.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 132/2020
11.06.2020. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Slađane Nakić Momirović, predsednika veća, Dobrile Strajina i Marine Milanović, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Ivan Radenković, advokat iz ..., protiv tužene Republike Srbije – Ministarstvo unutrašnjih poslova, Uprava granične policije, koju zastupa Državno pravobranilaštvo – Odeljenje u Leskovcu, radi isplate, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž1 1776/2019 od 10.09.2019. godine, u sednici održanoj 11.06.2020. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž1 1776/2019 od 10.09.2019. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Vranju P1 1193/17 od 20.03.2019. godine, stavom prvim i drugim izreke, odbijen je prigovor apsolutne i mesne nenadlženosti suda, kao i prigovor zastarelosti potraživanja. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime razlike između isplaćene i pripadajuće plate po osnovu rada u smenama, za period od 01.08.2014. godine do 30.09.2014. godine, isplati iznose označene u izreci za svaki mesec pojedinačno, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti do isplate. Stavom četvrtim izreke, obavezana je tužena da tužiocu nakandi troškove parničnog postupka u iznosu do 51.300,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 1776/2019 od 10.09.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u stavu drugom i trećem izreke i odbijen tužbeni zahtev kojim je traženo da se tužena obaveže da tužiocu, na ime manje isplaćene zarade po osnovu smenskog rada za period od 01.08.2014. godine do 30.09.2014. godine, isplati ukupno 4.432,22 dinara, u pojedinačno označenim mesečnim iznosima, sa zakonskom zateznom kamatom od dospeća svakog iznosa do isplate. Stavom trećim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka.
Protiv pravnosnažne drugostepene presude, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava .
Ispitujući pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi sa članom 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u radnom odnosu kod tužene, raspoređen na radno mesto policijskog službenika i u periodu od 01.08.2014. godine do 30.09.2014. godine je kontinuirano obavljao rad u smenama. Tužiocu u spornom periodu nije obračunat koeficijent za smenski rad propisan Posebim kolektivnim ugovorom za policijske službenike od 28,6%, već je vrednost ovog koeficijenta prilikom obračuna zarade tužiocu iznosila 0,145. Prema nalazu veštaka ekonomsko – finansijske struke, sud je utvrdio razliku između obračunatog dodatka za smenski rad od 28,6% od osnovne plate i dodatka za smenski rad prema priznatom koeficijentu za smenski rad od 0,145.
Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je našao da je uvećanje za smenski rad trebalo da bude u visini od 28,65, zbog čega je usvojio tužbeni zahtev.
Odlučujući o žalbi tužene pravilno je nižestepeni sud premenio materijalno pravo kada je preinačio prvostepenu presudu i kao neosnovan odbio tužbeni zahtev iz razloga koje kao pravilne prihvata i ovaj sud.
Prema odredbi člana 11. stav 1. tačka 6. Pravilnika o platama zaposlenih u MUP-u, zaposleni ima pravo na dodatak na platu za smenski rad u slučaju da on nije vrednovan kroz koeficijent plate, u skladu sa Pojedinačnim kolektivnim ugovorom za policijske službenike i Zakonom o policiji (stav 7. navedenog člana).
Posebnim kolektivnim ugovorom za policijske službenike („Službeni glasnik RS“, br. 18/11) i Posebnim kolektivnim ugovorom za policijske službenike („Službeni glasnik RS“, br. 22/15 i 70/15), predviđeno je da policijski službenik ima pravo na dodatak na platu i to za rad u smeni u visini od 26%, uz uvećanje od 10% u skladu sa odredbom člana 147. Zakona o policiji, odnosno 28,6% od osnovne plate ako radi na poslovima na kojima se smenski rad uvodio povremeno.
Zakonom o policiji, koji se u konkretnom slučaju primenjuje, određeno je da se osnovna plata zaposlenih kod tužene sastoji od osnovice koju utvrđuje Vlada i osnovnog i dodatnog koeficijenta u odnosu na zvanje, radna mesta, odnosno poslove na kojima se staž osiguranja računa sa uvećanim trajanjem, posebne uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost poslova (član 146. stav 2.). Dodatni koeficijent utvrđen u skladu sa članom 146. stav 2. istog zakona, primenom na osnovicu uvećava platu za 30% do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (147. stav 1.). Prema odredbi člana 147a navedenog zakona, zaposleni ima pravo na dodatak na platu: 1) 121% od osnovne plate za rad na dan praznika koji je neradni dan: 2) 28,6% od osnovne plate za rad noću (od 22.00 časa do 06.00 časova narednog dana); 3) 28,6% od osnovne plate za rad u smeni, ako radi na poslovima na kojima se smenski rad uvodi povremeno; 4) za prekovremeni rad 28,6% od osnovne plate; 5) za dodatno opterećenje na radu (uz navođenje dodatnih opterećenja).
Iz činjeničnog utvrđenja proizlazi da je tužilac je u spornom periodu radio u smenama i za tako obavljeni rad, tužiocu je uvećana zarada kroz koeficijent 0,145% od osnovice, po kome je tužena vršila obračun i isplatu zarade tužiocu.
Imajući navedeno u vidu, tužilac nije radio na poslovima na kojima se povremeno uvodio smenski rad, već na poslovima sa kontinuiranim smenskim radom koji je vrednovan kroz koeficijent plate. Kako je neredovnost u radu na nekim radnim mestima stalni uslov rada i tako je vrednovan kroz koeficijent, a na nekim radnim mestima nije stalni uslov rada već se uvodi povremeno, to ni zaposleni na tim radnim mestima nisu u istom položaju. To nije u suprotnosti sa odredbom člana 8. Zakona o radu, pa je neosnovano pozivanje revidenta na pravo zaposlenih na jednaku zaradu za isti rad ili rad iste vrednosti koje ostvaruju kod istog poslodavca.
Kako se ni ostalim navodima revizije ne dovodi u sumnju pravilnost i zakonitost pobijene presude, Vrhovni kasacioni sud je primenom člana 414. ZPP odlučio kao u izreci.
Predsednik veća – sudija
Slađana Nakić Momirović,s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
