b) OBAVEZUJE tužena da tužiocu, na ime naknade štete u visini razlike između pripadajućeg i isplaćenog dodatka na zaradu prema Zaključku Vlade RS 05br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, za period od 01.03.2017. godine do 01.01.2020. godine, isplati ukupan iznos od 6.557,24 dinara, i to:

- za mart 2017. godine iznos od 756,72 dinara,
- za maj 2017. godine iznos od 756,62 dinara
- za januar 2018. godine iznos od 686,70 dinara
- za mart 2018. godine iznos od 114,70 dinara
- za maj 2018. godine iznos od 686,70 dinara
- za jul 2018. godine iznos od 114,70 dinara
- za avgust 2018. godine iznos od 686,70 dinara
- za oktobar 2018. godine iznos od 686,70 dinara
- za novembar 2018. godine iznos od 114,70 dinara
- za januar 2019. godine iznos od 1.679,24 dinara
- za maj 2019. godine iznos od 47,73 dinara
- za jul 2019. godine iznos od 178,40 dinara
- za oktobar 2019. godine iznos od 47,73 dinara

sve sa zakonskom zateznom kamatom od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do isplate, u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.

v) OBAVEZUJE tužena da tužiocu naknadi troškove prvostepenog i žalbenog postupka u iznosu od 71.474,96 dinara, u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.

III OBAVEZUJE SE tužena da tužiocu naknadi troškove revizijskog postupka u iznosu od 31.718,69 dinara, u roku od 8 dana od dana prijema otpravaka presude.

IV ODBIJA SE, kao neosnovan, zahtev tužene za naknadu troškova revizijskog postupka.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž1 2292/2022 od 24.05.2022. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužioca i potvrđena presuda Osnovnog suda u Leskovcu P1 234/20 od 12.10.2021. godine, kojom je odbijen kao neosnovan tužbeni zatev da se obaveže tužena da tužiocu, na ime naknade štete u visini razlike između pripadajuće minimalne i isplaćene zarade, za period od 01.03.2017. godine do 01.01.2020. godine, isplati ukupan iznos od 14.536,18 dinara, odnosno pojedinačne mesečne iznose, sa zakonskom zateznom kamatom od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do isplate, sve bliže navedeno u stavu prvom izreke, odbijen kao neosnovan tužbeni zatev da se obaveže tužena da tužiocu na ime naknade štete u visini razlike između pripadajućeg i isplaćenog dodatka na zaradu prema Zaključku Vlade RS 05br. 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine, za period od 01.03.2017. godine do 01.01.2020. godine, isplati ukupan iznos od 6.557,24 dinara, odnosno pojedinačne mesečne iznose, sa zakonskom zateznom kamatom od poslednjeg dana u mesecu za prethodni mesec do isplate, sve bliže navedeno u stavu drugom izreke i obavezan tužilac da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 27.000,00 dinara. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu tužilac je blagovremeno izjavio reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava, sa predlogom da se o reviziji odluči kao o izuzetno dozvoljenoj primenom člana 404. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/2011…18/2020, u daljem tekstu: ZPP).

Tužena je podnela odgovor na reviziju.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda ispunjeni su uslovi iz člana 404. ZPP za odlučivanje o reviziji kao o izuzetno dozvoljenoj, radi ujednačavanja sudske prakse, jer je Vrhovni kasacioni sud u više odluka izrazio stav o pravu zaposlenih kod tužene na isplatu razlike između pripadajuće minimalne i isplaćene zarade i u visini razlike između pripadajućeg i isplaćenog dodatka na zaradu prema Zaključku Vlade RS od 25.12.2008. godine, koji se razlikuje od stava izraženog u pobijanoj presudi, zbog čega je primenom člana 404. ZPP odlučeno kao u stavu prvom izreke.

Ispitujući pobijanu presudu, u smislu člana 408. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“, br. 72/2011….18/2020, u daljem tekstu: ZPP), Vrhovni kasacioni sud je ocenio da je revizija tužioca osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je u radnom odnosu kod tužene na nedoređeno vreme po osnovu rešenja tužene od 22.10.2009. godine, u zvanju “viši referent”, raspoređen na poslovima ... radnik, sa koeficijentom za obračun i isplatu plate od 8,85. Rešenjem tužene od 26.03.2019. godine tužiocu je uvećan koeficijent na 11,05 sa uvećanjem po osnovu radnog angažovanja zaposlenih na Kosovu i Metohiji, na osnovu Zaključka Vlade Republike Srbije 05 broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine. Veštačenjem je prema prvoj varijanti utvrđena razlika između minimalne i osnovne zarade bez uvećanja po Zaključku Vlade za sporni period od 50% koja iznosi 14.536,18 dinara i visina razlike zarade na ime tzv. „kosovskog dodatka“ koja iznosi 6.557,24 dinara. U drugoj vartijanti veštačenja prikazan je obračun razlike zarade koju je tužilac primio sa minulim radom i uvećanjem od 50% na ime “kosovskog dodatka” u odnosu na minimalnu zaradu prema kom postoji negativna razlika odnosno da je zarada koju je tužilac primio veća u odnosu na minimalnu zaradu za ukupan iznos od 477.717,69 dinara. Tužilac je precizirao tužbeni zahtev prema varijanti obračuna visine razlike između minimalne zarade i osnovne zarade tužioca bez uvećanja po Zaključku Vlade i visine razlike zarade na ime tzv. „kosovskog dodatka“.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja nižestepeni sudovi su ocenili neosnovanim tužbeni zahtev, jer je isplaćena zarada tužioca, sa minulim radom i uvećanjem od 50% na ime tzv. “kosovskog dodatka” po osnovu Zaključka Vlade pravilno obračunata i isplaćena u višem iznosu u odnosu na obračunatu minimalnu zaradu, sa uvećanjem po osnovu minulog rada. Obezbeđenim sredstvima iz budžeta i isplatom u skladu sa Zaključkom Vlade tužiocu je isplaćena plata u visini minimalne zarade, pa tužilac neosnovano potražuje utuženu razliku.

Osnovani su navodi revizije da je ovakvo stanovište nižestepenih sudova zasnovano na pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Odredbom člana 5. stav 1. Zakona o platama službenika i nameštenika u organima autonomne pokrajine i lokalne samouprave („Službeni glasnik RS“, broj 113/2017, 86/2019) propisano je da se osnovna plata službenika određuje množenjem osnovice sa koeficijentom, a stavom 2. istog člana da službenik ostvaruje pravo na isplatu minimalne zarade obračunate u skladu sa opštim propisima.

Zaključkom Vlade Republike Srbije 05 broj 120-335/2007-14 od 25.12.2008. godine predviđeno je da licima koja rade na teritoriji Kosova i Metohije pripada pravo na uvećanje osnovne zarade za 50%.

Tužiocu, primenom člana 5. stav 2. Zakona o platama službenika i nameštenika u organima autonomne pokrajine i lokalne samouprave, pripada pravo na isplatu minimalne zarade. Osim toga, tužiocu, shodno Zaključku Vlade Republike Srbije broj 120- 335/2007-14 od 25.12.2008. godine i Zakonu o budžetu pripada i pravo na uvećanje pripadajuće zarade u visini od 50% mesečno na ime tzv. “kosovskog dodatka”. Prema nalazu veštaka tužiocu je obračunata plata u manjem iznosu od minimalne zarade i na taj iznos vršeno je uvećanje od 50% mesečno. Takav obračun nije pravilan. Tužilac ima pravo na isplatu plate u visini minimalne zarade i pravo na uvećanje od 50% obračunato na taj iznos. Isplaćena ukupna zarada tužiocu sa tzv. “kosovskim dodatkom” u spornom periodu je viša od minimalne zarade, ali je niža od iznosa koji se dobija obračunom plate u visini minimalne zarade uz uvećanje za 50% mesečno. Stoga je tužena u obavezi da tužiocu naknadi štetu u visini razlike između pripadajuće minimalne i isplaćene zarade i u visini razlike između pripadajućeg i isplaćenog dodatka na zaradu prema Zaključku Vlade RS od 25.12.2008. godine, jer osnovna plata zaposlenog za puno radno vreme i standardni učinak ne može biti niža od minimalne zarade. Budući da je tužilac u spornom periodu ostvario i pravo na dodatak na zaradu shodno Zaključku Vlade RS od 25.12.2008. godine, koji je prema nalazu veštaka bio niži od propisanog, tužbeni zahtev je osnovan.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je, primenom člana 416. stav 1. ZPP, stavom drugim izreke preinačio nižestepene presude i usvojio postavljeni tužbeni zahtev.

Prema uspehu tužioca u sporu, primenom člana 165. ZPP, Vrhovni kasacioni sud je preinačio i odluku o troškovima prvostepenog i drugostepenog parničnog postupka, pa je obavezao tuženu da tužiocu naknadi troškove prvostepenog postupka u iznosu od ukupno 71.474,96 dinara i to: za sastav tužbe i jednog obrazloženog podneska u iznosu od po 9.000,00 dinara (18.000,00 dinara), za pristup i zastupanje tužioca od strane punomoćnika iz reda advokata na jednom održanom ročištu u iznosu od 10.500,00 dinara, za pristup punomoćnika tužioca na jednom neodržanom ročištu u iznosu od 6.000,00 dinara, za troškove veštačenja u iznosu od 8.000,00 dinara, za sudsku taksu na tužbu i na prvostepenu presudu u iznosu od po 2.743,74 dinara (5.487,48 dinara), za sastav žalbe u iznosu od 18.000,00 dinara i za sudske taske na žalbu i odluku o žalbi u iznosu od po 2.743,74 dinara (5.487,48 dinara).

Tužiocu, prema uspehu u revizijskom postupku, primenom odredbi čl. 153, 154. i 163. ZPP pripada pravo na naknadu troškova revizijskog postupka u ukupnom iznosu od 31.718,69 dinara, i to za sastav revizije u iznosu od 18.000,00 dinara, kao i troškovi sudske takse na reviziju u iznosu od 5.487,48 dinara i na odluku o reviziji u iznosu od 8.231,21 dinara, prema važećoj Tarifi o nagradama i naknadama troškova za rad advokata i Taksenoj tarifi iz Zakona o sudskom taksama.

Iz navedenih razloga, primenom člana 165. ZPP odlučeno je kao u stavu trećem izreke.

Tuženoj ne pripada pravo na naknadu troškova revizijskog postupka, jer sastav odgovora na reviziju nije bila nužna radnja za odlučivanje u revizijskom postupku, pa je primenom člana 165. ZPP odlučeno kao u stavu četvrtom izreke.

Predsednik veća - sudija

Vesna Subić,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić