Protiv pravnosnažne drugostepene presude, u preinačenom delu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku (''Službeni glasnik RS'', br. 72/11...18/20) i utvrdio da je revizija tužioca osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je bio zaposlen kod tužene i raspoređen na poslove ..., u zvanju saradnika, u Odeljenju za ... Opštinske uprave Opštine Lipljan, sa ukupnim koeficijentom za obračun plate 12,41. Na osnovu Zaključka Vlade Republike Srbije 05 broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, tužiocu je utvrđena zarada uvećana za 50% po osnovu radnog angažovanja na teritoriji Kosova i Metohije. Na osnovu nalaza i mišljenja veštaka ekonomsko – finansijske struke utvrđeni su pojedinačni iznosi za sporni period od 01.01.2017. godine do 31.12.2019. godine, u visini razlike između minimalne zarade i osnovne zarade koja je tužiocu isplaćivana bez uvećanja po Zaključku Vlade RS u iznosu od 6.826,32 dinara i prema kojoj je tužilac opredelio tužbeni zahtev.

Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je zaključio da je tužbeni zahtev tužioca za isplatu razlike između tražene i isplaćene zarade osnovan, s obzirom da je obračun osnovne zarade koju je tužilac primao po utvrđenom ukupnom koeficijentu sa osnovicom i minulim radom u pojedinim mesecima spornog perioda bio manji od iznosa minimalne zarade.

Drugostepeni sud nije prihvatio ovakav stav prvostepenog suda, smatrajući da je isplaćena zarada tužiocu pravilno obračunata uz uvećanje od 50% na ime „kosovskog dodatka“ po osnovu zaključka Vlade RS i na taj način realizovana u većem iznosu od minimalne zarade. Iz ovih razloga je tužbeni zahtev tužioca odbio kao neosnovan.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pobijana presuda je zasnovana na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Tužilac na osnovu člana 5. stav 2. Zakona o platama službenika i nameštenika u organima autonomne pokrajine i lokalne samouprave („Službeni glasnik RS“, br. 113/17 i 86/19) ima pravo na isplatu minimalne zarade. Osim toga, tužiocu u skladu sa Zaključkom Vlade Republike Srbije broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine i Zakonom o budžetu pripada i pravo na uvećanje zarade u visini od 50% mesečno na ime tzv. „kosovskog dodatka“. Prema nalazu veštaka, tužiocu je u spornom periodu obračunata plata u manjem iznosu od minimalne zarade i na taj iznos vršeno je uvećanje od 50% mesečno. Takav obračun nije pravilan. Tužilac je imao pravo na isplatu plate u visini minimalne zarade i uvećanje od 50% obračunato na taj iznos. Isplaćena ukupna zarada tužiocu sa tzv. „kosovskim dodatkom“ u spornom periodu je veća od minimalne zarade, ali je manja od iznosa koji se dobija obračunom plate u visini minimalne zarade uz uvećanje za 50% mesečno. Iz ovih razloga pravilan je zaključak prvostepenog suda da tužilac ima pravo na utuženu razliku plate.

Na osnovu izloženog, Vrhovni kasacioni sud je primenom odredbe člana 416. stav 1. ZPP doneo odluku kao u stavu prvom izreke.

Polazeći od uspeha u postupku po reviziji, a saglasno odredbama člana 153, 154. i 163. ZPP, tužena je obavezana da tužiocu naknadi revizijske troškove u iznosu od 27.500,00 dinara i to za sastav revizije 18.000,00 dinara, prema Tarifi o nagradama i naknadama za rad advokata („Službeni glasnik RS“ broj 121/12...37/21), kao i na ime sudskih taksi za reviziju 3.800,00 dinara i za odluku po reviziji 5.700,00 dinara, odmereno prema Zakonu o sudskim taksama („Službeni glasnik RS“ broj 128/24...106/15).

Predsednik veća – sudija

Dragana Marinković,s.r.

Za tačnost otpravka

upravitelj pisarnice

Marina Antonić