OBAVEZUJE SE tužena da tužiocu na ime troškova postupka isplati iznos od 125.554,32 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate, u roku od 15 dana od dana dostavljanja otpravka presude.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 1295/2023 od 30.03.2023. godine, odbijena je žalba tužioca i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju P1 143/22 od 09.12.2022. godine, kojom je odbijen tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se tužena obaveže da mu na ime potraživanja koje ima prema Zdravstvenom centru Vranje po rešenju Osnovnog suda u Vranju Ii 3694/17 od 27.06.2017. godine, isplati na ime neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od aprila 2013. godine do kraja novembra 2014. godine, pojedinačno opredeljene novčane iznose sa zakonskom zateznom kamatom, bliže određene u stavu prvom izreke prvostepene presude, kao i zahtev za naknadu troškova parničnog postupka u predmetu Osnovnog suda u Vranju P1 748/16 iznos i izvršnog postupka u predmetu Osnovnog suda u Vranju Ii 3694/17, a obavezan tužilac da tuženoj na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 37.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev izvršnosti presude do isplate.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa prelogom da Vrhovni sud o reviziji odluči kao o izuzetno dozvoljenoj po članu 404. ZPP.

Odlučujući o dozvoljenosti revizije, u smislu člana 404. Zakona o parničnom postupkku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ...18/20, 10/23 – drugi zakon, u daljem tekstu: ZPP), Vrhovni sud je ocenio da su ispunjeni uslovi za odlučivanje o posebnoj reviziji, radi ujednačavanja sudske prakse, zbog čega je odlučeno kao u stavu prvom izreke.

Ispitujući pravilnost pobijane presude, na osnovu člana 408. ZPP, Vrhovni sud je ocenio da je revizija tužioca osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, u sudskom sporu tužioca, kao zaposlenog, prema Zdravstvenom centru Vranje, kao poslodavcu, za isplatu naknade troškova za dolazak i odlazak sa rada, u periodu od aprila 2013. godine do novembra 2014. godine, zaključeno je sudsko poravnanje P1 748/16 dana 20.03.2017. godine, na osnovu kojeg je doneto rešenje o izvršenju Osnovnog suda u Vranju II 3694/17 od 27.06.2017. godine, kojim je određena prinudna naplata potraživanja koje je predmet ovog parničnog postupka. Prinudno namirenje određeno zaključkom javnog izvršitelja na sredstvima na računima izvršnog dužnika, koje je dostavljeno na sprovođenje NBS – Odeljenju za prinudnu naplatu Kragujevac, ostalo je bez uspeha. Naime, računi Zdravstvenog centra u Vranju u neprekidnoj su blokadi počev od 13.12.2016. godine, ukupno 1.827 dana, a novčani iznos blokade je 293.726.456,54 dinara. Osnivač Zdravstvenog centra Vranje je tužena Republika Srbija, koja finansira delatnost Zdravstvenog centra iz ustupljenih javnih prihoda.

Na osnovu tako utvrđenog činjeničnog stanja, presudama nižestepenih sudova je odbijen tužbeni zahtev uz obrazloženje da je izvršni postupak protiv poslodavca, čiji je osnivač tužena, još uvek u toku, a tužilac nije dokazao da su iscrpljena sva raspoloživa sredstva izvršenja propisana Zakonom o izvršenju i obezbeđenju, zbog čega nisu ispunjeni uslovi za solidarnu odgovornost osnivača - tužene u smislu člana 14. Zakona o stečaju. Do ispunjenosti uslova za solidarnu odgovornost osnivača došlo bi tek u situaciji ako zaposleni u izvršnom postupku ne bi mogao da naplati svoje potraživanje, odnosno ako nastupi jedan od razloga propisanih odredbom člana 129. stav 1. tačka 4. i 6. Zakona o izvršenju i obezbeđenju.

Izneto stanovište nižestepenih sudova, Vrhovni sud ne prihvata.

Činjenično je utvrđeno da tužilac potraživanje iz radnog odnosa, za koje je ishodovao izvršnu ispravu 20.03.2017. godine, nije namirio i pored određene prinudne naplate, jer su računi Zdravstvenog centra u Vranju, čiji je osnivač Republika Srbija, u neprekidnoj blokadi i ne postoji druga imovina ovog dužnika koja nije u javnoj svojini tužene Republike Srbije, a koja bi mogla biti predmet prinudnog izvršenja.

Po odredbama člana 11. stav 1. i stav 2. tačka 1. Zakona o stečaju („Službeni glasnik RS“ br. 104/2009 ... 95/2018), stečajni postupak se otvara kada postoji, između ostalog, trajnija nesposobnost plaćanja.

Članom 12. istog zakona propisano je da se postojanje trajnije nesposobnosti plaćanja pretpostavlja u slučaju kada je predlog za pokretanje stečajnog postupka podneo poverilac, koji u sudskom postupku sprovedenom u Republici Srbiji nije mogao namiriti svoje novčano potraživanje bilo kojim sredstvom izvršenja.

Prema članu 14. Zakona o stečaju, stečajni postupak se ne sprovodi, između ostalog, prema pravnim licima čiji je osnivač Republika Srbija, koja se pretežno finansiraju kroz ustupljene javne prihode, a za obaveze pravnog lica nad kojim se postupak stečaja ne sprovodi, solidarno odgovaraju njegovi osnivači.

Činjenično je razjašnjeno da tužilac potraživanje iz izvršne isprave koje potiče iz radnog odnosa, nakon određivanja prinudne naplate nije namirio u periodu dužem od pet godina, pa je nastupila pretpostavka postojanja trajnije nesposobnosti plaćanja, kao razloga za pokretanje stečajnog postupka. Pošto se prema Zdravstvenom centru u Vranju ne može sprovesti stečajni postupak, nastupili su uslovi za aktiviranje solidarne odgovornosti tužene, kao osnivača. Drugostepeni sud nepravilno pravno vrednuje činjenicu da izvršni postupak nije obustavljen u skladu sa odredbama člana 129. Zakona o izvršenju i obezbeđenju, pošto su u ovom parničnom, kontradiktornom sudskom postupku, razjašnjene sve činjenice iz kojih sledi postojanje uslova za aktiviranje solidarne odgovornosti tužene Republike Srbije, kao osnivača pravnog lica, poslodavca tužioca.

Iz navedenih razloga na osnovu člana 416. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u stavu drugom izreke presude.

Kako je tužilac uspeo u postupku po reviziji, to mu na osnovu člana 165. stav 2. u vezi članova 163. stav 2, 153. stav 1. i 154. stav 2. ZPP, pripadaju troškovi postupka prema ostvarenom uspehu u sporu, te je odlučeno kao u stavu trećem izreke. Visina naknade ovih troškova odmerena je prema opredeljenom zahtevu, te tužiocu pripadaju troškovi u ukupnom iznosu od 125.554,32 dinara i to: za sastav tužbe i jednog obrazloženog podneska iznos od po 9.000,00 dinara, za pristup na tri održana ročišta iznos od po 10.500,00 dinara, za pristup na jedno neodržano ročište iznos od 6.000,00 dinara, za sastav žalbe i revizije iznos od po 18.000,00 dinara, za veštačenje iznos od 7.000,00 dinara, sve prema AT važećoj u vreme presuđenja. Tužiocu je priznat trošak na ime sudskih taksi za tužbu i prvostepenu presudu u iznosu od po 4.449,16 dinara, za žalbu i drugostepenu presudu u iznosu od po 3.026,00 dinara i na reviziju i odluku po reviziji u iznosu od po 6.052,00 dinara, prema TT. Tužiocu na dosuđene troškove parničnog postupka pripada zakonska zatezna kamata od izvršnosti presude do isplate, u skladu sa članom 277. Zakona o obligacionim odnosima.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić