Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Rev2 215/2022
26.04.2023. godina
Beograd

U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Dragane Marinković, predsednika veća, Marine Milanović i Zorice Bulajić, članova veća, u parnici tužilje AA iz ..., čiji je punomoćnik Vladimir Raičević, advokat iz ..., protiv tužene Opštine Lipljan, koju zastupa Predsednik privremenog organa Opštine Lipljan, radi isplate razlike zarade, odlučujući o reviziji tužilje izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž1 2029/21 od 15.07.2021. godine, u sednici veća održanoj 26.04.2023. godine, doneo je

P R E S U D U

USVAJA SE revizija tužilje, PREINAČUJE SE presuda Apelacionog suda u Nišu Gž1 2029/21 od 15.07.2021. godine, tako što se žalba tužene ODBIJA kao neosnovana i POTVRĐUJE presuda Osnovnog suda u Leskovcu P1 471/19 od 23.02.2021. godine.

OBAVEZUJE SE tužena da tužilji na ime troškova revizijskog postupka isplati iznos od 18.000,00 dinara, u roku od 15 dana od dana prijema pismenog otpravka presude.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Leskovcu P1 471/19 od 23.02.2021. godine, stavom prvim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužilje i obavezana tužena da joj na ime naknade štete u visini razlike između minimalne zarade i isplaćene zarade, za period od avgusta 2016.godine do januara 2019.godine, isplati novčane iznose, u vrednosti i sa kamatom, kao u njenom sadržaju. Stavom drugim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužilje i obavezana tužena da joj na ime naknade štete u visini razlike između pripadajućeg i isplaćenog uvećanja zarade prema Zaključku Vlade Republike Srbije 05 br.120-335/2007-14 od 25.12.2008.godine, za period od avgusta 2016.godine do januara 2019.godine, isplati novčane iznose, u vrednosti i sa kamatom, kao u njenom sadržaju. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilji na ime troškova parničnog postupka isplati novčani iznos od 47.983,05 dinara, a ukoliko iste ne isplati u roku od 8 dana po prijemu presude da tužilji na novčani iznos od 37.900,00 dinara isplati zakonsku zateznu kamatu počev od dana izvršnosti presude, do isplate.

Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 2029/21 od 15.07.2021. godine, preinačena je prvostepena presuda tako što je odbijen, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilje kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime naknade štete u visini razlike između minimalne zarade i isplaćene zarade i razlike između pripadajućeg i isplaćenog uvećanja zarade prema Zaključku Vlade Republike Srbije 05 br. 120- 335/2007-14 od 25.12.2008.godine, za period od avgusta 2016.godine do januara 2019.godine isplati, novčane iznose, u vrednosti i sa kamatom, kao u njenom sadržaju. Odbijen je i zahtev za naknadu troškova postupka kojim je traženo da se tužena obaveže da tužilji isplati iznos od 47.983,00 dinara i iznos od 37.900,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude, do isplate.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilja je blagovremeno izjavila reviziju na osnovu odredbe člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Ispitujući pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 18/20), Vrhovni kasacioni sud je našao da revizija nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka predviđena odredbom člana 372. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koje revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u radnom odnosu kod tužene na neodređeno vreme počev od 01.06.2009.godine. Rešenjem tužene broj .. od 01.08.2017.godine raspoređena je na radno mesto poslova za ... kod ..., u zvanju višeg referenta u Odeljenju za ... Opštinske uprave Opštine Lipljan. Istim rešenjem je tužilji određen koeficijent za obračun i isplatu plate od 8,74 dinara i da se utvrđena zarada po osnovu radnog angažovanja zaposlene na KiM uvećava na osnovu Zaključka Vlade RS od 25.12.2008.godine za 50 % i priznato je pravo na dodatak na zaradu od 0,4 % od osnovne plate za svaku punu godinu rada ostvarenu u radnom odnosu kod poslodavca, počev od 01.11.2017.godine. U periodu potraživanja tužilja je obavljala faktički rad kod tužene, a obračun zarade od strane tužene je vršen u skladu sa donetim rešenjem od 01.08.2017.godine. U periodu pre donošenja i primene navedenog rešenja tužilji je obračunavana i isplaćivana plata prema istom koeficijentu u visini od 8,74 sa uvećanjem za 50 % na osnovu Zaključka Vlade RS od 25.12.2008.godine. Na osnovu nalaza i mišljenja sudskog veštaka ekonomsko- finansijske oblasti utvrđeni su pojedinačni iznosi za sporni period od 01.06.2016. godine do 31.01.2019. godine (u dve varijante) u visini razlike između minimalne zarade i osnovne zarade bez uvećanja od 50 % u iznosu od 53.194,88 dinara, kao i visina razlike na ime tzv.“kosovskog dodatka“ u iznosu od 23.881,29 dinara ( prva varijanta) i tužbeni zahtev je preciziran u skladu sa ovom varijantom nalaza i mišljenja veštaka. Po drugoj varijanti, prema podacima o visini minimalne zarade sa minulim radom i osnovne zarade koja je obračunata i isplaćena tužilji sa minulim radom i uvećanjem od 50 % na ime tzv. „kosovskog dodatka“ postoji negativna razlika, odnosno zarada koju je tužilja primila je veća u odnosu na minimalnu zaradu u ukupnom iznosu od 312.564,20 dinara.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev, nalazeći da je tužena kao poslodavac tužilji u spornom periodu isplaćivala zaradu u manjem iznosu u odnosu na pripadajuću u visini minimalne zarade, bez uvećanja za “kosovski dodatak“ od 50% na mesečnom nivou, a što za posledicu ima osnovanost tužbenog zahteva.