Apelacioni sud u Novom Sadu Gž1 687/15 od 08.05.2015. godine, stavom prvim izreke, žalbu tužilaca odbio i prvostepenu presudu potvrdio, a stavom drugim izreke je odbio zahtev tužilaca za naknadu troškova žalbenog postupka.

Protiv drugostepene presude tužioci su izjavili reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, radi ujednačavanja sudske prakse, smatrajući je izuzetno dozvoljenom u smislu odredbe člana 404. stav 1. ZPP.

Prema odredbi člana 404. stav 1. ZPP („Sl. glasnik RS“, broj 72/11, 55/14), revizija je izuzetno dozvoljena zbog pogrešne primene materijalnog prava i protiv drugostepene presude koja ne bi mogla da se pobija revizijom, ako je po oceni Vrhovnog kasacionog suda potrebno da se razmotre pravna pitanja od opšteg interesa ili pitanja u interesu ravnopravnosti građana, radi ujednačavanja sudske prakse, kao i ako je potrebno novo tumačenje prava (posebna revizija), a prema stavu 2. istog člana o dozvoljenosti i osnovanosti revizije iz stava 1. ovog člana odlučuje Vrhovni kasacioni sud u veću od pet sudija.

Revizijski sud je mišljenja da su u konkretnom slučaju ispunjeni uslovi za odlučivanje o reviziji primenom člana 404. stav 1. ZPP, imajući u vidu različitu praksu apelacionih sudova u istoj činjenično pravnoj situaciji, što ukazuje na potrebu odlučivanja o reviziji, kao izuzetno dozvoljenoj, radi ujednačavanja sudske prakse apelacionih sudova.

Vrhovni kasacioni sud je odlučio o reviziji primenom člana 408. ZPP i utvrdio da je revizija osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka propisana odredbom člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužioci su u spornom periodu bili raspoređeni na poslove policajac u Upravi granične policije. Rešenjem tužene od 22.01.2008. godine tužiocu M.J. je prema Pravilniku o platama zaposlenih u MUP-u od 26.06.2006. godine određen ukupan koeficijent plate od 17,54, a rešenjem od 07.11.2008. godine tužiocu S.M. je određen ukupan koeficijent plate od 22,10%. Na ova rešenja, tužiocu nisu podnosili prigovore, tako da su ona konačna. Sudski veštak ekonomsko-finansijske struke izvršio je upoređivanje koeficijenata plata tužilaca sa koeficijentom uporednog radnika – državnog službenika N.M., bez statusa, istog stepena stručne spreme kao i tužioci, raspoređena na radno mesto administrativno- tehnički i daktilografski poslovi, te je utvrđeno da je ukupan koeficijent tužilaca za 42,02% do 78,95% veći od ukupnog koeficijenta uporednog radnika.

Polazeći od tako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su mišljenja da tužioci neosnovano potražuju utužene iznose, s obzirom da isplatom plate po dodatnom koeficijentu koji je nominalno veći u odnosu na dodatni koeficijent državnog službenika sa istim stepenom stručne spreme, a koji nema neredovnosti u svom radu tužioci na taj način ostvaruju pravo na uvećanu platu u skladu sa članom 147. Zakona o policiji.

Vrhovni kasacioni sud je mišljenja da revizijom osnovano ukazuje da je prilikom odlučivanja o tužbenom zahtevu pogrešno primenjeno materijalno pravo, zbog čega je i činjenično stanje ostalo nepotpuno utvrđeno.

Zakonom o policiji („Službeni glasnik RS“ 101/05 i 63/09), koji je bio na snazi u spornom periodu, određeno je da se osnovna plata zaposlenih kod tužene sastoji od osnovice koju utvrđuje Vlada i osnovnog i dodatnog koeficijenta u odnosu na zvanje, radna mesta, odnosno poslove na kojima se staž osiguranja računa sa uvećanim trajanjem, posebne uslove rada, opasnost, odgovornost i složenost poslova (član 146. stav 2). Dodatni koeficijent utvrđen u skladu sa članom 146. stav 2. istog zakona, primenom na osnovicu uvećava platu za 30% do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika (član 147. stav 1), a uz saglasnost Vlade Republike Srbije za pojedine kategorije zaposlenih mogu se utvrditi dodatni koeficijenti koji omogućavaju uvećanje i za više od 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika u smislu stava 2. navedenog člana. Pravilnikom o platama zaposlenih u MUP od 26.06.2006. godine određeni su dodatni koeficijenti zaposlenih.

Pravilna primena navedenih zakonskih odredaba podrazumeva da policajci i ovlašćena službena lica, zaposlena kod tužene, počev od stupanja na snagu Pravilnika pa do 08.12.2011. godine, kada su stupile na snagu izmene Zakona o policiji (“Službeni glasnik RS” br. 92/11), nemaju pravo na uvećanje plate po osnovu neredovnosti u slučaju da je njihova plata već uvećana 30% do 50% u odnosu na plate drugih državnih službenika.

Faktičko je pitanje da li je plata policajca koji ima status ovlašćenog službenog lica uvećana za navedeni procenat, a koje je potrebno utvrditi u svakom konkretnom slučaju i to poređenjem sa platom policijskog službenika istog stepena školske spreme koji ima status ovlašćenog službenog lica. Pri tome, sama sadržina odredbe člana 147. Zakona ukazuje da se uvećanje ceni u odnosu na plate drugih državnih službenika. Iz navedenog sledi da prilikom utvrđivavanja da je tužiocima već uvećana plata po ovom osnovu, uporedni radnik ne može biti vozač, daktilograf, dostavljač (nameštenici), već po pravilu policajci koji imaju status ovlašćenog službenog lica, a imaju istu školsku spremu.

Stoga je Vrhovni kasacioni sud mišljenja da je u nižestepenim odlukama pogrešno primenjeno materijalno pravo kada je okolnost da li je tužocima već priznato i utvrđeno pravo na uvećanu zaradu po osnovu prekovremenog i noćnog rada utvrđena stavljanjem u srazmeru dodatnog koeficijenta tužilaca sa dodatnim koeficijentom zaposlenog koji obavlja administrativne poslove, zbog čega su nižestepene presude morale biti ukinute, u navedenom delu.

U ponovnom postupku, prvostepeni sud će u skladu sa primedbama iz ovog rešenja i uz pravilnu primenu materijalnog prava doneti novu, na zakonu zasnovanu odluku.

Iz iznetog, Vrhovni kasacioni sud je primenom člana 416. stav 2. Zakona o parničnom postupku odlučio kao u stavu prvom izreke.

Pravilno je odlučeno o tužbenom zahtevu kojim je traženo da se obaveže tužena da tužiocima na ime troškova ishrane i regresa za godišnji odmor za traženi period isplati određene iznose, s obzirom da je o tom zahtevu Apelacioni sud u Novom Sadu presudom Gž1 1454/13 od 22.05.2013. godine pravosnažno odlučio tako što je ovaj zahtev odbio kao neosnovan.

Sa navedenog, odlučeno je kao u stavu drugom izreke na osnovu odredbe člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća – sudija

Snežana Andrejević,s.r.