Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 368/2018 od 07.05.2018. godine, odbijena je žalba parničnih stranaka i potvrđena prvostepena presuda.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava, na osnovu člana 404. Zakona o parničnom postupku.

Ispitujući postojanje uslova za odlučivanje o reviziji kao izuzetno dozvoljenoj na osnovu člana 404. Zakona o parničnom postupku – ZPP (''Službeni glasnik RS'' 72/11... 55/2014), Vrhovni kasacioni sud je našao da je revizija dozvoljena zbog potrebe ujednačavanja sudske prakse i tumačenja prava.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, svi tužioci u ovoj parnici su spornom periodu radili u dve, odnosno u tri smene. U tom periodu u primeni je bio Kolektivni ugovor tuženog iz maja 2010. godine koji se primenjivao do 24.12.2013. godine. U vreme važenja ovog Kolektivnog ugovora tuženog, zaključen je Poseban – Granski kolektivni ugovor za metalsku industriju Srbije (objavljen u ''Službenom glasniku RS'' 10/12 od 10.02.2012. godine, stupio na snagu 19.02.2012. godine). Kod tuženog se primenjivao od stupanja na snagu Odluke ministra rada i socijalne politike o primeni Posebnog kolektivnog ugovora za metalsku industriju na sve poslodavce koji obavljaju ovu delatnost (''Službeni glasnik RS'' 41/12) koji se primenjivao od 05.05.2012. do 30.04.2013. godine. Odredbama granskog KU za metalsku industriju Srbije je propisano da se primenjuje na sve zaposlene kod poslodavca, te da se neposredno primenjuje na delatnosti metalskog kompleksa, da su učesnici KU kod poslodavca kod kojih je organizovan sindikat u obavezi da u skladu sa odredbama zakona i ovog KU zaključe KU ili izvrše izmene i dopune važećeg KU radi usklađivanja sa odredbama zakona i Granskog KU. Propisano je i da poslodavci i članovi Unije poslodavaca Srbije kod kojih ni jedan sindikat ne ispunjava uslove reprezentativnosti ili sindikati nisu zaključili sporazum o udruživanju, odnosno ako učesnici kolektivnim pregovaranjem ne postignu saglasnost za zaključenje KU, dužni su da donesu opšti akt ili izvrše izmene i dopune postojećeg opšteg akta radi usklađivanja sa odredbama zakona i granskog KU, te sa zaposlenima zaključe ugovore o radu ili ih usklade sa odredbama granskog KU. Veštak je pri izradi nalaza, prilikom obračuna zarade tužiocima primenjivao utvrđeni broj bodova za poslove koje su oni obavljali i osnovu zaradu obračunavao u skladu sa utvrđenim brojem bodova i vrednošću boda koja je bila utvrđena od strane direktora tuženog, te je na tako obračunatu osnovnu zaradu u skladu sa PKU tuženog obračunavao u skladu sa Zakonom o radu, uvećanu zaradu za rad na dan praznika koji je neradan, za prekovremeni rad i tzv. minuli rad dok je uvećanu zaradu za rad u smenama tužioca obračunao samo za časove rada u drugoj smeni uvećavajući je samo za 10%. Utvrđena je razlika između obračunate i isplaćene odgovarajuće zarade (bez uvećane zarade za rad u smenama) i pripadajuće odgovarajuće zarade (bez uvećane zarade za rad u smenama) za deo spornog perioda u kojem su bili u primeni poseban granski KU i opšti KU i to obračunate primenom osnovne zarade utvrđene kao proizvod osnovne zarade za najednostavniji rad u visini minimalne zarade i koeficijenta posla koji je kao najniži utvrđen ovim granskim KU a za poslove za koje se zahteva IV SSS tj. 1,75 kao množenje osnovne zarade za najjednostavniji posao sa koeficijentom posla tužilaca – saglasno Opštem KU, zatim je utvrđena razlika između obračunate i isplaćene uvećane zarade za rad u smenama za deo spornog perioda u kojem su bili u primeni Poseban – Granski KU i Opšti KU, a utvrđen je i zbir utvrđenih razlika za ovaj period, kao i zbir obračunatih zateznih kamata na tako utvrđene razlike. Pravnosnažnom presudom Osnovnog suda u Novom Sadu P1 1390/13 od 13.12.2016. godine obavezan je tuženi da tužiocu prvog reda – AA isplati razliku između isplaćene i uvećane zarade na minimalnu zaradu u iznosu od 125.099,60 dinara za period od 01.08.2010. godine do 31.12.2013. godine, sa zateznom kamatom na svaki pojedinačni mesečni iznos i na ime zatezne kamate isplati iznos od 72.182,14 dinara, kao i da mu obračuna i uplati pripadajuće doprinose na utvrđenu razliku zarade.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su tužbene zahteve tužilaca od drugog do petog reda, za isplatu na ime razlike između isplaćene i pripadajuće zarade po osnovu uvećanja za rad u smenama, za period od 05.05.2012. godine do 30.04.2013. godine, delimično odbili a u odnosu na tužioca AA odbili tužbeni zahtev za ceo utuženi period, i odbacili tužbu tužilaca od prvog do petog reda u delu zahteva za utvrđenje ništavosti ugovora o radu i to u delu u kome je u suprotnosti sa KU, jer je podneta po proteku roka iz člana 195. Zakona o radu. Dosudili su razliku između isplaćene i pripadajuće zarade i to primenom osnovne zarade obračunate u skladu sa Kolektivnim ugovorom tuženog i zakonskog koeficijenta uvećanja za rad u smenama, uz obavezu tuženog da tužiocima na dosuđeni iznos razlike uvećane zarade izvrši i uplatu pripadajućih doprinosa za obavezno socijalno osiguranje kao sastavnih delova zarade. Po oceni nižestepenih sudova tuženi svoj Kolektivni ugovor nije uskladio sa odredbama Granskog kolektivnog ugovora, pa zbog toga nije imao obavezu da primeni odredbe Granskog ugovora neposredno. Pored toga, neposredna primena Granskog Kolektivnog ugovora predstavljala bi orijentaciono svrstavanje u određenu grupu zanimanja i platni koeficijent koji ne odgovara stvarnom stanju.

Stanovište nižestepenih sudova nije pravilno.

Tužba radi utvrđenja ništavosti ugovora ne zastareva (član 109. ZOO), pa se u konkretnom slučaju ne primenjuje pravilo iz člana 195. Zakona o radu. Zbog toga će u ponovnom postupku nižestepeni sudovi meritorno odlučiti o zahtevu tužilaca u ovom delu.

Prema članu 256. Zakona o radu (''Službeni glasnik RS'' 24/05) Opšti i Poseban kolektivni ugovor neposredno se primenjuju i obavezuju sve poslodavce koji su u vreme zaključivanja Kolektivnog ugovora članovi udruženja poslodavaca – učesnika Kolektivnog ugovora (stav 1). Po članu 257. istog zakona ministar može da odluči da se Kolektivni ugovor ili pojedine njegove odredbe primenjuju i na poslodavce koji nisu članovi udruženja poslodavaca – učesnika Kolektivnog ugovora (stav 1). Članom 258. propisano je da ministar može na zahtev poslodavca ili udruženja poslodavaca da odluči da se Kolektivni ugovor iz člana 257. ovog zakona u delu koji se odnosi na zarade i naknade zarade ne primenjuju na pojedine poslodavce ili udruženja poslodavaca (stav 1). Poslodavac odnosno udruženje poslodavaca mogu da podnesu zahtev za izuzimanje od primene Kolektivnog ugovora sa proširenim dejstvom, ako zbog finansijsko- poslovnih rezultata nisu u mogućnosti da primene Kolektivni ugovor (stav 2). Uz zahtev iz stava 2. ovog člana poslodavac ili udruženje poslodavaca dužni su da dostave dokaze o razlozima za izuzimanje od primene kolektivnih ugovora sa proširenim dejstvom (stav 3). Članom 259. Odluku o izuzimanju od primene Kolektivnog ugovora ministar donosi po pribavljenom mišljenju socijalno- ekonomskog saveta.

Imajući u vidu citirane zakonske odredbe, granski Kolektivni ugovor je u konkretnoj situaciji morao biti neposredno primenjen bez obzira što tuženi nije uskladio odredbe svog Kolektivnog ugovora sa njim, jer zaposleni ne može da trpi štetne posledice, a poslodavac da izvlači korist iz činjenice da Pojedinačni kolektivni ugovor nije usklađen sa Posebnim (Granskim) koji hijerarhijski ima veću pravnu snagu. Usklađivanje koeficijenata za isplatu zarade izvršio je veštak. Zbog toga se ne može prihvatiti zaključak nižestepenih sudova da bi primena granskog Kolektivnog ugovora predstavljala orijentaciono svrstavanje u određenu grupu zanimanja i platni koeficijent koji ne odgovara stvarnom stanju. Međutim, izostala je ocena nižestepenih sudova da li je usklađivanje izvršeno pravilno (tuženi je imao primedbe na način razvrstavanja tužilaca smatrajući da treba poći od poslova koje su obavljali a ne od stepena njihovog obrazovanja). Kako od ove činjenice zavisi pravilna primena materijalnog prava, odnosno visina iznosa koji je tuženi u obavezi da isplati, nižestepene presude su morale biti ukinute.

U ponovnom postupku prvostepeni sud će imati u vidu sve primedbe iz ovog rešenja, kao i prigovor presuđene stvari u odnosu na tužioca AA i doneti novu i zakonitu odluku.

Na osnovu člana 416. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Jasminka Stanojević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić