Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 10/23) i utvrdio da je revizija osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac, zaposlen kod tužene u Policijskoj upravi u Kikindi, ima prebivalište u ... . U spornom vremenskom periodu, tokom kog je radio u smenama po osam sati dnevno, svakodnevno je putovao do radnog mesta sopstvenim automobilom ili autobusom. Tužena mu nije obezbedila prevoz. Razdaljina između mesta prebivališta tužioca i autobuskog stajališta za međumesni prevoz je oko 800 – 900 metara. Tužiocu je u spornom vremenskom periodu na ime putnih troškova međumesnog saobraćaja isplaćen iznos od 211.199,17 dinara. Prema nalazu veštaka, koji je zasnovan na službenoj evidenciji tužene o cenama pojedinačnih prevoznih karata i mesečnih pretplatnih karata, tužiocu je isplaćen manji iznos za međumesni prevoz za decembar 2020. godine u visini od 32,17 dinara i za jul 2022. godine u visini od 1.646,06 dinara. Na ime troškova mesnog saobraćaja nije mu isplaćeno ništa, a po ovom osnovu mu pripada 41.500,00 dinara. Prvostepeni sud tužbeni zahtev, postavljen u skladu sa nalazom i mišljenjem veštaka na koji tužena nije imala primedbi, usvaja na osnovu odredbi člana 118. Zakona o radu, člana 37. Zakona o platama državnih službenika i nameštenika („Sužbeni glasnik RS“ br. 62/06 ... 101/08), člana 2. stav 1. tačka 1. Uredbe o naknadi troškova i otpremnini državnih službenika i nameštenika („Službeni glasnik RS“ br. 86/07, 93/07), člana 33. stav 1. tačka 1. i člana 34. stavovi 1, 2. i 3. Posebnog kolektivnog ugovora za policijske službenike, člana 1. Pravilnika o uslovima za ostvarivanje prava na naplatu troškova prevoza zaposlenih u MUP-u od 23.04.2014. godine, te članova 4. i 6. Uredbe o načinu ostvarivanja prava policijskih službenika na naknadu troškova za dolazak i odlazak sa rada („Službeni glasnik RS“ br. 62/2019), koja je u primeni od 08.10.2019. godine. Po navedenim, merodavnim materijalnopravnim odredbama policijskom službeniku pripada naknada troškova za dolazak i odlazak sa rada u visini najniže cene mesečne pretplatne karte u javnom prevozu koja mu obezbeđuje blagovremeni dolazak i odlazak sa rada u slučaju kada na relaciji mesta prebivališta – mesta rada postoji ustaljen sistem mesečne pretplatne karte za javni gradski, prigradski i međumesni prevoz, odnosno u visini pojedinačne prevozne karte na mesečnom nivou kada ne postoji odgovarajući gradski, prigradski ili međugradski saobraćaj koji mu omogućuje blagovremeni dolazak i odlazak sa rada.

Drugostepeni sud nalazi da je neosnovan tužbeni zahtev postavljen u skladu sa mišljenjem veštaka, na kome je prvostepeni sud zasnovao činjenično utvrđenje. Na osnovu podatka iz nalaza veštaka zbir pojedinačnih dnevnih karata u međumesnom saobraćaju za sporni vremenski period iznosi 153.550,00 dinara i niži je od mesečne pretplatne karte, pa iako tužiocu pripadaju troškovi prevoza u mesnom saobraćaju od 41.500,00 dinara po kom osnovu mu ništa nije isplaćeno, izvodi zaključak da je tužena tužiocu isplatom iznosa od 211.199,17 dinara u celosti faktički nadoknadila sve troškove koje je imao, bez obzira na osnov isplate.

Izneto stanovište drugostepenog suda Vrhovni sud ne prihvata.

Činjenično je razjašnjeno da je tužilac u spornom vremenskom periodu radio po smenama, da je za odlazak na rad i povratak sa rada koristio nekada automobil, a nekada autobus, da mu tužena nije isplatila ništa po osnovu troškova mesnog saobraćaja koji pripadaju po merodavnoj materijalnopravnoj regulativi, pa odluka suda ne može biti zasnovana na matematičkom obračunu koji je izvršio drugostepeni sud.

Po materijalnopravnim odredbama, na kojima je prvostepeni sud pravilno zasnovao svoju presudu, isplatom novčanih iznosa po osnovu troškova prevoza policijskom službeniku se mora obezbediti blagovremen dolazak i odlazak sa rada, pa pošto je prvostepeni sud bitne činjenice utvrdio sa osloncem na nalaz veštaka, na koji tužena nije imala primedbi, razlozi na kojima je prvostepeni sud zasnovao presudu prihvatljivi su i za Vrhovni sud.

Pravilno je odlučeno i o parničnim troškovima na osnovu odredbi članova 153. stav 1. i 163. ZPP.

Na osnovu odredbi članova 165. stav 2. i 154. ZPP, tužiocu su priznati troškovi revizijskog postupka od 36.135,00 dinara. Ove troškove čine nagrada za sastav revizije od 18.000,00 dinara, te sudske takse na reviziju od 7.254,00 dinara i na presudu ovog suda od 10.881,00 dinar.

Iz iznetih razloga, na osnovu člana 416. stav 1. ZPP, odlučeno je kao u izreci.

Predsednik veća – sudija

Jelica Bojanić Kerkez,s.r.

Za tačnost otpravka

zamenik upravitelja pisarnice

Milanka Ranković