.jpg "Sudska praksa")
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 1915/2021
31.03.2022. godina
Beograd
U IME NARODA
Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Vesne Subić, predsednika veća, Jelice Bojanić Kerkez i Zorana Hadžića, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužioca AA iz sela ..., AP Kosovo i Metohija, čiji je punomoćnik Stefan Đorđević, advokat iz ..., protiv tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde-Uprava za izvršenje krivičnih sankcija, koju zastupa Državno pravobranilaštvo sa sedištem u Beogradu, radi isplate jubilarne nagrade, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3491/20 od 04.12.2020. godine, u sednici veća održanoj dana 31.03.2022. godine, doneo je
P R E S U D U
ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca, izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3491/20 od 04.12.2020. godine.
O b r a z l o ž e nj e
Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 1746/19 od 12.03.2020. godine, ispravljenom rešenjem istog suda P1 1746/19 od 23.09.2020. godine, stavom prvim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev i obavezana je tužena da tužiocu isplati iznos od 54.344,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 15.06.2018. godine do isplate. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan deo tužbenog zahteva kojim je tražena isplata zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos, od 15.06.2018. godine do 14.06.2018. godine. Stavom trećim izreke, obavezena je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznos od 21.000,00 dinara, a stavom četvrtim izreke, tužilac je oslobođen plaćanja sudskih taksi na tužbu i na presudu.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž1 3491/20 od 04.12.2020. godine, stavom prvim izreke, preinačena je presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1 1746/19 od 12.03.2020. godine, ipravljena rešenjem istog suda P1 1746/19 od 23.09.2020. godine, tako što je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je traženo da se obaveže tužena da tužiocu isplati iznos od 54.344,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 15.06.2018. godine do isplate. Stavom drugim izreke, preinačeno je rešenje o troškovima postupka, sadržano u stavu trećem izreke, tako što je odbijen kao neosnovan deo tužbenog zahteva kojim je traženo da se obaveže tužena da tužiocu naknadi troškove postupka u iznosu od 21.000,00 dinara. Stavom trećim izreke, obavezan je tužilac da tuženoj naknadi troškove žalbenog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara. Stavom četvrtim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužioca za naknadu troškova žalbenog postupka.
Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.
Ispitujući pravilnost pobijane presude u smislu člana 408. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.
U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je do 15.05.2008. godine bio zaposlen u privremenim institucijama Kosova i Metohije u Okružnom zatvoru u ... . Rešenjem tužene od 29.04.2008. godine, tužilac je počev od 15.05.2008. godine preuzet u Upravu za izvršenje zavodskih sankcija i ostvario platu prema dotadašnjem rešenju. Zaključkom Vlade RS od 17.04.2008. godine propisano je da se položaj lica koja su bila zaposlena u privremenim institucijama Kosova i Metohije upodobljava položaju državnih službenika i nameštenika, koji su radili u organima koji su ukinuti, a čiji je delokrug preuzeo drugi organ (član 135. stav 1. Zakona o državnim službenicima), te da oni imaju pravo da budu preuzeti u organ Republike Srbije koji je preuzeo delokrug ako prethodno organu Republike Srbije koji se preuzima dostave pismeni dokaz o tome da im je prestao rad u privremenim institucijama Kosova i Metohije. Visina prosečne zarade bez poreza i doprinosa po zaposlenom u Republici Srbiji za decembar mesec 2017. u iznosu od 54.344,00 dinara utvrđena je uvidom u „Sl. glasnik RS“, 7/2018.
Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je na osnovu člana 120. Zakona o radu i člana 44. stav 1. tačka 1. i stav 2. i stav 3. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe zaključio da se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene od dana preuzimanja iz privremenih institucija KiM od 15.05.2008. godine, da tužena nije donela rešenje o neraspoređivanju tužioca, odnosno nije dostavila dokaz da je tužiocu utvrđen status neraspoređenog državnog službenika, pa kako se tužilac nalazio u radnom odnosu kod tužene i dalje, odnosno više od deset godina od dana zasnivanja radnog odnosa, usvojio je tužbeni zahtev tužioca, zaključujući da je tužilac 15.05.2018. godine ostvario pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10 godina rada, u radnom odnosu kod organa tužene, odnosno nakon preuzimanja kod tužene.
Po oceni drugostepenog suda, jubilarna nagrada se isplaćuje za „vernost“ i vezana je za kontinuirano vreme provedeno na radu kod poslodavca. Imajući u vidu da tužilac faktički ne radi kod tužene, kod koje je samo preuzet iz privremenih institucija KiM i kome je određeno pravo na platu na koju se ne obračunava minuli rad, pravilan je zaključak drugostepenog suda da tužilac nema pravo na ovu vrstu naknade.
Stanovište drugostepenog suda je pravilno.
Prema članu 44. stav 2. Posebnog kolektivnog ugovora za državne organe („Sl. glasnik RS“, br. 25/15...34/18), zaposleni ostvaruje pravo na jubilarnu nagradu za navršenih 10, 20, 30, 35. i 40. godina rada provedenih u radnom odnosu u državnom organu, organu Autonomne Pokrajine, odnosno jedinice lokalne samouprave, bez obzira na to u kom organu je zaposleni ostvarivao prava iz radnog odnosa. Kod utvrđivanja prava na jubilarnu nagradu, računaju se i godine rada kod poslodavca od koga je nadležni organ preuzeo nadležnosti, poslove i zaposlene.
U konkretnom slučaju, tužilac kod tužene nije stekao, suprotno revizijskim navodima status državnog službenika odnosno nameštenika. Tužilac je preuzet od privremenih institucija KiM i utvrđena mu je plata u određenoj visini, a nije mu se obračunavao minuli rad. On nije radio kod tužene (nije dolazio na posao), nije ni raspoređen na određeno radno mesto, zbog čega mu i po oceni revizijskog suda ne pripada pravo na jubilarnu nagradu. Ključna odrednica za ostvarivanje ovog prava iz citiranog PKU je „rad proveden u radnom odnosu“. U konkretnom slučaju, nema rada tužioca u radnom odnosu kod tužene. On se samo formalno vodi u radnom odnosu kod tužene po zaključcima Vlade ali ne ostvaruje rad kod tužene, što je neophodan uslov za ostvarivanje navedenog prava.
S tim u vezi, nisu osnovani revizijski navodi kojim se ukazuje da nedonošenje rešenja o raspoređivanju nije od uticaja na ostvarivanje ovog prava. Preuzimanje na osnovu Zaključka Vlade ne podrazumeva ostvarivanje svih prava iz radnog odnosa o čemu svedoči i činjenica da je tim Zaključkom određen samo fiksni iznos plate pri čemu se nije obračunavao minuli rad. Neraspoređivanje tužioca u dužem vremenskom periodu je bilo u njegovu korist na osnovu izvršavanja Zaključka Vlade, pri čemu treba imati u vidu da tuženi u datoj situaciji nije mogao, zbog primene navedenog Zaključka, da tužioca ostavi neraspoređenog (u tom slučaju prestao bi mu radni odnos).
Na osnovu člana 414. ZPP, odlučeno je kao u izreci.
Predsednik veća- sudija
Vesna Subić, s.r.
Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Marina Antonić
