Ispitujući pobijanu presudu u smislu člana 403. stav 2. tačka 2., a u vezi člana 408. Zakona parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11...18/20), Vrhovni sud je utvrdio da je revizija neosnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilja je u radnom odnosu kod tuženog na neodređeno vreme na radnom mestu ... sa koeficijentom za obračun plate 7,34, i osnovnu platu tužilje čini proizvod koeficijenta od 7,34 i osnovice za obračun i isplatu plate, a koja se uvećava za procenat minulog rada. Veštačenjem od strane veštaka ekonomsko-finansijske struke utvrđeno je da u obračunskim listama plata tužilje u utuženom periodu naknada troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora nije iskazana kao posebna stavka, da je tuženi u spornom periodu tužilji obračunavao platu množenjem koeficijenta radnog mesta i propisane osnovice za obračun zarade, posle čega je obračunatu platu sa uvećanjima i naknadama upoređivao sa minimalnom zaradom i po potrebi vršio korekciju do iznosa minimalne zarade i da je tužilji u svakom mesecu isplaćena minimalna zarada. Visina potraživanja tužilje obračunata je u dve varijante i to prva varijanta prema Opštem kolektivnom ugovoru („Službeni glasnik RS“ br. 22/97... 31/01) koji je važio od 1997. godine i druga varijanta prema Opštem kolektivnom ugovoru („Službeni glasnik RS“ broj 50/08 ... 8/09 – Aneks II) koji je važio do 2008. godine.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je usvojio tužbeni zahtev tužilje, jer je zaključio da tužilji pripada pravo na naknadu traženih troškova za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora prema parametrima iz Opšteg kolektivnog ugovora („Službeni glasnik RS“ broj 22/97) (prva varijanta), kako je tužilja i postavila tužbeni zahtev, imajući u vidu da pravo koje tužilji pripada po Zakonu o platama u državnim organima i javnim službama nije realizovano konkretnom isplatom naknada po tom osnovu, s obzirom na to da je tužilji u utuženom periodu isplaćivana minimalna zarada.

Drugostepeni sud je preinačio prvostepenu presudu, tako što je odbio tužbeni zahtev tužilje za isplatu navedenih naknada, jer je zaključio da su primanja po osnovu naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora sadržana u koeficijentu, kao jednom od elemenata plate, pa da ne postoji osnov za ostvarivanje predmetnog prava tužilje sadržan bilo u opštem, bilo u posebnom aktu.

Neosnovano se revizijom ukazuje da se navedeni zaključak drugostepenog suda zasniva na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Odredbom člana 2. stav 2. Zakona o radu („Službeni glasnik RS“ br. 24/05 ... 95/18 – autentično tumačenje), propisano je da se njegove odredbe primenjuju i na zaposlene u državnim organima, organima teritorijalne autonomije i lokalne samouprave i javnim službama, ako zakonom nije drukčije određeno.

Članom 1. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama („Službeni glasnik RS“ br. 34/01 ... 21/16 i dr.), između ostalog, propisano je da se ovim zakonom uređuje način utvrđivanja plata, dodataka, naknada i ostalih primanja zaposlenih u javnim službama koje se finansiraju iz budžeta Republike, Autonomne pokrajne i jedinice lokalne samouprave, a članom 4. stav 2. navedenog zakona, propisano je da koeficijent za obračun plate sadrži i dodatak na ime naknade za ishranu u toku rada i regresa za korišćenje godišnjeg odmora.

Prema tome, kako se na tuženog primenjuju propisi o javnim službama, to se po oceni Vrhovnog suda na zarade i druga primanja zaposlenih kod tuženog primenjuje Zakon o platama u državnim organima i javnim službama.

Imajući u vidu utvrđeno činjenično stanje, a u kontekstu navedenih odredbi zakona, Vrhovni sud nalazi da je tužilji iznos naknade za ishranu u toku rada i regresa sadržan u koeficijentu prema kome je tužilji isplaćivana plata, u skladu sa članom 4. Zakona o platama u državnim organima i javnim službama, zbog čega nema pravo na naknadu koju potražuje postavljenim tužbenim zahtevom, a kako je to pravilno zaključio i drugostepeni sud.

Iz navedenih razloga, primenom člana 414. stav 1. ZPP, odlučeno je kao izreci.

Predsednik veća - sudija

Jelica Bojanić Kerkez, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić