Predsednik veća - sudija

Dragana Marinković, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić