Protiv pravnosnažne drugostepene presude tužilac je izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava, na osnovu člana 403. stav 2. tačka 2. i člana 404. stav 1 ZPP.

Tuženi je dao odgovor na reviziju sa predlogom da se ista odbije, a tužilac obaveže da tuženom naknadi troškove na ime sastava odgovora na reviziju od 18.000,00 dinara, kao i sudsku taksu.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu na osnovu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. ZPP („Službeni glasnik RS“, broj 72/11 ... 55/14) pa je utvrdio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u radnom odnosu kod tuženog na neodređeno vreme na poslovima rukovaoca bagera ... i na mašini na drobiličnom postrojenju, a njegova zarada za puno radno vreme prema ugovoru o radu iznosila je 990 bodova, a prema aneksu ugovora o radu 1029 bodova. Pravilnikom o radu kod tuženog posao koji tužilac obavlja vrednovan je koeficijentom 1,45, dok su njegove zarade prilikom obračuna u spornom periodu vrednovane koeficijentom 1,47, ali nije utvrđena osnovna zarada, niti je definisan način njenog utvrđivanja, osim što je propisano da zarada sa koeficijentom 1 vredi 700 bodova, što su poslovi najniže vrednosti, dok se najsloženiji poslovi vrednuju sa 1540 bodova, odnosno koeficijentom 2,20. Ovim Pravilnikom je predviđeno pravo na uvećanu zaradu od 110% za rad u dane praznika koji su neradni dani i 26% za noćni i smenski rad, kao i za prekovremeni rad ako on nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne zarade.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužioca i obavezao tuženog da mu isplati manje obračunatu zaradu i naknadu zarade za period od 01.04.2014. godine do 30.04.2015. godine, po osnovu člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala (''Službeni glasnik RS'' br. 15/12), koji je bio u primeni do 29.03.2014. godine i člana 34. Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost putne privrede (''Službeni glasnik RS'' br. 3/15), koji se primenjivao od 22.01.2015. godine. Po oceni prvostepenog suda tuženi je u spornom periodu isplatu zarade tužiocu vršio određivanjem manje cene rada od cene rada koja bi mu pripadala prema navedenim posebnim kolektivnim ugovorima, pa su samim tim isplate koje zavise od osnovne zarade vršene u manjim iznosima od pripadajućih.

Pravilno je u pobijanom delu drugostepene presude primenjeno materijalno pravo kada je prvostepena presuda delimično preinačena i odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se tuženi obaveže da mu isplati manje isplaćenu zaradu i naknadu zarade za period od 01.04.2014. godine do 31.01.2015. godine, kao i da mu na ove iznose uplati doprinose obaveznog osiguranja nadležnim fondovima.

U navedenom periodu nije mogla biti primenjena odredba člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala, kojim je bilo propisano da se osnovna zarada dobija množenjem koeficijenta posla i iznosa osnovne zarade za najjednostavniji rad kod poslodavca, koji se za koeficijent 1 ugovara u visini minimalne zarade uvećane za pripadajuće poreze i doprinose, jer je ovaj kolektivni ugovor prestao da važi pre tog perioda. U spornom periodu je zarada tužiocu isplaćivana u skladu sa ugovorom o radu, prema ceni rada koju je utvrđivao direktor tuženog i bila je veća od minimalne zarade. Nije se primenjivao ni jedan od posebnih kolektivnih ugovora kojima je utvrđena visina cene rada koja nije bila propisana ni Pravilnikom o radu kod tuženog, iz čega proizilazi da tužiocu ne pripada tražena razlika zarade i ostalih primanja.

Suprotno revizijskim navodima, u postupku je utvrđeno da je tužiocu u spornom periodu isplaćivana ukupna zarada koja je bila viša od minimalne zarade propisane odredbom člana 111. Zakona o radu, pa se revizijom neosnovano ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Zahtev tuženog za naknadu troškova sastava odgovora na reviziju od strane advokata je odbijen, na osnovu člana 154. stav 1. ZPP, jer se ne radi o troškovima potrebnim radi vođenja ove parnice.

Predsednik veća – sudija

Predrag Trifunović,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić