Tuženi je blagovremeno podneo odgovor na reviziju.

Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 403. stav 2. tačka 2. u vezi člana 408. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 18/20) Vrhovni sud je utvrdio da je revizija neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u spornom periodu bio u radnom odnosu kod tuženog na određeno vreme na radnom mestu pomoćni radnik na ... sa osnovnim koeficijentom 8,06, uz uvećanje po osnovu noćnog rada. U spornom periodu tuženi je obračunavao i isplaćivao platu tužiocu na taj način što je osnovicu koju objavljuje Vlada Republike Srbije množio sa koeficijentom radnog mesta shodno parametrima sadržanim u Zakonu o platama u državnim organima i javnim službama, Uredbi o koeficijentima za obračun i isplatu plata zaposlenih u javnim službama, ugovorima o radu i važećem Posebnim kolektivnim ugovorima, a koji metod obračuna tuženi primenjuje za zaposlene od početka primene Zakona o platama u državnim organima i javnim službama od 2001. godine. Tako obračunata visina osnovne plate za 28 meseci spornog perioda od ukupno 30 meseci je bila manja od iznosa minimalne zarade, zbog čega je tuženi svakog meseca tužiocu, osim za novembar 2019. godine i februar 2021. godine, kada mu je osnovna zarada bila veća od minimalne, vršio dopunu plate do iznosa minimalne zarade. Prvostepeni sud je na osnovu veštačenja od strane veštaka ekomonsko-finansijske struke utvrdio visinu naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora, obračunatu prema prisustva na radu i najpovoljnijih kriterijuma u uporedno važećim Kolektivnim ugovorima u Republici Srbiji, pri čemu su između ostalog uzeti u obzir PKU za delatnost putne privrede Republike Srbije, PKU za javna komunalna i druga javna preduzeća Grada Novog Sada, PKU za javna i javno-komunalna preduzeća Grada Subotice, PKU za javna i javno-komunalna preduzeća Grada Pančeva, PKU za Elektroprivredu Srbije i PKU za javna preduzeća u komunalnoj delatnosti na teritoriji Republike Srbije.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužioca, uz zaključak da tuženi kroz isplatu minimalne zarade nije mogao da tužiocu isplaćuje potraživane naknade.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je odbio tužbeni zahtev tužioca za isplatu traženih naknada, jer je zaključio da su naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora sadržane u koeficijentu za obračun plate, u kom slučaju nema mesta primeni člana 111. i 112. u vezi člana 118. Zakona o radu, imajući u vidu da su plate i naknade i druga primanja zaposlenih u javnim službama regulisani relevantnim odredbama Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, koji je lex specialis u odnosu na Zakon o radu.

Neosnovano se revizijom ukazuje da se navedeni zaključak drugostepenog suda zasniva na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 ... 95/18 – autentično tumačenje), propisano je da se njegove odredbe primenjuju i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drukčije određeno.

Članom 1. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“ br. 34/01 ... 21/16 i dr.), između ostalog, propisano je da se ovim zakonom uređuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike, Autonomne pokrajne i jedinice lokalne samouprave, a članom 4. stav 2. navedenog zakona, propisano je da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.

Prema tome, kako se na tuženog primenjuju propisi o javnim službama, to se po oceni Vrhovnog suda na zarade i druga primanja zaposlenih kod tuženog primenjuje Zakon o platama u državnim organima i javnim službama.

Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje, a u kontekstu navedenih odredbi zakona, Vrhovni sud nalazi da je tužiocu iznos naknade za ishranu u toku rada i regresa sadržan u koeficijentu prema kome je tužiocu isplaćivana plata, u skladu sa članom 4. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, zbog čega nema pravo na naknadu koju potražuje postavljenim tužbenim zahtevom, a kako je to pravilno zaključio i drugostepeni sud.

Iz navedenih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao izreci.

Predsednik veća - sudija

Jelica Bojanić Kerkez, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić