Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, na osnovu člana 404. Zakona o parničnom postupku (posebna revizija), ukazujući na potrebu razmatranja pitanja od opšteg interesa ili pravnih pitanja u interesu ravnopravnosti građana i ujednačavanja sudske prakse i potrebe novog tumačenja prava.

S obzirom da je revizija tužioca izjavljena na preinačujući deo drugostepene presude kojim je tužbeni zahtev odbijen, revizija je dozvoljena prema odredbi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik RS“, br. 72/11, 49/13-US, 74/13-US, 55/14, 87/18, 18/20, 10/23), te nije bilo potrebe da se o reviziji odlučuje kao o izuzetno dozvoljenoj.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu u navedenom delu primenom člana 408. vezi s članom 403. stav 2. tačka 2. ZPP i utvrdio da je revizija tužioca neosnovana.

U postupku donošenja pobijane presude nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u utuženom periodu radio kod tužene kao policijski službenik i ostvario sate noćnog rada koji mu tužena nije u celosti isplatila prema odredbi člana 147a Zakona o policiji („Službeni glasnik RS“, br. 101/05...92/11), odnosno Zakona o izmenama i dopunama Zakona o policiji („Službeni glasnik RS“, br. 64/2015), kao i člana 187. Zakona o policiji („Službeni glasnik RS“, broj 6/16), u visini koja je utvređena veštanjem. Rešenjem tužene broj 120-1/2017 od 12.05.2017. godine, koje se primenjuje od 01.05.2016. godine, tužena je odredila tužiocu koeficijent za obračun plate tako što mu je, između ostalog, utvrdila i koeficijent neredovnosti u radu u visini od 0,145 (a noćni rad upravo predstavlja neredovnost u radu). Veštak je utvrdio da tužilac ima evidentirane sate noćnog rada za period od 15.08.2015. do 15.08.2018. godine i utvrdio je razliku između obračunate i plaćene naknade noćnog rada.

Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je zaključio da tužiocu u utuženom periodu, saglasno članu 12. Posebnog kolektivnog ugovora za policijske službenike, pripada razlika između isplaćenog i pripadajućeg uvećanja na platu po osnovu rada noću u procentu od 28,6% od osnovne plate.

Međutim, drugostepeni sud je našao da zaključak prvostepenog suda o osnovanosti zahteva za isplatu razlike naknade zarade za rad noću, za period od maja 2016. do januara 2018. godine, nije zasnovan na pravilnoj primeni odredaba Zakona o policiji i Pravilnika o platama zaposlenih u Ministarstvu unutrašnjih poslova, zbog čega je preinačio prvostepenu presudu i u tom delu odbio tužbeni zahtev. Ovakav zaključak pobijane presude zasnovan je na činjenici da je tužena, počev od 01.05.2016. godine, vršila obračun i isplatu tužioočeve plate prema rešenju od 12.05.2017. godine, a prema kojem je rad noću vrednovan kroz koeficijent neredovnosti od 0,145.

Po oceni Vrhovnog suda, suprotno navodima revizije tužioca, pobijana presuda je zasnovana na pravilnoj primeni materijalnog prava.

Zakonom o policiji („Službeni glasnik RS“, br. 6/16, koji je stupio na snagu 05.02.2016. godine) propisano je (član 184.) da zaposleni u ministarstvu ostvaruje pravo na platu, uvećanu platu, naknadu plate, naknadu troškova i druga primanja u skladu sa ovim zakonom (stav 1.); da se prava iz stava 1. ovog člana, kao i struktura plate i koeficijenata plate utvrđuje posebnim aktom vlade (stav 2.), da se plata zaposlenog u ministarstvu sastoji od osnovne plate i uvećane plate (stav 3.). Odredbom člana 185. stav 5. istog zakona propisano je da se koeficijent plate sastoji iz zbira osnovnih i dodatnih koeficijenata, a člana 187. stav 1. tačka 1. istog zakona da policijski službenik ostvaruje pravo na uvećanu platu u visini utvrđenoj ovim zakonom i to za rad noću, za svaki sat rada u visini od 28,6% vrednosti radnog sata osnovne plate, ako takav rad nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne plate.

Pravilnikom o platama zaposlenih u Ministarstvu unutrašnjih poslova st. 01 str. pov. 3320/12-4 od 03.04.2012. godine, str. pov. 01 broj 215/14-26 od 27.06.2014. godine i str. pov. 01 broj 1205/15-6 od 14.04.2015. godine, bilo je propisano da se osnovna plata sastoji od osnovice plate koju utvrđuje vlada i utvrđenih koeficijenata plate (član 2. stav 2.); da su koeficijenti plate iz člana 2. stav 2. osnovni koeficijent, koji se sastoji iz koeficijenta platnog razreda i koeficijenta zvanja, odnosno čina i dodatni koeficijent (član 4.); da se dodatni koeficijent sastoji iz koeficijenta beneficije (USO), koeficijenta neredovnosti u radu (STN) i koeficijenta odgovornosti i složenosti (OS) – član 7; kao i da se koeficijent neredovnosti u radu utvrđuje u odnosu na radna mesta u ministarstvu koja u svojoj namenklaturi sadrže odrednice neredovne organizacije posla u vidu rada u smeni, turnusa ili drugih učestalih neredovnosti u radu i utvrđuje u visini: rad u smeni/turnus/učestala neredovnost (STN) – 0,145 (član 9.).

Imajući u vidu navedeno, Vrhovni sud nalazi da je pravilan stav drugostepenog suda da tužilac nema pravo na uvećanje plate u smislu člana 187. stav 1. tačka 1. Zakona o policiji počev od maja 2016. godine. Procenat uvećanja plata po osnovu rada noću (28,6%) jeste predviđen navedenim članom Zakona o policiji, kao i članom 12. Posebnog kolektivnog ugovora za policijske službenike, ali je namenjen zaposlenima koji rade na poslovima na kojima rad noću nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne plate, odnosno koji svoj rad obavljaju u redovnom radnom vremenu i nemaju neredovnost u radu. U konkretnom slučaju, tužiocu je rad noću izražen kroz koeficijent za obračun plate (koji sadrži koeficijent neredovnosti, jer tužilac ima neredovnost u radu) pri vrednovanju poslova radnog mesta i isplaćuje mu se za svaki mesec, pa se u periodu nakon što je za tužioca doneto rešenje koji mu je taj koeficijent za obračun plate utvrđen, ne može zahtevati procenat uvećanja predviđen za rad noću koji se obavlja povremeno. Iz svega napred navedenog, neosnovani su navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Navodi revizije da koeficijent neredovnosti od 0,145 imaju zaposleni koji nemaju neredovnost u radu je bez uticaja, jer za ove tvrdnje tužilac nije pružio dokaz.

Iz navedenih razloga Vrhovni sud je odlučio kao u stavu prvom izreke na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Odluka o troškovima postupka po reviziji iz drugog stava izreke doneta je primenom člana 165. stav 1. u vezi sa članom 153. stav 1. ZPP, imajući u vidu da tužilac u ovom postupku nije uspeo.

Predsednik veća – sudija

Branislav Bosiljković s.r.

Za tačnost otpravka

Zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković